Het is vandaag Umuganura in Rwanda, een nationale feestdag die je zou kunnen vergelijken met Thanksgiving.
Ter ere van Umaganura mogen we een halfuurtje langer slapen. Dan weer een goeie frituurhap met vers fruit als ontbijt en GMG.
Een deel van de groep trekt de bouwkleren aan en gaat aan de slag op de bouwplaats. Het is onze laatste bouwdag. De rest van de groep wandelt naar de officiële Umuganura ceremonie van ons district. We zijn benieuwd hoe het zal zijn. De een heeft gehoord dat het enorm saai is, de ander dat het feestelijk zal zijn. We zullen het zien. Om negen uur staan we netjes klaar om te vertrekken naar de ceremonie, die om half tien begint.
Het duurt tot tien uur voor we vertrekken, maar na drie kwartier wandelen met mooie uitzichten waar we nooit aan zullen wennen zijn we er. We zien grote witte tenten op een voetbalveld en horen we vrolijke muziek. Als we dichterbij komen, blijken er stoelen voor ons gereserveerd in de middelste witte tent. Het hangt in de lucht dat er iets gaat gebeuren. Maar wat?!
Steeds meer mensen arriveren. Telkens als we denken dat ‘het’ gaat beginnen, blijkt dat toch niet zo. Het is inmiddels elf uur, de ceremonie die om half tien zou beginnen zal zo wel losbarsten, toch? Intussen arriveert een grote groep mijnwerkers in hun blauwe overalls. En nog weer meer andere mensen, soms hele groepen in dezelfde kleding.
Rond half twaalf neemt een man met een bijzonder hoedje het woord. Z’n microfoon staat op standje maximaal, maar dat lijkt hij niet door te hebben, want hij schreeuwt alsof hij zonder versterking de menigte toespreekt.
Daar komt een dikke auto. Het blijkt de burgemeester. Allemaal staan. Applaus. Met zijn gevolg vult hij de eerste twee rijen stoelen, vorstelijk geplaatst op een opgekruld stukje kunstgras. De ceremonie is begonnen en onze aanwezigheid wordt door de schreeuwende ceremoniemeester uitgebreid benoemd.
Het thema is ‘het belang van onderwijs voor kleuters en schoolvoedselprogramma’s in het bijzonder. Even denken we dat dit vanwege ons is, maar dit blijkt het nationale thema van Umuganura te zijn. Verschillende liederen bezingen de onbeschrijfelijke goedheid van de president en de domheid van de partijen die tijdens de laatste verkiezingen van hem verloren (zoals dat al dertig jaar gaat). Inhoudelijk lijkt het een flinke verering van het regime en aan het intense dansen van de menigte lijkt instemmend.
Langzaam wordt de kleine tent rechts van ons gevuld met etenswaren, die in deze oogsttijd geoogst zijn. Een kinderdansgroep treedt op, ze beelden het belang van goed voedsel uit en sluiten af met het gevaar van alcohol. De jongste kids gaan in de tent bij het voedsel zitten en dan mogen de hotemetoten op het kunstgras het voedsel in de tent uitdelen aan de kinderen, als symbool van het belang van schoolvoedselprogramma’s. Alle andere aanwezigen nemen vol enthousiasme een gekookte maïskolf in ontvangst. Onder luide muziek, die opnieuw de president verheerlijkt, eten we onze maïskolf op. Daarna ontstaat er een massale dans op het veld, waar wij uiteraard bij aansluiten.
Dan neemt de burgemeester het woord. Hij vertelt over de historie van Umuganura, het belang van naar elkaar omzien en hoeveel reden er is om de overheid dankbaar te zijn voor de goede verdeling van zaden voor het nieuwe seizoen. Zoals de overheid aan iedereen denkt, zo zou iedereen dat moeten doen. Dan is plotseling de ceremonie afgelopen. We wandelen terug en genieten van onze verlate lunch.
Op de bouw is weer veel gedaan. Er ligt inmiddels een veranda voor het kantoor en de eerste lokalen, de kozijnen en betonbalken zijn geschilderd, er is een begin gemaakt met het hek om de kleuterschool en het gereedschap dat we niet meer gebruiken is uitgezocht en ingevet. Op de bouwplaats is Umuganura ook merkbaar: er wordt volop bananenlikeur gedronken en dat is te merken aan de vrolijkheid van de mensen.
Vanmiddag wordt er niet gebouwd, we hebben dus een vrije middag. Die vullen we met het voorbereiden van het kinderfeest, met ezelen (met hersenschudding bij de hoofdleider tot gevolg), met haren en kleding wassen (waarbij Nienke en Myrthe het begrip droogmolen een nieuwe invulling geven) en kleding passen, want de kleermaker is terug met heel veel op maat gemaakte kleding. Hoewel dat ‘op maat’ nog niet in alle gevallen gelukt is. Ze komt zondag weer terug, dan hopelijk met allemaal passende kleding… Vooral Anna ontfermt zich over Karel en Stijn gaat nog even langs bij de schoenmaker, omdat z'n schoenen het ezelen niet overleefd hadden. Voor €1,40 zijn de zolen weer als nieuw.
Mirthe en Gerlof gaan nog op bezoek bij een man die ze eerder deze week ontmoetten. Door een arbeidsongeval zit hij ook in een rolstoel. Interessant om ervaringen uit te wisselen.
Na het avondeten zingen we met elkaar met begeleiding op de gitaar door Suzanna. We lopen nog even langs ons favoriete winkeltje en dan wordt het vroeg stil, want vannacht gaat de wekker om 3.30 uur. Safaritime 🦁🦓🦒🦏🦣🐃🦛🐆 🐓
