Het rondje langs de tafel na het diner is het brandpunt van de dag in Kadasumbwa. Alles wat we meemaken komt daar voorbij. Schuif even aan voor een keertje en luister naar de verhalen:
Geke vertelt over het kinderprogramma, waar het vandaag ging over je huis op de rots of het zand bouwen. Dat werd natuurlijk prachtig uitgebeeld met materialen van onze bouwplaats en blazende kinderen deden de stormen na.
Jannick neemt het stokje over. Hij was met André, Gerlof, Hilko Dirk en Julia bij een garage. Alles is daar anders dan in de garage waar hij werkt in Nederland. Mankracht is hier goedkoop, gereedschap duur. Dat is te zien in de manier van werken. Per auto staan zo vijf monteurs te werken en iedereen leent elkaars gereedschappen.
Gepke vertelt over het bezoek aan het ziekenhuis. Hier was een formele rondleiding voorbereid door de hoofdverpleegkundige. De groep bezocht de apotheek, het moeder/kindcentrum, het laboratorium en de radiologie afdeling. Alles ziet er netjes uit, maar tegelijk is het tientallen jaren terug in de tijd. Enerzijds wordt de hygiëne goed gewaarborgd, anderzijds liggen patiënten op gebruikt beddengoed.
Gepke, die in Nederland op de ambulance werkt, mag een dagje blijven op de spoedeisende hulp, waar geen stromend water is en waar het team de handen nog wast onder een tonnetje water. Maar waar tegelijk dezelfde spoedcodes zijn als in Nederland en zelfs een soort lokaal EPD.
Elianne is bij een zelfhulpgroep geweest. Dertig mensen komen al drie jaar elke week bij elkaar om elkaar aan te moedigen om te werken aan hun persoonlijke doelen. Ze houden elkaar eraan, niet komen is not done. Zonder goede reden levert het een boete op. Wekelijks spaart de groep duizend frank per gezin (€ 0,70), waarvan 100 in een calamiteitenpot gaat en 900 in een spaarpot. Als een gezin een onvoorzien probleem heeft zoals ziekenhuisbezoek of een begrafenis, dan betaalt de groep daarvoor uit de calamiteitenpot. Wil een gezin investeren, dan kan dat met een lening uit de spaarpot. Zo vertelde een vrouw dat ze op deze manier aan geiten kon komen, waarvan ze de jongen met winst kon verkopen. Daarmee betaalde ze de lening terug en het schoolgeld van haar kinderen.
Jinte vertelt over het bezoek aan het provinciale hoofd van EPR, de kerk waarmee World Servants samenwerkt. Het gesprek met deze dominee was eerst formeel, maar het werd al snel persoonlijk en emotioneel. Hij vertelde over de moeite van de kerk om voldoende pastorale hulp te hebben na de genocide. Met zoveel ellende was dat onmogelijk. Zijn persoonlijke ontmoeting met Jezus toen was voor hem alles wat hij nodig had, vertelde hij huilend. Nog altijd is zijn diepste wens om iedereen te vertellen over die Jezus, de enige die echte heling geeft. Na dit indrukwekkende gesprek trakteerde de dominee Jinte en Willem-Jan op pizza. Toen ze terugkwamen in de thuiskerk van de dominee was daar een gebedsdienst. Nog geen minuut later hadden Jinte en Willem-Jan een microfoon onder de neus. ‘Please preach’. Zo gezegd, zo gedaan 🙈
Nora mocht op bezoek bij de ‘oma’ die steeds zo lief voor haar is op de bouwplaats. Het werd een prachtig en liefdevol bezoek, in een huis vol buren en buurkinderen.
Dan is het tijd voor de gouden troffel. Die is voor Arjen, die zich ontpopt tot een echte cabaretier als hij het dagboek voorleest. Zijn acceptatiespeech is ook een volwaardige conference.
Nienke krijgt de botte beitel voor het feit dat ze uitgleed toen ze probeerde Ruurd nat te gooien.
Dan blikken we terug op het bouwen vandaag, want op de bouwplaats is ook weer veel gebeurd. In de veelheid van activiteiten zouden we dat haast vergeten: er is weer flink gevoegd, het geschilderde logo is een eind op weg, er zijn nieuwe steigers gebouwd, in anderhalf lokaal ligt nu een prachtig gladde vloer, het afdak boven de veranda is klaar, er is flink gemetseld aan de muren van de keuken voor de kleuterschool en we hebben allerlei hand- en spandiensten geleverd, zoals spijkers uit afvalhout trekken, zodat ze hergebruikt kunnen worden. Dat kostte helaas wel wat hamers, die nu niet meer herbruikbaar zijn…
We ronden het rondje af met een petitie van Marc Jan (met 37 handtekeningen, ook van allerlei Rwandezen, naar later blijkt) voor een extra marktbezoek morgenochtend.
Een aantal rent dan snel richting de douches, want om acht uur is het avondprogramma van Carina, waarin ze ons uitdaagt om onszelf een persoonlijke brief te sturen.
