De Geldermalsen-groep is amper gearriveerd en eet direct buiten de deur. Lees meer over de eerste dag, die eindigde met een intens diner.
Een doolhof, zo lijkt ons onderkomen als je er de eerste keer binnenkomt. Het oude schoolgebouwtje waar we in verblijven heeft al heel wat verbouwingen doorgemaakt. Dat zie je aan alle deuren, tussenschotten, schuifpanelen en doorbraken in de muren. Elke keer als je denkt te snappen hoe het in elkaar zit, blijkt er ergens wel weer een andere doorgang te zitten. Toch vinden we onze weg steeds beter. We hebben de koelkast tot de nok gevuld, onze bedden opgemaakt, wat extra klapstoelen bijgekocht (thanks, Lieke!) en het bijzondere tuinmeubilair (wat denk je van een snoezelhangmat en een rubberen hangbank?) uitgetest in de ondergaande avondzon. Tijd voor een verslagje van dag 1.
Als de deelnemers arriveren hebben de leiders al een indrukwekkend volledige veiligheidsinstructie gehad van een van de twintig preventiemedewerkers van 's Heeren Loo. Gelukkig met naslagmap, dus we zitten echt heel erg safe in ons doolhof. Tijdens de koffie worden we met z'n allen welkom geheten door Karin, Sanne en Tiny van 's Heeren Loo. Wat een passie en liefde voor 'hun' mensen hier. Op De Rietpol, de naam van ons doolhof, komen op werkdagen kinderen met een ernstig meervoudige beperking. Een aantal van deze 'kinderen' (inmiddels qua leeftijd eerder jongvolwassenen) horen we vooral. De jongste kinderen zoeken ons meteen op. Wat een ondeugende schatjes. Hier gaan we nog een hoop lol mee beleven en hoofdbrekens als we aan de slag gaan op hun plein. Alles wat anders is willen ze van dichtbij voelen en het liefst ook proeven... We horen ook over de mensen die verderop wonen, op De Wieken. Dat klinkt allemaal nog wat abstract, al voelen we in de woorden van Tiny dat we vast veel moois gaan beleven met de mensen daar.
We lunchen met elkaar (met weergaloze lunchinstructie van Ellis) en Christiaan geeft rondleidingen door het doolhof. Alles wordt al een klein beetje vindbaarder. We maken onze bedden op, zamelen de algemene spullen van de meeneemlijst in en maken onderling wat verder kennis. Dat zetten we vervolgens voort in een middagprogramma met spellen en stellingen. We oefenen namen (drama voor de hoofdleider...), hebben het over het steentje dat we kunnen bijdragen en waar we ons aan denken te gaan stoten in de komende tien dagen en we praten met elkaar over de betekenis van (het hebben van) een beperking.
Tegen het eind van de middag wandelen we naar De Wieken, een 'klein dorpje' van 's Heeren Loo, waar in tien huizen ongeveer honderd mensen met uiteenlopende beperkingen wonen. We verdelen ons over de woningen en maken in kleine groepjes kennis met de mensen van en het leven op De Wieken. En hoe kun je dat beter doen dan door samen te eten? Daarom schuiven we aan in de woningen waar we op bezoek zijn. Volgens afspraak hebben we ons eigen eten mee, maar dat blijkt niet overal nodig. In één van de huizen is zelfs speciaal voor onze komst chinees besteld!
Als we na afloop napraten over onze bezoeken, blijkt hoe verschillend de mensen van De Wieken zijn. Waar in het ene huis een niet nader te noemen mannelijke deelnemer versierd werd, was in een andere woning het voeren van een gesprek niet eens mogelijk. Toch blijkt elk groepje met enthousiasme te kunnen vertellen over de bijzondere karakters van een of meer van de mensen van De Wieken. We zien er nu al naar uit om ze zondag op te halen en mee te nemen naar de viering op het grote veld. De tent daarvoor staat inmiddels bijna overeind...
Terwijl Limke vertelt over de plannen voor morgen, krijgen we een vervelend telefoontje. Helaas moet Niels ons alweer (hopelijk tijdelijk) verlaten, vanwege een positieve coronatest in zijn naaste omgeving. Echt enorm balen, we hopen hem woensdag weer terug te zien. Als ik dit typ, begint het behoorlijk stil te worden in het doolhof. Dag één zit erop, tijd voor het verwerken van heel wat nieuwe indrukken. Tot morgen!
