Het gaat 'van je helahelahelaholala' in Rwanda. Judit en Hilde doen verslag van de avonturen in Rwanda. Het is niet alleen prachtig en gezellig, maar ook indrukwekkend en leerzaam. Vooral het verhaal van de vlinder maakt grote indruk...
Lief thuisfront,
We verblijven nu alweer een week in Nyarushishi. Gelukkig plaatst onze zeer geliefde hoofdleider veel updates maar nu vonden we het wel eens tijd worden dat wij pen en papier zouden pakken.
Rwanda is een prachtig land en we genieten van elk klein moment. Tandenpoetsen met een prachtig uitzicht, douchen met een (soms iets te) verfrissend briesje, passievruchten in overvloed, GROETJES VAN JULLIE en liedjes zingen op de bouwplaats. Steeds vaker horen we vanuit alle hoeken kinderen onze aangeleerde liedjes zingen (van je helahelahelaholala) . Het is heel bijzonder om hiervan te mogen genieten in een land waar dat zeker niet vanzelfsprekend is geweest. Prachtig om te ervaren hoe na de genocide de lokale bevolking elkaar oprecht vergeven heeft. Nu is Rwanda er klaar voor om samen te bouwen aan een betere toekomst. We willen graag twee ervaringen met jullie delen die dit onderstrepen.
Judit: ‘Ezekiel vertelde ons het volgende verhaal, wat indruk op mij maakte; Er was een jongeman die graag een keer slimmer wou zijn dan de oude wijze man. Hij nam een vlinder in de hand. De jongeman had als idee dat hij sowieso gelijk zou hebben bij de vraag die hij zou stellen. Zou de wijze man zeggen dat de vlinder levend was dan was er maar een klein kneepje nodig om hem echt dood te laten gaan anders zou hij de vlinder levend houden. Met de vlinder in de hand liep hij naar de oude wijze man en stelde de vraag; Is de vlinder nog levend of is deze dood? De oude wijze man gaf als antwoord; Dit ligt eraan wat jij wilt. Het lot van de vlinder ligt in jouw handen. Dit verhaal koppelde Ezekiel aan ontwikkeling. Ontwikkeling kon gezien worden als de vlinder. Ontwikkelen ligt in onze handen. We kunnen het verdrukken, er niets mee doen. We kunnen ook onze handen openen en samen werken aan ontwikkeling.’
Hilde: ‘Het feit dat de school al tot aan de ringbalk af was op het moment dat wij aankwamen heeft voor mij heel veel invloed gehad op hoe ik naar dit project kijk. Ondanks het verleden wilt de bevolking met elkaar echt bouwen aan verandering. Daar hebben ze ons niet voor nodig. Ze zijn gemotiveerd en werken zich het zweet op hun rug. Tot mijn verbazing merkte ik bij mezelf maar ook bij anderen de teleurstelling toen we zagen dat ze al zover waren. Maar waarom? Nu pas is het echte dienen begonnen. Aan het eind van het project kunnen we niet zeggen ‘wij hebben deze school gebouwd’ en de werkzaamheden op de bouw worden misschien wel wat saai voor ons. Maar dit is echt dienen, dit is waar World Servants om draait. Geen prachtige foto’s van een overdracht waar wij trots zijn op ‘onze school’ maar drie weken lang cement maken en stenen doorgeven waardoor de bevolking HUN school kan bouwen.
Zondag zijn we naar de lokale kerk geweest welke om 09:00 uur á lá Nederlandse tijd begon. Toen we aankwamen werd al snel duidelijk dat het geloof hier echt gevierd wordt. Het gezang van twee verschillende koren kwam ons al tegemoet. De kerkdienst die 3 uur duurde werd gevuld met veel gezang, geklap en liefde voor elkaar en voor God. Ook kreeg Jan de mogelijkheid om met Liza, Luuk en Hilde een preek te geven over het liefhebben van je naasten en dit laten zien in je daden. Het was een bijzondere preek waarbij daad bij het woord werd gevoegd toen Luuk en Hilde de voeten van twee locals wasten. De boodschap van de voetwassing uit Bijbel werd zo heel praktisch uitgedragen. Nadat wij als groep een aantal liederen hadden gezongen (dit wel wat valser dan de Rwandezen ;)) was het na de dienst tijd voor een door de kerk verzorgde lunch. De rest van de dag gebruikten we om uit te rusten en alle ervaringen een plekje te geven. Veel van ons hadden dit wel even nodig. Nu zijn we de week vol nieuwe energie begonnen. Vanochtend zijn we weer hard aan de slag geweest op de bouwplaats en s’middags hebben we een bezoek gebracht aan een selfhelpgroup van AEE. In deze groepen komen vrouwen bij elkaar om elkaar advies te geven, samen geld te sparen en projecten op te zetten. Indrukwekkend om te zien hoe met beperkte middelen (20 cent per persoon per week) sparen tot 100,- euro, zodat mensen kunnen lenen om iets ondernemends op te zetten. Ze kopen bijvoorbeeld een geit (13,-) die in 5 maanden kleine geitjes krijgt en daarna verkocht wordt voor 25,-. Ook hebben de huisbezoeken plaatsgevonden. In groepjes van 5 gingen we langs bij de bewoners van het dorp. Dit zorgde voor veel gastvrije ontvangsten en bijzondere indrukken.
Als groep worden we steeds hechter en we genieten van alle ervaringen die we samen beleven. Wel missen we jullie stiekem een beetje hoor. We kijken er naar uit om jullie snel weer te zien en te overspoelen met al onze verhalen!
Heel veel lieve groetjes namens de groep,
Judit en Hilde
