Afgelopen vrijdag was voor ons op meerdere vlakken een zware bevalling; we zijn toegekomen aan zwaar werk op de bouw en ook in de kliniek was het puffen geblazen.
'Toktoktok', klinkt het langs de ramen van de slaapkamers op de vroege ochtend. Gisteravond hebben we van de Zambianen geleerd dat de mensen hier aan het gezang van de vogels kunnen horen, of het al tijd is om op te staan. Ze vertelden ons dat er vogels zijn, die op specifieke tijdstippen tsjirpen waardoor ze weten of het tijd is om op te staan. Wij doen het met het geluid van de kippen, ons voordeel is dat het er iedere ochtend minder worden... ;)
Onze bouwdag begint met het plaatsen van de bekisting bovenop de laatst gemetselde rij stenen. Er zijn veel mensen voor nodig om de bekisting, met een lengte van de totale breedte van het gebouw, vanaf de grond boven te krijgen. Het is ons gelukt, dat is de kracht van samenwerken. Het stenen sjouwen en metselen is voorlopig even gedaan: vanaf nu wordt er specie gemaakt, véél specie. Bij ons ondertussen bekend als daga (/dahkka/).
Voor het storten in de ringbalken zijn kiezelstenen, zand, cement en water nodig. En ja, dat moet allemaal met de hand worden gemengd. Anderen hebben meer geluk: zij maken een mix van cement, zand en water om aan het stucen van de klaslokalen te beginnen. Wij als Nederlanders doen vandaag het grove en zware werk. De stuc wordt schep voor schep tegen de wanden aan gesmeten. De Zambianen strijken het vervolgens plat. Het is een mooie samenwerking.
Deze ochtend is de medische kliniek bezocht door een aantal deelnemers. Hier volgt een verslag van medisch leider Anika: "We werden hartelijk ontvangen voor een rondleiding door de health care post / labour ward! Meneer Kosmos (soort dokter maar niet helemaal) en de nurse lieten ons een nog voor Afrikaanse begrippen vrij nieuw en geordende kliniek zien. De apotheek was goed gevuld met een voorraad medicijnen die vanuit het district gegeven zijn. Opereren doen ze hier niet. Je kunt het zien als een soort eerste hulp waarbij eventueel doorverwezen wordt naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Mkushi. Hoelang de ambulance erover doet om je over te brengen, geen idee. Maar net waar deze vandaan moet komen, maar reken op een uur ongeveer. Er was daarnaast gelegenheid voor het stellen van veel vragen die onder andere over Malaria en HIV gingen. We werden stil over het feit dat dit nog een groot hedendaags probleem is en er een groot taboe op rust. Ook de Labour Ward werd natuurlijk bekeken tot grote vreugde van een aantal deelnemers. We waren onder de indruk dat de gordijnen half voor de ramen hingen en dat er twee bedden naast elkaar staan zonder echte privacy. We gingen terug voor de lunch en nadat we klaar waren, kwam een meneer Anika roepen. "A woman came to the clinic and she's in labour. Do you want to help?" Uhh, JAA!! Gauw riep Anika Hinke en Maaike als 'midwife students' en samen gingen we vol adrenaline naar de kliniek. Daar troffen we Cecilia aan die midden in de weeën zat van haar 2e kindje. De nurse was zojuist al geweest en ze had zo'n 6 cm ontsluiting. Dit gaat mooi! Haar man was er niet bij maar wel 2 zussen met een eigen kleintje van 7 maanden. Met een eigen meegebrachte doptone (meetkastje om de hartslag te kunnen luisteren) en instrumenten vanuit Nederland legden we alle spulletjes klaar. We stonden helemaal aan van dit bijzondere en spannende moment. We werden aan ons lot overgelaten en bij een lange tijd volledige ontsluiting zonder persdrang besloten we de vliezen te breken. Mooi helder vruchtwater en nu ging het vlot. Het persen vergde enige instructies en met de nurse inmiddels weer op de kamer werden deze door haar al snauwend toegeschreeuwd naar de barende vrouw. Onze harten braken om dat te moeten zien. Na enkele minuten persen, werd er een prachtig klein meisje geboren met een goede start. Anika heeft de bevalling begeleid, Maaike heeft de navelstreng doorgeknipt en Hinke heeft het kleine meisje gewogen in de unster. WAUW. Hier moeten we allemaal van bijkomen. Wat een power mama en wat heeft ze het knap gedaan! Een half uur na geboorte moest de pas geworden kraamvrouw zich aankleden en weer richting huis begeven. Hoever haar huis was? "Niet ver", zei de nurse. "Maar 30 minuten lopen..." Dit kunnen wij ons niet voorstellen in Nederland. We zijn enorm dankbaar voor deze kans en na afloop hadden we een smile van oor tot oor die er niet meer afgaat voordat we weer thuis zijn. Hoe de kleine meid heet, dat wist mama nog niet. Voor onszelf hebben we haar Cecilia genoemd, vernoemd naar haar eigen sterke mama. De meegebrachte kraamspullen die ingezameld zijn, worden volgende week pas geschonken, maar dit kindje kreeg alvast een zelfmeegebrachte warme muts als warm welkom. Het was een prachtige dag!"
Voor ons begint aan het einde van deze werkdag het weekend. Dit weekend gaan we naar de markt, bezoeken we een voedingscentrum en maken we onze eerste Zambiaanse kerkdienst mee.
Het weekend begint op vrijdagavond met het ontvangen van de groetjes. De deelnemers hebben bijna een week niet van het thuisfront gehoord, maar nu was het dan zover. 39 (!) pagina's aan groetjes zijn er vanmorgen geprint in het internetcafé. Jullie leven erg met ons mee en dat is fijn om te merken. Voor iedere deelnemer is er een groetje voorgelezen en daarnaast ontvingen de deelnemers alle persoonlijke groetjes op papier.
Via deze weg brengen we ook nog de felicitaties over naar de vader van Haukje, die op deze dag jarig was.
