De groep heeft er alweer een aantal bouwuren opzitten. Hoe verlopen de bouw en de activiteiten daaromheen? Lees het hier.
Dag 6 - donderdag 13 juli
Eindelijk worden we wakker in Lobi. Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Volgens Garbrich, hier ook wel bekend als ‘Gabriel’, viel het onder uitslapen dat we om 7:00 wakker werden gemaakt. De meesten hadden behoorlijk goed geslapen, met uitzondering van een aantal zieken en mensen die de klamboe hadden verward met onbekende diersoorten.
Het was de dag van de openingsceremonie. Dit betekende dat we rustig aan konden doen met het ontbijt. De kinderen stonden al vóór 7:00 uur op het terrein voor de school, ondanks dat ze vaak behoorlijke afstanden moeten lopen, tot wel 5 kilometer. De kinderen in Nederland zouden je uitlachen. Het ontbijt viel ons alles mee. Er was brood, er waren eitjes en de rijstepap waar we al op waren voorbereid, stond ook op het menu. Deze was boven onze verwachtingen zeker goed te eten (met wat suiker). Behoorlijke hoeveelheden waren het dus ook. Om in Lotte haar woorden te spreken: “nou ja, dan maar geen roze sultana’s”.
Om 10:00 uur Afrikaanse tijd begon de openingsceremonie: eigenlijk 11 uur dus. Eerst werden er door Moffat een paar spelletjes met de kinderen gespeeld en werden er door verschillende groepen liedjes gezongen. Bij de openingsceremonie waren behoorlijk veel belangrijke mensen aanwezig die naast onze staf een ereplekje kregen. O.a. de PTA commissie (parents and teachers association), de hoofdleraar en de minister van onderwijs van de regio waren van de partij. Tijdens de ceremonie waren vooral wij voor de kinderen erg interessant. Het haar van Mariëlle en Lotte viel erg in de smaak, maar ook onze witte huid was erg bijzonder. Ook waren de zenuwen bij de kinderen wel weg, want ze wilden zo dicht mogelijk bij ons zitten. Na heel wat speeches, dansjes waar de heupen van de vrouwelijke World Servants deelnemers op de proef werden gesteld, koortjes, rugklachten en nog meer speeches verder kwam de ceremonie eindelijk tot een eind, gelukkig voor ons en de kinderen die allang geen aandacht meer hadden. De ceremonie was voor Lobi zelf wel ontzettend belangrijk om hun dankbaarheid naar ons uit te kunnen spreken, wat ook meerdere malen door hen is benoemd.
Vervelend voor ons, maar het was nog steeds geen tijd voor lunch. Eerst moest bouwleider René samen met de lokale bouwleider de eerste steen leggen. Hand in hand met de lokale bevolking, zwarte en witte huidskleuren naast elkaar, werd er gebeden en hierbij was de bouw officieel begonnen.
Na de enigszins lange en uitgebreide lunch was het eindelijk tijd om te gaan doen waar we hiervoor gekomen zijn: onze roze overalls showen. Dit niet voor de noodzakelijke veiligheidsinstructies van René. Na een half uur bouwen begon de dorpsgekkie te schreeuwen in de lokale taal. Vervolgens werd hij van het terrein verwijderd. Hij was het ergens niet mee eens: dit kon zowel over onze bouwkunsten gaan als de mensen die niet meehielpen uit Lobi. Als hij zei dat we maar wat deden en er geen verstand van hadden kan ik hem moeilijk ongelijk geven.
De rest van de bouwdag verliep behoorlijk soepel. Iedereen deed lekker mee met cement maken, stenen sjouwen en metselen. Met als metselaars duo van de dag: Thompson en Mariëlle, dit belooft nog veel goeds voor de rest van het project. Om 17:00 zat onze bouwdag erop, een uurtje langer dan normaal. Er was namelijk veel werk in te halen door de vertraging die we hadden opgelopen.
Door sommigen werd er op deze eerste dag gelijk gebruik gemaakt van ‘de geïmproviseerde douches’, zoals het hoofd van de school (Bensic) ze noemde: een enigszins claustrofobisch hokje van stro. Anderen kozen nog voor de veilige optie van natte doekjes.
Tijd voor avondeten. De droge kip was ingeruild voor ontzettend malse stukjes stoofvlees. Je zou bijna zeggen dat we het eten uit Nederland niet missen. Nadat we dit eten heerlijk opgepeuzeld hadden, was het tijd voor Moffat en het hoofd van de school om iets over de geschiedenis van de school te vertellen. Dit was erg interessant, tot het verhaal weer uitliep door een heleboel goed gestelde vragen. We love you, Roel.
