De interland is geweest en het afscheid in Karatara is aangebroken. Tranen met tuiten dus...
Met alles wat we in ons hadden zijn we ten strijden getrokken op het hobbelige voetbalveld van Karatara. Een leger aan kinderen stond op ons te wachten. Natuurlijk werden eerst beide volksliederen gezongen en hierna gaf Theo het eerste fluitsingnaal. We speelden of ons leven er vanaf hing en schreeuwden onze longen uit ons lijf. Het mocht helaas niet baten.. een verlies van 5-1 was het beste wat er in zat. Reden voor een traantje...
Tijd om lang te treuren hadden we niet. Een bezoekje aan de lokale supermarkt stond nog op de planning en vervolgens een overheerlijke braai. Na ruim 2,5 uur overheerlijke geuren geroken te hebben was het tijd om hiervan te genieten. Helaas niet buiten, want de hemel regende ook tranen met tuiten. Maar ook binnen was het beregezellig samen met onze trouwe bouwvakkers, keukendames en de voorzitter van de Stichting Good News ZA.
Toen dit feestgeruis voorbij was werd de grote tent omgebouwd tot een slaapzaal. We genoten van elkaars aanwezigheid, het snurken en praten in slaap. Uitgerust, voor onze reis naar Stellenbosch waar we vanavond zullen overnachten, stonden we op. We genoten van alle laatste keren in Karatata. Ons laatste ontbijtje, een laatste plasje, een laatste keer afwassen en een laatste keer een Goede Morgen Gesprek met het zicht op de mooie bergen.
Op dit moment wachten we op de taxis voor een laatste keer Karatara door... de laatste keer een blik op het terrein, Karatara, de kinderen.
Tranen met tuiten zouden terecht zijn, of ze gaan vallen... dat gaan we zo zien!
