Na een reis van ongeveer 48 uur arriveert de groep in Twatasha. Het welkom is bijzonder mooi en de eerste contacten worden meteen gelegd.
24 juli: Maandagochtend 05:15 uur. De nachtrust wordt verstoord door het geluid van de wekker. Wie dacht een ochtend te kunnen uitslapen, had het behoorlijk mis. We moeten vroeg op, om vóór de drukte de stad uit te zijn. Gelukkig lagen we er vroeg in, waardoor we zeker acht uren de ogen dicht hebben gehad. We vertrekken in dezelfde busjes als gisteren om vervolgens van de zonsopgang te kunnen genieten. Binnen een half uur gaat het hier van pikkedonker naar stralend licht. Het zijn 'Lion King' achtige taferelen, waarbij een knalrode zon ons busje belicht op de goed geasfalteerde weg. Na een pauze met daarin ontbijt, een lied voor onze jarigen Roelie en Sandra en een toiletpauze rijden we door naar het eindpunt van onze busjes.
Het eindpunt van de busjes... zijn we dan op onze eindbestemming? Zeker niet. Onze reis met bus, twee vliegtuigen en busjes eindigt op een laadtruck. Het laatste uur van de reis gaat namelijk over zandpaden, die voor de busjes niet begaanbaar zijn. De rit is prachtig. Vanuit mijn zitplek kijk ik iedereen in de ogen aan. Ik zie verwondering, ongeloof, verbazing, enthousiasme en blijdschap op de gezichten van onze groep tijdens deze tocht. Na veel gehobbel, pet vasthouden, zandhappen en zwaaien, rijden we een gebiedje binnen waar we een World Servants logo op een muur zien staan: we zijn gearriveerd.
Bij aankomst worden we ontvangen door een grote groep kinderen. Ze zingen en dansen voor ons. Het is ontroerend. Het levert kippenvel en bij sommigen een klein traantje op. De docent geeft een welkomstspeech waarbij we officieel worden ontvangen. Nu is het allemaal echt begonnen.
Na dit welkom gaan we ons vestigen op onze verblijfplaats. We hebben 4 klaslokalen tot onze beschikking: twee voor de dames, één voor de heren en een gemeenschappelijke ruimte voor het eten en vrije tijd. De waterpomp wordt succesvol geïstalleerd en de eerste deelnemers ervaren hoe het is om in een latrine je behoefte te doen, waar we er vier van hebben.
Na het installeren van de slaapkamers met de klamboes, wordt er meteen contact gelegd met de locals. Er wordt gesport op het sportveld, er wordt gedanst, de eerste woorden worden uitgewisseld, er wordt met bewondering naar de blonde haren gekeken. De Zambiaanse kinderen zijn verwonderd dat ze zichzelf op een foto kunnen terugzien en de geuren van het aanstaande avondeten dwalen al over het terrein.
Het eerste avondeten hier is een genot. Er wordt gezegd dat het eten hier beter dan thuis is. Over welke gezinnen dit gaat, dat mogen jullie zelf uitmaken ;). Op ons bord ligt rijst, kip met een heerlijke jus en kool/wortel. Of wij iedere dag zulk heerlijk eten krijgen, zullen we moeten afwachten. De vooruitzichten zijn in ieder geval goed! Tijdens het avondeten zitten we er gezellig bij. Doordat er hier geen elektriciteit is, wekken we onze eigen energie op via zonnepaneeltjes. Die waren nog niet genoeg opgeladen om ons in het licht te zetten, waardoor er werd gedineerd in 'zaklamplicht'.
Na het avondeten heeft de groep vrije tijd. Doordat het hier rond 18.30 uur hartstikke donker is, verblijven we de avonden op ons eigen terrein. De deelnemers schrijven in hun dagboeken, spelen een spel of genieten van de prachtige sterrenhemel. Op dit moment is de groep aan het filosoferen of wij in Zambia dezelfde sterren als in Nederland zien, of andere. Als we er over een week nog niet uit zijn, zullen we jullie vragen om ons het antwoord via een groetje te geven.
Rond de klok van 21.45 uur verzamelt de groep zich rond de boom die is omgedoopt tot de 'tandenpoetsboom'. Een kwartiertje later ligt iedereen in zijn bedje, in een warme slaapzak. Hoe deze eerste nacht op locatie zal zijn, met de daaropvolgende eerste bouwdag, horen jullie in een volgende update.