Deze eerste echte dag in Lobi werd afgesloten met een prachtige sterrenhemel waar we gelukkig nog heel wat avonden van kunnen genieten. Tot morgen😊
Dag 7 - vrijdag 14 juli
Wederom een vroege morgen. Gister konden we uitslapen tot 7 uur, maar vandaag moesten we echt wel om 6 uur het bed uit. Het is onze eerste volledige bouwdag. Alhoewel, niet voor iedereen. De eerste kinderdag begon en Garbrich, Gerjen en Roel hadden drie speciale bezoeken. We startten met rijstepap, die opnieuw goed in de smaak viel. Na het verassend lekkere ontbijt, werd een start gemaakt aan het werk. Garbrich, Gerjen en Roel waren ondertussen samen met Moffat, het schoolhoofd en twee leden van de PTA (schoolbestuur) richting een aantal bijzondere personen; hierover later meer. Jasper, Roos, Mees, Jesse en Laura waren als eerste aan de beurt voor het kinderwerk. We hadden op dat moment geen idee hoeveel kinderen er zouden komen en hoe de dag zou verlopen.
Tijdens de voorbereidingen voor het kinderwerk, waren alle andere World Servants al druk aan het bouwen. Opnieuw gingen we metselen, 'daka' met genoeg 'maji' maken (cement met water) en stenen verplaatsen. We begonnen aardig fanatiek, maar beseften al snel dat wij het bouwen helemaal niet gewend zijn. Het is namelijk best zwaar en warm. De samenwerking met de lokale bevolking gaat super. Wij genieten enorm van de manier waarop we met ze communiceren. Op de bouwplaats hoor je constant ‘more daka’ en er wordt veel gelachen.
Het thema van het kinderwerk van vandaag was de Barmhartige Samaritaan. Er waren zo’n 100 kinderen samen met de juffen. We begonnen met het liedje ‘Read your Bible, pray everyday’, natuurlijk met bewegingen. Heerlijk hoe snel ze dit oppakken en enthousiast meedoen. Hierna mocht het programma echt beginnen. De Barmhartige Samaritaan werd met passie uitgespeeld voor de kinderen. Roos als verteller waarbij de juf steeds vertaalde voor de kinderen. Hierna was het tijd om armbandjes te maken. Hiervoor hadden we wol en kralen. Het was de bedoeling dat kinderen samen gingen werken en op die manier elkaar konden helpen. Dit ging beter dan we ooit hadden kunnen bedenken. De meeste kinderen wisten hoe ze moesten vlechten en degenen die dit niet wisten, werden geholpen. We hadden kraaltjes voor de armbandjes en na een half uur tot uur hadden alle kinderen een armbandje. Zo ook de juffen die heel trots waren. Genieten. Na de armbandjes gingen we beginnen met sport en spel. We zongen wat liedjes en speelden slingertikkertje. Aan het begin begrepen ze niet helemaal hoe het werkte en wilden de kinderen graag je hand vastpakken. Al gauw werd het duidelijk en renden ze juist van je weg. Top chaos dus. Het handige was ook dat de kids naamplaatjes op hun shirt hadden waardoor we een goede ingang hadden. Geslaagde ochtend dus.
Garbrich, Gerjen en Roel vertrokken ’s ochtends naar de Chief van het “Kingdom” waar Lobi onder valt. We hadden alle drie toch wel een beetje spanning omdat dit een heel belangrijk persoon is in de traditie van de omgeving. Zijn chiefdom bestaat al sinds 1897; in de tijd van de Engelse kolonisatie. We kwamen aan bij zijn huis dat volgens Oost-Zambiaanse standaarden relatief luxe is. De Chief heeft immers een eigen omheining, auto en waterput. We moesten wachten (de Chief was net uit bed) buiten de houten slagboom op een medewerker die ons begeleidde naar de veranda van het huis. Op de veranda moesten we op een rieten mat plaatsnemen en zitten met benen gestrekt. De Chief nam plaats op zijn “troon”; een plastic stoeltje. Eerst sprak iemand een soort dankwoord uit terwijl wij al klappend luisterden. Moffat vertaalde het vervolgens in het Engels. Na bewondering uit te spreken over onze hulp zei de Chief verder dat hij meer hulp nodig had. Pas sinds 2017 was er een middelbare school gevestigd en hij noemde verder dat er nagenoeg geen infrastructuur aanwezig was. Na het officiële gesprek liet hij ons binnen in zijn huis, iets wat een heel grote eer schijnt te zijn. In zijn woonkamer stonden drie banken en een beeldbuistelevisie. Ondanks dat hij grote rijkdom had in de stad (Lusaka) waar hij oorspronkelijk woonde, had hij Gods missie aanvaard om zijn Chiefdom vooruit te helpen. Hij vroeg Garbrich, als dominee, om voor hen te bidden. Hierna gaf hij aan dat hij vrijdag de 21e wil komen kijken in het dorp. De inwoners vinden dat een grote eer maar vinden het tegelijk zeer spannend omdat de Chief bijvoorbeeld boetes kan opleggen.
