Dagverslag zondag 23 juli

Hoe een zonnige zondag weer zo’n dag werd…

Vandaag is het zondag en net als in Nederland staan op zo’n dag kerk, koffie en wandelen centraal (het was ook heel zonnig haha, zondag)
Dat dit in Oeganda net wat anders verloopt, hebben we van dichtbij mogen meemaken…

Om 6:15 (!!) werden we gewekt door de zoetgevooisde stem van onze cultuurleidster en tevens pastoorsvrouw Sifra. Na een goed ontbijt gingen wij ter kerke. De mannen in overhemd en das, de vrouwen in kniebedekkend gewaad. (Noot van de auteurs: De mannen hadden wél een broek aan). De dienst begon op gebruikelijke wijze met votum en groet, stil gebed en een lied… Natuurlijk niet, we zijn in Afrika. De dienst begon een kwartier te laat (7:45) met een onzeker meegezongen lied. Die onzekerheid kwam voort uit het feit dat wij het lied niet kenden en dat niet-Engelssprekende lokale mensen waren opgetrommeld naar de Engelstalige dienst. Na de wat bekendere liederen gezongen te hebben, was het tijd voor onze bijdrage aan de dienst. Hoe dit ging, hoort u zo…

Het ging goed! De door ons ingestudeerde liederen werden enthousiast meegezongen. Hierna, praise the Lord, was het tijd voor de preek. De van links naar rechts ijsberende dominee die enkele dagen daarvoor nog cement stond te maken met sommigen van ons hield een interessante preek met als hoofdthema ‘praise the Lord’, ‘Count your blessings’ en iets over vrouwen waar we als Nederlanders niet zoveel mee konden. Na enkele liederen te hebben gezongen, was de morning service voorbij en gingen we over op het vies maken van het middagservies (lees: koffietijd). 

Naast koffiedrinken werd er ook gespeeddate. Dit betrof geen date met speed maar een moment waarop wij elkaar beter leerden kennen door diepzinnige vragen kort met elkaar te bespreken.

Na een paar uurtjes rust, waarin gewassen, gelezen en gepuzzeld werd, was het rond 15:00 uur tijd voor een zondagse wandeling in de Oegandese heuvels/bergen. Dit debat is nog steeds gaande… De wandeling ging ongeveer zo:
Stap, stap, stap, stap, ‘are we there yet?’ Stap, stap, stap, stap, ‘I’m so tired!’ Stap, stap, stap, stap, ‘daar boven op die berg…’ Stap, stap, stap, stap, ‘ah this is the top’ (aldus Mary). Maar nee we gingen verder. Stap, stap, stap, stap, ‘how far still?’ Stap, stap, stap, stap, ‘hehe now we are there’. De top van de berg kende geen genade (letterlijk (haha) want Mercy, de fotograaf vanuit AEE had er te veel moeite mee)

Na de lange terugtocht waarbij de één in het gras verdween en de ander onder zijn/haar oksels gekieteld werd, was het tijd voor een douche en avondeten. Op het menu van de avond stond ‘pasta carbonarara wat was dit nu’ en de eerder aan ons geschonken kippen, nootjes en pompoenen. Tijdens de maaltijd (wist u dat maaltijd slechts een tijdsaanduiding is in plaats van een, door ons wat sneller gebruikt, zelfstandig naamwoord waarmee we pogen het daadwerkelijke eten aan te duiden, nou goed) werden de gouden troffel en de botte beitel uitgereikt. De gouden troffel was vandaag voor Sifra wegens haar tomeloze inzet op vele fronten. Sybren won de botte beitel wegens een slecht getimede flatulentie zonder productie. Na het eten restte nog de afwas, die nog lang niet af was (haha). Daarna was het voor ons allen tijd om in onze tenten neer te vleien om te luisteren naar het orkest der nachtdieren.

Al met al een TOPdag, dag verslag (haha).

Dokter Twan en Pastor Thijs