Met het WK in het vooruitzicht geeft de groep in Zambia vast het goede voorbeeld.
Het is zaterdagochtend en de groep mag heerlijk uitslapen. Waar sommige deenemers doordeweeks bijna niet hun bed uit te krijgen zijn, staan ze vandaag juist voor dat de wekker is gegaan al klaar. Het is tijd voor de interland! Na een korte warming up klinken rond 9 uur beide volksliederen. De wedstrijd begint! Na een aantal mooie situaties aan weerszijden is het Zambia dat als eerste scoort. Dennis legt hem vakkundig in de goal. Toch laten wij ons niet op onze kop zitten en al vrij snel maakt Gerben de 1-1. Daarna komt Zambia weer op voorsprong. Het lijkt wel alsof ze vleugels hebben gekregen. Zou het komen doordat coördinator Michael zelf ook meespeelt? Toch maken wij de goal: Joram mag de 2-2 op zijn naam schrijven. Na rust komen we voor de derde keer op achterstand. Roan liet dit niet gebeuren en maakte er snel 3-3 van. En door een strak genomen penalty van Mirthe, die prachtig in de linker hoek eindigde, stonden we plots met 3-4 voor.
Zo’n 10 minuten voor tijd vraagt onze vakkundige coach André wie er nog het veld in wil, op keep. In een semi-grappende bui bied ik mijzelf aan. De Zambiaanse dames aan de zijlijn kijken verrast op. Zien ze het nou goed? Rent die gekke hoofdleider nou zelf het veld in? Voor ik het weet sta ik onder de lat. In mijn hoofd hoor ik alle tips die mijn broer altijd kreeg als keeper. Op tijd uitkomen en de goal klein houden. Wonder boven wonder lukt het. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben opgelucht wanneer de scheids voor het einde van de wedstrijd fluit. De groep is uitzinnig en de 3-4 winst wordt gevierd alsof we de Champions League hebben gewonnen. Coach André wordt op de schouders genomen, liederen worden gezongen en het is feest!
Na dit mooie feest stappen we in het busje naar Noah’s Arc, een groot park waar we heerlijk zelf door heen mogen wandelen. Al wandelend genietend we van een kudde zebra’s die ons voorbij komt stormen. Het is een indrukwekkend gebeuren. Ook worden er struisvogels, antilopen en zelfs giraffes gespot. Op de terugweg stoppen we nog even bij het huis van de eigenaar om hem te bedanken. Hij vraagt bewust geen entree voor het park omdat hij het belangrijk vindt dat educatie over Gods schepping voor iedereen toegankelijk is. Een bijzondere middag!
Terug aangekomen bij ons verblijf stond er alweer een heerlijk maaltijd op ons te wachten. Na het eten bedachten een aantal deelnemers onder aanvoering van Elise dat het tijd was voor een verwenavondje. Maskertjes, een voetenbadje en een prachtig gelakte nagels, alles kwam voorbij.
Zondag is het tijd voor de kerk. In twee pick-ups rijden we door Mkushi, onderweg naar een kerk van MCC waar we zijn uitgenodigd. De kleine gemeenschap is erg enthousiast en de dienst swingt aan alle kanten. Dansen, zingen en vooral heel vaak hallelujah en amen roepen zijn de ingrediënten voor een zeer geslaagde dienst. Zelf mocht ik preken en na overleg met een aantal deelnemers de avond ervoor, besloot ik over het verhaal van de verloren zoon te preken en over hoe de kerk zich soms gedraagt als de oudste zoon. De ouderling van dienst kwamen met een grote glimlach op mij af na de tijd: deze preek past perfect in de reeks waarmee ze deze maand zijn gestart. Alsof het zo had moeten zijn!
Na de dienst is het tijd voor een relaxte zondag. Onder leiding van Gerda gaat een groepje op ontdekkingstocht. Ze beklommen een prachtige rotspartij en genieten van deze middag. Weer een ander gedeelte van de groep blijft in Makopa en pakt de welverdiende rust. Gerben en ik nemen een aantal deelnemers mee naar Mkushi waar we toevallig langs een voetbalwedstrijd van twee lokale clubs komen. Blauw tegen wit, wit scoort en dus zijn we voor wit!
En zo komt er een einde aan een heerlijk weekend. Inmiddels is het maandagochtend en zijn we begonnen aan onze laatste dagen op de bouw.
