De komende dagen posten we dagverslagen, geschreven door deelnemers. Vandaag: een terugblik op hoe het allemaal begon.
Maandag, 15 juli 2024
Geschreven door: Mille, Dianne, Else en Dieke.
Dag 1
De dag dat we elkaar mochten uitzwaaien en eindelijk onze reis begon. We startten lekker in een luxe Hollandse bus waar we al verschillende liedjes zongen, spelletjes speelden, Aline armband-maak-pakketjes uitdeelde en Mile voor ieder een lekker koekje had gebakken.
Na wat file kwamen we veilig aan op het vliegveld van Brussel. We checkten de bagage in en mochten door naar de douane. Bijna iedereen kwam heelhuids door de douane. Een aantal hadden de ‘Alleen kleine flesjes in handbagage’-memo niet begrepen. Even wachten en we mochten het vliegtuig in.
We zaten met veel bij elkaar, alleen Kenneth moest het zonder ons doen. De eerste vertraging werd opgelopen door een persoon met problemen, maar na zo'n 45 minuten gingen we eindelijk omhoog. Een veilige nachtvlucht gingen we tegemoet.
Dinsdag, 16 juli 2024
Geschreven door: Iris en Remco.
Dag 2
Aankomst Lusaka, eerste deel busreis, overnachting
Het moment dat je uitstapt, om je heen kijkt en er bent, in Zambia. De geur, de omgeving en gebroeders die klaar staan met bagagekarren. Vol energie staan we klaar om de bus in te gaan, wetend dat we vanaf nu gaan en blijven stinken. En ja de zweetdruppels gutsen over onze ruggen en voorhoofden.
Er was ruimte om Danny's autopaleis te zingen en te genieten van de omgeving. Wij reden vooruit, maar het linkerwiel van de kar besloot linksaf te slaan. Ook in Afrika bleek dit niet samen te gaan. Dus stonden we stil met een kar vol bagage.
Een goed moment voor velen om eens even met de billen bloot te gaan, dus wc-papiertjes mee en de struiken in. Waar de jongens dit makkelijk afging, hadden de meiden iets meer moeite. Sommigen presteerden het om hun broek al behoorlijk nat te maken en dat was geen zweet...
Oh ja Danny's autopaleis is nu al het lijflied van onze reis.
Ondertussen hadden grote jongens de kar weggebracht en hadden we de tassen in de bus geladen. Nu wij nog.... op het dashboard, voor de tassen, zelfs iemand onder de stoel, de politie in Nederland had het niet goedgekeurd. Gelukkig die van Zambia wel.
Een nogal gammele rit als je het ons vraagt. 100.000 hobbels, 50.000 gaten en 1 ravijn verder kregen we het verlossende woord: “nog 1,5 uur”. Alleen stond deze bus op repeat en hebben we dit denk ik 5x gehoord. “Om 8 uur komen we aan,” aldus Arjan. Nou Arjan, leuk grapje maar je mag niet jokken. Om 00:15 uur kwamen we aan in de lodge waar we goed ontvangen werden en nog heerlijk konden eten.
“Over een paar minuten kunnen we de kamer in.” Nou dat werd eerst een halve marathon over het terrein onder leiding van Dirk. Zo konden we allemaal kennismaken met onze nieuwe vrienden. Meneer de grote spin, meneer de kakkerlak en zo nog meer gezellige vrienden. Na een lekker gevuld maagje was iedereen klaar om op het ruggetje te liggen.
Nou, heerlijk geslapen hoor! Vooral de dames die niet gewekt waren, die konden uitslapen. Gelukkig stonden zij op tijd klaar om plaats te nemen in de bus. Gaan met de banaan!
Woensdag, 17 juli 2024
Geschreven door: Mille, Dianne, Else en Dieke.
Dag 3
Na een heerlijke nacht op iets wat nog best leek op een bed, werden we rond 6:30 uur door Dirk gewekt. Op 6:45 uur gingen we het extra busje, wat was gekomen, inladen met tassen.
Na het inladen kwamen we erachter dat 4 meiden niet gewekt waren. Die waren niet zo blij, maar na een lekker broodje pindakaas vervolgden we vrolijk onze reis. Hoelang? Dirk had het over 6 uur, maar ga uit van 8 en het is eigenlijk 10 uur.
Om 10:30 uur hadden we de eerste tankstop. Hier konden we voor het laatst plassen op een normale wc en scoorde Dirk wat watermeloenen voor de groep. We hadden een mooi contact met de mensen om ons heen.
Na deze stop rijden we nog steeds vrolijk verder, kijken we naar alle dorpen waar we doorheen rijden en keken we onze ogen uit....... TOTDAT we in de middag ineens stilstaan en niet meer verder kunnen. Het was rond 16:00 uur.
Twan M. en Mitchell worden de bus uitgeroepen om eens naar de accu's te kijken. De accu maakte slecht contact en dat moest gefixt worden. Omdat de vonken er vanaf kwamen moesten we allen de bus uit. Paperclips en haarclips, tape en pleisters werden verzameld. Dirk, Twan M. en Mitchell gingen het fixen. Arjan ondersteunde hen in daglicht met een zaklamp.
Gelukkig startte de bus veilig en konden we reis de weer vervolgen. De avond viel en voorin de bus werd een nieuw spel gecreëerd: Chong van Ik Hou Van Holland. Een nekkussen werd op het hoofd gezet als koptelefoon en dan moest je als Chong een liedje gaan zingen. Hilarisch en er werd veel gelachen!
Op een gegeven moment sloegen we af naar een zandweg. Nog zo'n 30 km! Na die 30 km werden we door joelende vrouwen onthaald in Donje en zongen alle kinderen al chichiwa. Het was inmiddels ook allang donker.
We verplaatsten ons naar de eetzaal en maakten kennis met Dorothee, de kokkin. Het eerste maaltje smaakte verrukkelijk!
Na het eten leidde Arjan ons rond over het terrein, werden de eerste plasjes op het plasgat (latrine) gepleegd en gingen we ons klaar maken om te slapen. De tassen waren er alleen nog niet. Toen we bijna allemaal in 6 truien in bed lagen, hoorden we een auto aankomen: de tassen! De auto was volgebouwd en we laadden 'm met z'n allen uit. Nadat de bedjes toen eindelijk opgemaakt waren, konden we als een blok lekker gaan slapen!