Moffat bracht ons daarna naar CCAP (onze partner in Zambia) waar we door zijn baas, Collins, aan het districthoofd werden voorgesteld. Deze vrouw is direct door de president aangesteld en heeft dus een officiële rol. Ook zij heette ons zeer welkom en was dankbaar dat we haar district van 150.000 mensen vooruit willen helpen. Het was bijzonder om een persoon zo hoog in de beleidsketen te spreken. Wederom heel opvallend was haar vraag om ook te bidden voor haar inwoners. Ze beloofde nog eens langs te komen in de tijd dat we hier zijn.
Klaar waren we nog niet, we vertrokken naar de lokale onderwijssecretaris die samen met zijn team verantwoordelijk is voor het onderwijs, inspectie en de gebouwen. Dit was dus ook de baas van het schoolhoofd en de leraren die in Lobi onderwijzen. Wederom spraken zij uit dat we hier welkom zijn en dat ze dankbaar zijn voor onze inzet in onze zomerperiode.
Eenmaal terug zijn we met zijn allen gaan lunchen. Marijke kwam met een bizar verhaal. De community van de school is zo dankbaar dat wij hier zijn, dat we een levende kip hadden gekregen. Het idee hierachter is dat levende dieren het mooiste geschenk zijn om te geven om deze vervolgens te slachten. Marijke, onze cultuurleidster, kreeg daarom de eer om dit te doen. Zoals veel mensen waarschijnlijk wel weten, loopt een kip na zijn dood nog door. Jesse en Mirjam hielden daarom de kip vast om hem te plukken.
Ondertussen waren de strijders op de bouw druk bezig en schoten al erg op. Er was duidelijk vordering te zien en Moffat bracht het zelfs op: “this is one of the quickest builds I’ve ever seen”.
Roel wilde hier gaan schrijven dat we een koude douchen hadden genomen, maar ik, Laura, gaf aan dat ik een heerlijke warme douche heb genomen. De dames van het koken willen namelijk met alle liefde water voor je opwarmen. Hier baalde hij van ;). Het douchen hier is de meest adembenemende douche die je kunt bedenken. Met een heerlijke zonsondergang en een open veld als zicht met riet om je heen. De bevolking heeft namelijk mooie rieten ‘cabines’ voor ons gemaakt. Voor het douchen maken we gebruik van een emmertje water en bakje om over ons heen te gooien. Bij het avondeten kwamen de vrouwen die voor ons koken naar ons toe met ‘Malijke, Malijke’ om haar attentie te vragen voor een extra pan. De kip is namelijk voor ons bereid en we kunnen jullie vertellen, dit was een bijzondere ervaring, maar wel erg lekker. Gaaf om terug te krijgen van de community dat ze dankbaar zijn voor onze aanwezigheid. Na het eten hadden we een vrije avond. Tijd voor een spelletje, schrijven, sterren kijken of lekker op tijd het bed in.
Belangrijke side note: Na het avondeten lezen we gezamenlijk de groetjes voor die zijn geplaatst sinds de vorige avond. We vinden het super leuk, fijn en lief dat er zoveel leuke groetjes binnenkomen. Aarzel dus niet om ook een groetje in te sturen. Ook al kunnen we niet reageren, elke avond wacht iedereen met smacht op een berichtje. We genieten van alles wat al binnen is gekomen. Leuk om ook te horen dat de ouders een leuke vakantie hebben ;) We kregen trouwens ook het compliment dat we leuke berichtjes schrijven. Dit doen we met zijn allen. Iedere dag worden twee mensen aangewezen om het stukje van de dag te schrijven.
