Op safari? In Bloemendaal? Jazeker! Lees hoe het zit in de update van vandaag.
Na de intensieve dag van gisteren konden we vandaag uitslapen. Tenminste, het was de bedoeling dat de wekker pas om 7.45 zou gaan. In de praktijk bleek dat iedereen toen al lang fris en fruitig uit zijn slaapzak was gekropen. Zodoende werd het eerste hoogtepunt van dit project al in het eerste weekend bereikt: iedereen zat tien minuten vóór de geplande tijd aan het ontbijt.
Na het ontbijt hebben we samen de kerk bezocht. Drie deelnemers wandelden vast naar het woonhuis, Pelletier, om samen met de bewoners naar de kerk te lopen. De rest van de groep volgde, wat een ongewone stoet jonge kerkgangers in het Bloemendaalse straatbeeld opleverde. De verbaasde blikken van de kerkgangers werden gauw omgezet in een glimlach, toen bleek dat deze groep de kerkpopulatie aanzienlijk kwam verjongen. We werden hartelijk welkom geheten en mochten plaatsnemen op het balkon, waar we een mooi uitzicht hadden op de 17e-eeuwse kerk. Rozan vertelde over de reden van onze aanwezigheid, wat haar op veel opgestoken duimen kwam te staan. Bij de koffie konden we napraten over de boeiende preek, over de genezing van de blinde man op de sabbat, en uiteindelijk vertrokken we als laatste weer uit de gezellige kerktuin.
Toen we weer naar huis waren gewandeld stond een voedzame lunch op het programma. Maar hoe verdeel je knakworsten over 18 man? We hebben de knakworstcarrousel in het leven geroepen. Het betekent dat je je lege bordje doorgeeft aan je buurman, en dat net zo lang blijft doen tot je er een vol bordje voor terugkrijgt. Misschien leuk om thuis ook eens te proberen. Bij de knakworsten ontdekten we een bijzonder talent van Jianle: een van de nummers uit zijn mondharmonica-repetoire is de Unox-song. We hadden trouwens vandaag al vers brood nodig: alle hongerige bouwvakkers eten als... bouwvakkers.
Als je in Bloemendaal bent moet je natuurlijk snel kennismaken met het strand. Dat is dus precies wat we vanmiddag hebben gedaan. In een lange stoet trokken we door de Kennemerduinen (we wisten niet dat het op onze bucketlist stond, maar het is nu afgevinkt), waar we ontdekten dat er na iedere duin weer een nieuwe duin is. Uiteindelijk kwamen we na een intensieve fietstocht, die door een deel van de groep als een heuse heuveletappe in de Tour de France werd aangepakt, aan op het strand. Op het strand heeft een groot deel van de groep een frisse duik in de Noordzee genomen. Dat leverde Timo, die badmeester is en zeewater eigenlijk maar vies vindt, zijn Zee-diploma op. Naast zwemmen hebben we gezongen bij Lucy en Matthijs' gitaarspel, een boekje gelezen, goede gesprekken gevoerd en de kubbkampioenschappen gespeeld. Aan het einde van de middag begon het een beetje te miezeren, waarop de groep spontaan besloot om te vertrekken. Dat was buiten Theunis Sjoerd om gerekend, die zijn nootjes nog niet op had. Uiteindelijk is hij door twee sterke deelnemers meegevoerd (zie de foto). Op de terugreis bleek dat je voor een safari niet naar Afrika hoeft: vanuit de berm werden we begroet door een indrukwekkende hoeveelheid indrukwekkende Schotse Hooglanders.
Vanavond zijn we weer verwend met een uitgebreide maaltijd. Vier gemeenschapsleden kookten voor ons, ondersteund door de culinaire deelnemers Janine, Hanneke en Lidewey. De maaltijd was om je vingers bij op te eten: we aten Oesterzwamburgers uit eigen kelder, en verder ook alles uit eigen tuin. Briljant. We hebben lekker lang getafeld, alsof we in een restaurant waren, samen met de kokers die het reuze interessant vonden om te horen wie we zijn en wat onze plannen voor het project zijn. Daarna hebben we samen gezongen en verder is er tijd om wat te lezen, een spelletje te doen en de EK-finale te kijken.
Morgen gaan we voor het eerst buiten aan de slag, dus nu gaan we snel slapen. Welterusten!
