Een update geschreven door Lidia en Petra A. Een verslag van de eerste week voor alle thuisblijvers.
Hallo aan alle thuisblijvers,
Hierbij even net iets anders dan al die prachtige foto’s vanuit ons gezellige project. Want het is hier zeker gezellig, zowel op de bouw, in de keuken, ‘s avonds, en met name bij het kinderwerk. De Chu Chu Wa is nu al zo geliefd, dat alle kinderen hem helemaal mee kunnen dansen. Ook het Vliegerlied en Oya le le gaan goed.
Maar laten we beginnen bij het begin: reizen duurt altijd, maar dan ook altijd, lang. Dus ook deze reis. Zo vertrok de bus in Giessenburg om 13.15 op donderdag, en kwamen we op zaterdagochtend pas aan in Mboboli. Daar werden we, zoals jullie hebben kunnen zien, onthaald met prachtig gezang van alle kinderen. De rest van die dag was besteed aan uitpakken, het verkennen van het dorp, waarbij de WC’s toch iets primitiever waren dan een groot deel van de groep had gehoopt (het is een gat met muren eromheen) en klamboes ophangen. Vooral dat laatste nam de meeste tijd in beslag. Na flink wat geploeter is het bij iedereen gelukt en kan iedereen nu lekker slapen. Nou ja, lekker slapen is iets wat niet iedereen hier kent. Maar aangezien kou een emotie is, en een emotie uit te schakelen is, gaan we het daar niet over hebben.
Zondag was erg speciaal, want het World Servants koor moest niet 3 liederen zingen, zoals voorbereid, maar werd ineens het nieuwe kerkkoor. Daar bleef het niet bij: Lennart mocht preken, Jo-Anne van H. mocht daar commentaar op geven, Petra A. heeft gebeden en alle vrouwen mochten spontaan meedansen en zingen met de lokale vrouwen. En dit alles was alleen nog maar op de zondagochtend.
Op maandag begon het echte werk: de bouw van de twee klaslokalen en de lerarenwoning, die voor de hoofdmeester Bonifes bleek te zijn. Alleen begonnen we niet om half 9, zoals afgesproken, maar eerder rond 10 uur. Dat heet hier Afrikaanse tijd. Desondanks schoot de school uit de grond en stonden aan het eind van de dag er 7 lagen van baksteen, het maximale van die dag. Wat zijn we toch een stel beunhazen. De lerarenwoning ging/gaat helaas iets minder soepel. Daar zijn de bouwvakkers nu nog iets te veeleisend. Ook zijn er situaties tussen hen en onze meiden geweest waarvan wij alleen kunnen zeggen: “Gast, wat gênant.” Iets met vrouwen en keukengerei i.p.v. vrouwen en metselen en een jongen die wel kan koken (Lekker Stijn).
Dinsdag ging de bouw net zo lekker als op maandag (nu mochten zelfs de vrouwen mee metselen aan de lerarenwoning), maar het leukste van die dag was de start van zowel het kinderwerk als het Life Skills programma. Zo hebben de kinderen nieuwe spellen geleerd, zoals lummelen, Annemaria Koekoek en slangentikkertje, al rennen deze kinderen naar de tikker toe i.p.v. ervandaan. ‘s Avonds kwam Michael Tembo, onze landen coördinator, vertellen over het leven in Zambia en zijn organisatie, MCC. Dit heeft op ons een grote indruk gemaakt en we hebben aan hem veel vragen kunnen stellen over trouwen, armoede, de impact van ons project en diefstal. Zelf had hij ook een aantal vragen voor ons over Nederland, voornamelijk over waarom onze begraafplaatsen direct naast de kerk liggen (in Zambia kom je namelijk alleen op een begraafplaats voor een begrafenis en verder nooit). Een antwoord hadden we niet echt.
Op woensdag zijn er een aantal mensen naar de keuken geweest om een kip te slachten op de Zambiaanse manier. Sommige vonden dit heel vet, anderen werden er toch iets te onpasselijk van. Er kwam zeker meer bloed bij kijken dan bij de Nederlandse manier (denken wij). Ook zijn er mensen naar Mkushi geweest, de stad hier in de buurt, waar ze de Groetjes hebben geprint, boodschappen hebben gedaan en een grote verrassing voor de groep meegenomen. Gisteravond werden we namelijk verblijd met chips, cola en mislukte cassis. De groep was euforisch en heeft heel de avond genoten tijdens het spelen van kaartspelletjes en het bijschrijven van de dagboeken.
Vandaag, op donderdag, hebben we het hoogste punt bereikt van de school. Om dat te vieren hebben we eerst een foto gemaakt, het Wilhelmus gezongen en de bouwvakkers en kinderen hebben het Zambiaanse Volkslied gezongen: “ Zambia, proud and free.” Het was heel indrukwekkend. #Kippenvelmomentje
We gaan nog veel avonturen tegemoet hier in Zambia en hopen jullie zo goed mogelijk op de hoogte te kunnen houden. Maar voor nu: Natortella (dankjewel) voor het lezen.
Lidia en Petra A.
