Een update over onze avontuurlijke tocht door de jungle, een kerkdienst vol fire en de interland met truck(jes).
Zaterdag begon feestelijk met de verjaardag van Lucas. Nadat we voor Lucas hadden gezongen, kreeg hij een feestmuts op. Of eigenlijk een feestkroon, dus Lucas werd al snel King Lucas genoemd. Als ontbijt kregen we rijstepap.
Na het ontbijt hadden we nog even een momentje voor onszelf om ons klaar te maken voor het kinderfeestje van Lucas, oftewel ons uitje naar de jungle. In de uitnodiging stond: neem je zwemkleding mee, je wordt thuisgebracht.
In groepjes van 5 werden we telkens door Samuel en Umaru weggebracht. Het laatste stukje van de route was alleen begaanbaar met de pick-up van Umaru, dus daar stapten de inzittenden van de auto van Samuel over in de laadbak van de pick-up van Umaru. Voor sommigen was hierdoor de route naar de jungle al een groot avontuur.
We reden naar de projectlocatie waar de tweede World Servants groep de dag hierna (zondag) zal gaan aankomen. Deze locatie is namelijk vlakbij het gebied waar we onze wandeling gaan maken. Hier kregen we lunch en maakten we ons klaar voor de avontuurlijke wandeling.
Na een klein stukje gewandeld te hebben, kwamen we aan bij een rivier. Hier stonden twee uitgeholde boomstammen met chauffeur op ons te wachten om ons naar de overkant te brengen. In kleine groepjes van drie of vier personen werden we naar de overkant gepeddeld. Daar kon de echte wandeling beginnen. We baanden ons een weg door de jungle met twee gidsen met kapmes voorop. Na vooral veel bomen en takken gezien te hebben, besloten we na een half uur weer terug te keren. Het was inmiddels namelijk flink gaan regenen. Toch mocht dit de pret niet drukken en hebben we een heel leuk kinderfeestje gehad. We hebben helaas niet meer kunnen zwemmen, alhoewel de laadbak van Umaru volgens sommigen door de regen was veranderd in een rijdende jacuzzi.
's Avonds was het tijd voor een enerverende pubquiz georganiseerd door Lucas en Monica. Dit gebeurde uiteraard in stijl met een glittergordijn als versiering.
Wekkers, wekkers, wekkers, in Sierra Leone hebben we veel verschillende wekkers: de huilbaby, de oproep van de Imam, kraaiende hanen en natuurlijk de dagleiding die ons op creatieve manieren probeert te wekken.
De ochtend begon meteen met een verrassing. De pastor uit het dorp kwam namelijk langs en wilde direct aan de slag om de veranda te vegen en stond klaar met een muziekbox. Toen we hem vroegen wat hij van plan was, zei hij dat hij een kerkdienst met ons wilde houden. Voor zover wij wisten, zouden we naar een kerk in Lunsar gaan (een andere dan vorige week). Deze pastor wilde graag met ons een dienst houden en had dit blijkbaar overlegd, alleen niet met ons. Surprise! Ach ja, wij zijn er inmiddels wel aan gewend dat dingen hier soms anders gaan dan verwacht, dus pasten we onze plannen aan. Gelukkig mochten we nog wel eerst ontbijten en konden we nog even onze stembanden opwarmen.
Na het ontbijt was het dan tijd voor de dienst. Een aantal dorpsbewoners had zich inmiddels verzameld op onze veranda. De pastor begon met een introductie en gebed. Na een tijdje ontdekten we een patroon in zijn gebed, hij zei namelijk heel vaak: amen, amen, amen, fire! Een vurig gebed zullen we maar zeggen. Vervolgens werden er een aantal liederen gezongen. Hierna was het de beurt aan pastor Naomi om een preek te geven. Iedereen genoot van het verhaal van Naomi waarin ze vertelde over het Bijbelverhaal van Naomi en Ruth. Ze vertelde dat je als mens een Ruth of Boaz kunt zijn voor een Naomi in je omgeving. En voor degenen die zich soms voelen zoals de Naomi uit de Bijbel: er staan Boaz’en en Ruth’s voor je klaar. Met deze mooie woorden in ons achterhoofd was het tijd voor onze serenade. Wij mochten onze keurig ingestudeerd liedjes voordragen. Dit ging fantastisch goed.
Vervolgens was het weer preektijd. Blijkbaar vond de voorganger de lengte van de preek van Naomi te kort, want hij bleef maar vragen of ‘de pastor’ een preek kon geven. Na drie keer uitleggen dat Naomi dit al gedaan had, besloot hij zelf nog maar een preek van drie kwartier te houden. Hierna was de dienst klaar en was er voor wie wilde nog de mogelijkheid om te dansen.
‘s Middags stond de interland op het programma. Er was alleen nog een ‘klein’ obstakel; er stond namelijk nog een truck op het voetbalveld. Deze was een paar dagen geleden vast komen te zitten toen hij nieuw bouwmateriaal kwam brengen. Ondanks meerdere pogingen om hem weg te krijgen, was dit nog niet gelukt. Gelukkig was daar snel een oplossing voor gevonden; want dan maken we het veld toch gewoon diagonaal? Er zo werden er drie palen gehaald om een derde doel te creëren. Probleem opgelost!
Na een prachtig gezongen Wilhelmus en een trots, maar minder verstaanbaar Sierra Leoons volkslied ging de wedstrijd eindelijk van start. Dit was een wedstrijd vol spanning en sensatie met Bram als bondscoach, Lydia als aanvoerder en Laurens als keeper.
Na een spannende wedstrijd die eindigde met 4-4 was het tijd voor de penalty’s om de winnaar te bepalen. Deze wonnen we uiteindelijk met 3-2 en dus had Nederland gewonnen. Na afloop staken een aantal nog de handen uit de mouwen om de truck weg te duwen. Dit lukte tot grote vreugde van iedereen, inclusief de chauffeur die nu eindelijk weer weg kon.
Hierna was het tijd om te douchen, te eten en te genieten van een rustige avond.
