Wat een weekend hebben we achter de rug, bijna te veel om te kunnen met ons verstand te kunnen verwerken....
Een grote variatie van belevenissen hebben we echter de rug. Op de vraag aan deelnemers wat het mooiste was om te zien of mee te maken afgelopen weekend, krijg je verschillende antwoorden. Dit betekent dat er voor iedereen er wel iets speciaals was dit weekend.
De sfeer in de groep is heel goed en gezellig. Er wordt veel gelachen en natuurlijk wordt het verlangen naar huis niet minder, maar we weten ook dat we nog een kleine week te gaan hebben en dan weer kunnen genieten van alles wat we normaal in Nederland om ons heen hebben. We kijken uit naar de aankomst in Düsseldorf waar we, naar we hopen, door heel veel ouders en bekenden opgewacht worden. Voor de achterblijvers uit Gramsbergen, er is misschien nog wel plek in de bus die vanaf Gramsbergen naar Dusseldorf rijdt.
Het weekend begon vrijdagmiddag met de huisbezoekjes. We zijn in vier groepjes op bezoek geweest bij vier gezinnen van leden van de kerk waar we de eerste zondag geweest zijn en die ons als bouwvakker ook helpen op de bouw. Hieronder volgen twee korte impressies van de bezoekjes en de indruk die deze op ons maakten.
Met 6 man samen op weg door de struiken naar David en zijn gezin. 5 minuutjes lopen en daar komen we aan op een perceeltje van 50 bij 50 meter. David verwelkomt ons met een paar van zijn kinderen om hem heen. Met trots laat hij zien waar hij zijn hele leven al woont en leeft. We kijken met bewondering, verbazing maar ook met verdriet. Wat primitief maar toch ook mooi, maar als we horen en zien hoe zijn gehandicapte zoon het leven daar onmogelijk maakt en we horen hoe David al 2 jaar probeert zijn huisje af te maken, dan breekt ook ergens ons hart!
Na een uurtje gaan we weg, vol met gedachten en emoties! In de avond bidden we in de groep, God zorg voor David en zijn kinderen!
Op bezoek met een groepje van zes personen bij Humprey. Met hem richting het dorpje Miloso gelopen en daar zijn fiets gestald.vDaar veel armoede en hele kleine huisjes en winkeltjes in Miloso en vanaf daar te voet verder. Humprey vertelde dat zijn vader vroeger eigenaar was van het terrein waar de school nu staat en hijzelf nu nog als boer hier leeft. We liepen over een paar boomstammetjes over het water een gebied in waar het prachtig was, daar stonden een paar hele kleine huisjes waar zijn moeder nog woonde met een aantal nichtjes. Later nog zijn eigen huisje bekeken en de dieren van de boerderij, zeer veel indrukken opgedaan en de verschillen tussen arm en rijk zijn en blijven ons aangrijpen. Dankbaar voor alles wat we mee mochten krijgen en de vele mooie gesprekken. Ook dankbaar voor de enorme openheid van de mensen hier.
De zaterdag was Mkushi dag, deze keer achter op een luxe vrachtwagen voorzien van matrassen. Zo willen we altijd wel vervoerd worden. Op bezoek bij Gerda den Ouden een vrouw die al vele jaren in Mkushi zeer nuttig werk doet. Gerda heeft ons ook rondgeleid op de markt waar ook de locale bevolking zijn inkopen doet. Wat een indrukken kregen we te verwerken. Hieronder volgt een gedeelte uit het dagverslag van Anouk Zoer.
Aangekomen in Mkushi bezochten we eerst het huis van Gerda, waar ons een aangename verrassing stond te wachten: Koude cola, boterkoek én een normale WC. Wat wil een mens nog meer?
