De Tour was toch afgelopen? Niet in Panama... daar werd gisteren menig bergtop beklommen...
Na een heerlijke nachtrust en laatste warme douche vertrokken we richting Vera Cruz, om daar onderaan de berg te starten met lopen naar ons project. De grote bus kon niet verder komen omdat de weg te steil was, dus de rest moesten we lopen. Volgens Cees moesten we onze bagage en de gereedschapskisten ook dragen. De opluchting was groot toen onder aan de berg bleek dat er een pick-up was die de grote tassen en kisten mee kon nemen. We begonnen aan de klim met onze handbagage. Eerst een bult van de eerste categorie daarna een van de buitencategorie, die ook nog eens glibberig was van de regen. Voor sommigen een hele opgave. Met een rood hoofd en nat van het zweet kwamen we gezamenlijk boven. Nat wat gedronken te hebben konden de meeste deelnemers alweer lachen. Echter: toen kwam het bericht dat de pick-up niet naar boven kon vanwege de gladde onverharde weg. Of we naar beneden wilden komen om de bagage op te halen. Dus gingen de meeste van ons weer naar beneden om halverwege het eerste pakket bagage op te halen. Met 20 kilo op je rug gaat het toch minder snel... Daarna terug voor de derde lading. Duizendmaal excuses van Alex, de coördinator in Panama. Maar we hebben hem bedankt voor deze les. Sommige deelnemers vroegen zich na het zien van het luxe en rijke Panama City af wat het nut van een project in Panama was. Iedereen begreep nu hoe noodzakelijk de school is.
Na een warm maar nat (van het zweet) welkom konden we na de lunch onze slaapzalen inrichten. Voor de dames hield dat in dat eerst de kerkbanken aan de kant moesten.
Vriendelijke groeten uit het altijd gezellige en warme Cerro Cabra
