Een lang verslag uit Kavinaka die de hoofdleider Betty vanmorgen in het ochtendzonnetje heeft geschreven. Inderdaad handgeschreven, Betty heeft haar creatieve skills gebruikt toen het niet lukte om via de laptop een berichtje te sturen. Moffat, de coördinator, maakte hier vervolgens een foto van en stuurde deze door. Inclusief een aantal foto’s! Lees en kijk mee hoe de groep de eerste dagen in Kavinaka heeft ervaren.
Na een busreis van twee dagen kwamen we hier aan in Kavinaka. De mensen stonden ons hier met zang en dans op te wachten. Wij mochten zelf ook meedansen. Dus de heupen ging los. Nou ja, bijna dan. De kinderen kenden hier nog Chichiwa van twee jaar geleden met het bijbehorende dansje. Gelukkig. Stonden we tenminste niet alleen voor schut, maar een bijzonder welkom. We zullen het niet snel vergeten!
Daarna zijn we bezig gegaan met het inrichten van het kamp. Snel werden de deuren nog even in de gloednieuwe latrines gezet. Mooi op tijd. ‘African time’ heet dat. We maakten eerst nog wat vertwijfeld gebruik van de latrines. De verschillende poep- en plasmethodes werden met elkaar gedeeld. De broekspijpen opgerold of niet? Met je gezicht naar de deur of juist naar de muur? Vraag maar bij thuiskomst wat voor jullie kind heeft gewerkt.
Na deze culturele ervaring volgde een openingsceremonie met traditioneel veel ongeplande speeches en zang. Het is bijzonder om van iedereen te horen hoe denkbaar ze zijn met alleen al onze komst. We hebben trouwens ook voor het oog van het hele dorp beloofd het Zambiaanse volkslied te zingen op de laatste dag. In ruil zingen zij het Nederlandse volkslied. We gaan kijken wat we voor ze kunnen doen. Na de ceremonie hebben we gegeten. Dat is hier trouwens zeer goed. De deelnemers vonden de tweede dag de rijstepap veeeeel lekkerder. Dus dat komt wel goed.
De volgende dag zijn we begonnen met de bouw. De muren waren al een heel eind op weg. Moffat heeft vorige week maar gezegd dat ze moesten stoppen, anders had het dak er nu al opgezeten. De lokale mensen helpen goed mee. Of nou ja, eigenlijk helpen wij hen natuurlijk. Het gaat er goed. Het metselen gaat al steeds beter.
De avond hadden we een bijzondere avond met Moffat, Francis - de leraar hier en Adams - de aannemer. We konden al onze vragen aan ze stellen. We leerden veel over de cultuur hier en over de impact van het project. Het was prachtig om te zien hoe de ogen van Francis begonnen te glimmen toen hij zei dat hij het mooist vindt om de kinderen echt wat te leren. En dat is echt te zien. Vorig jaar zijn er hier 12 van de 15 kinderen geslaagd voor hun examen. En dat terwijl op sommige andere scholen soms maar een paar kinderen slagen, zelfs met gekwalificeerde leerkrachten. Hoe dat kan? Ik denk door de grote gedrevenheid en passie van Francis om het beste uit de kinderen te halen.
Hier stopte het verhaal dat ik had getypt. Ik kan nu nog wel wat vertellen over de dag van gister. Weer een bouwdag. We genieten van het kinderwerk (voor een van de deelnemers nu al het hoogtepunt van het project) en ook was het eerste groepje op huisbezoek gegaan. Ze kwamen terug met prachtige verhalen en ongeroosterde pinda's. Die waren al voor de helft opgegeten onderweg. Het smaakte niet super. Gelukkig weet hun hoofdleider wel dat je ze eerst moet roosteren. ‘s Avonds genoten van vers fruit én jullie groetjes die ik toch nog had meegenomen. Dat was nog een heel avontuur compleet met uitvallende stroom, kapotte auto’s en dat soort dingen. Ik zal het je besparen.
Tot zover het bericht uit Kavinaka! Het is ondertussen bijna etenstijd. Vandaag (zondag) een rustige dag met vanavond een avondprogramma over talenten.
Het gaat heel erg goed hier. We slapen goed, de sfeer is geweldig en de gesprekken bijzonder. Tot een volgend bericht! Het zal waarschijnlijk iets later zijn. Bereik is hier alleen mogelijk op een heuvel 10 minuten lopen vanaf hier en als de wind goed staat hier bij de school.
Groeten van een zeer tevreden groep vanuit Kavinaka, ons tweede thuis.
Betty