Na het genieten van al deze dingen, gingen we op weg richting de markt van Mkushi. Onder leiding van Gerda werden we wat wijzer van dit doolhof van kraampjes en winkeltjes. Kleding, schoenen, huishoudelijk spullen, groenten, vis (stinken!!), we hadden ogen tekort. Na een korte rondleiding was het tijd om zelf wat te kopen voor wie dat wilden. Vele dames waren op jacht naar een mooie setenge en anderen weer naar andere leuke hebbedingetjes. Na een half uurtje over de ‘markt’ gesjokt te hebben, was het tijd om weer in onze truck te stappen. Nog even over de markt. Deze is niet zoals wij dat kennen in Nederland. Een groot zandpad met daaraan verschillende hokjes van 2 bij 2 die vol liggen met spullen. Ondertussen schalt er overal keiharde muziek en een soort gesproken reclame door de straat. In de zijstraatjes is het kruipdoor sluipdoor, smal en laag, niet echt gemaakt voor Nederlandse apen zeg maar ;-)
Na de markt vertrokken we naar het voedingscentrum van Gerda. Hier kregen we onze lunch, bereid door Tito. Ondertussen vertelde Gerda haar levensverhaal en hoe God haar zo geleid had dat ze uiteindelijk in Mkushi ( of all places) is terechtgekomen. Heel bijzonder om te horen! We mochten haar alle vragen stellen die we hadden en hier werd dankbaar gebruik van gemaakt. Gerda woont sinds 6,5 jaar in Mkushi en heeft hier zelf haar eigen stichting opgezet, de Umutima Foundation (Umutima betekent hart). In het voedingscentrum voorziet ze zo’n 40 kinderen van schoolspullen en eten. De kinderen zijn wees of komen uit een éénoudergezin. De stichting betaald het schoolgeld en alles wat daar bij hoort (boeken, uniform) voor de kinderen en zorgt dat ze tussen de middag een lunch krijgen. Daarnaast kon ze ons van alles vertellen over de Zambiaanse cultuur en gebruiken van de mensen die hier wonen. Erg leuk om eens vanuit een ander Nederlands perspectief de cultuur te bekijken.
Na ons bezoek aan het voedingscentrum stapten we weer in de truck om richting Miloso te vertrekken. We moesten nog even wachten, want Mark was samen met Gerda even bij de lokale brandweer gaan kijken :-). Nadat we weer compleet waren, vertrokken we richting onze thuisbasis van de afgelopen 1,5 week. Onderweg werden we nog verrast door wildlife langs de weg. Grote hagedis en echte apen!
Vol en moe van indrukken en natuurlijk de reis van twee keer ruim een uur over zandwegen die of het wasbord gedrag vertonen of die vol zitten met bulten en gaten zocht iedereen zaterdagavond op tijd zijn klamboe weer op omdat zondag opnieuw een vol programma heeft. Het dagverslag van Laura Gerritsen geeft een prachtig beeld van wat we meegemaakt hebben.
Harde muziek klonk tot in de verte. Toen we naar binnen mochten liepen wij als Nederlanders netjes naar achteren zodat we niemand in de weg zouden staan. Maar al snel kwam er iemand van de conference ons vertellen dat er vooraan stoelen voor ons klaarstonden. Wij als stijve harken liepen tussen de enthousiaste, swingende en losheupende Zambianen door naar voren, hier kregen we onze plaatsen aangewezen. Verschillende mensen stonden op zodat er voor ons plaats gemaakt kon worden. Luisterend en een poging tot probeerden we mee te swingen met de Zambianen.
Uiteindelijk stopte de muziek en ging iedereen zitten, zodat Michael zijn zegje kon doen en ons verwelkomde. Hij kondigde aan dat ook wij liederen ingestudeerd hadden en meteen daarna werden we naar voren geroepen om ze dit te laten horen. We begonnen acapella, maar al snel pingelde de pianoman wat mee en ook de drummer en de gitarist konden er wat van. Hierdoor werden wij enthousiaster en werd het minder ongemakkelijk, want de valse noten waren minder goed te horen door de geweldige klanken van de band. Na het tweede lied vond Piet het een goed idee om toch nog een derde nummer toe te voegen. Na wat gemompel en enthousiaste ‘ja’s’ kwam het derde nummer dan toch echt tevoorschijn. Dit keer was het een Engels nummer en tot onze verrassing zongen de Zambiaanse bandleden enthousiast mee, sommige zelfs een tweede stem. Na deze ervaring vonden we het fijn om toch onze stoelen weer op te zoeken en het echte werk aan hun over te laten.
Sommige mensen moesten toch na een twee uur lange zit naar de wc, wat een hele opgave was. Van beginneling in een groot gat, gingen we naar gevordenen in een smalle buis. Nadat er ‘amen’ werd gezegd dachten wij als Nederlanders dat de dienst wel snel afgelopen zou zijn. Maar helaas, er kwam nog een halfuur gebedstijd bij op. Uiteindelijk kwam dan toch echt het laatste nummer. Zelfs mannen blijken hier zeer losse heupen te hebben. Met grote ogen keken we naar het spektakel. Zelfs wij, Gramsberger apen, konden het niet weerstaan om stil te blijven staan. Na het laatste lied konden we dan toch eindelijk de kerk uit na 3 uur lang in het warme gebouw gezeten te hebben. Daan H haalde zijn drone nog tevoorschijn wat voor vele Zambianen een spektakel was.
Hierna gingen wij toch echt de laadbak weer in, en gingen we op weg naar de berg met het kruis. De klim van een halfuur leek voor velen veel langer te duren, maar uiteindelijk is het toch gelukt! Alle familie-/vriendenfoto’s zijn weer gemaakt voor aankomend jaar op de kerstkaart. Toen iedereen helemaal gek werd van de zwermen vliegen om zich heen besloten we om onze luxe bolide om te zoeken. Daar aangekomen sprongen/klimden we er weer in en was het tijd om ons prieeltje weer op te zoeken. Maar toen beseften we iets geweldigs moois. Want vanavond… is dan toch echt… het pannenkoekenfestijn! Na 3 uur gebakken te hebben (door vier oudere deelnemers), hebben we gesmikkeld en gesmuld en onze buiken volgegeten met de overheerlijke pannenkoeken. We zullen zien wat de schade morgen is op de schijtkalenderAlles wat over was ging terug naar de keuken, waar Michael en de rest van het keukenpersoneel ervan gesmuld hebben.
We kijken terug op een prachtig en indrukwekkend weekend. De ervaringen die we opdoen zijn zo puur, zo direct en zo echt, we beseffen meer en meer dat we hier geen toeristen zijn die naar de buitenkant kijken, maar dat we via de World Servants formule een kijkje krijgen in het echte leven van Miloso. Het maakt ons soms stil en soms is er die keiharde confrontatie zodat er een traantje vloeit.
Maandag morgen is het hoogste punt bereikt door het plaatsen van de nokbalk, We zijn blij dat we dit moment samen met de bouwvakkers hebben kunnen vieren. Het was mooi gebaar dat we door een gebrek aan voldoende bekers eerste de locale bouwvakkers hebben kunnen traceren op koffie en stroopwafels eer wij konden genieten van ons opkikkertje in de morgen. Lisa bedankte de bouwvakkers en prees de samenwerking en het resultaat tot nu toe. Fier wapperen de drie vlaggen, Zambia, Nederland en World Servants, toen er gezongen werd. De Nederlanders wat stijfjes het Wilhelmus en de bouwvakkers en tweestemmige gospel! Er is genoten van het drinken en de stroopwafels.
Iedereen is weer volop aan het werk en vanmiddag weer kinderwerk en gedeelte van de groep naar locale boer. Nog een kleine week, we zijn al begonnen aan de laatste keer dingen. Bijvoorbeeld vandaag wordt de laatste keer voor ons gewassen.
Heel veel groeten uit Miloso waar we ervaren dat de temperatuur per dag een graadje omhoog gaat. We blijven geniegen van alles en zeker ook van de dagelijkse groetjes!
Piet
