ZA318 | Hardwerkende apen vieren weekend

Wat een week hebben we achter de rug. Het echte Zambia ZA318 gevoel is natuurlijk niet over te brengen en we moeten ook nog wat te vertellen hebben wanneer we weer thuis zijn. Wel een poging om jullie een beeld te geven van wat we meemaken. Iedere dag is wel bijzonder, dus ook de vrijdagmiddag. Er stond kip op het menu en de deelnemers werden uitgenodigd de keuken te helpen bij het slachten. Nadat eerst de aap (kip) uit de mouw werd gekeken waren er toch enkele enthousiastelingen die het mes ter hand namen…………..

De voortgang op de bouw is geweldig. Vrijdag is er nog met heel veel energie gemetseld, met gevolg dat drie buitenmuren op hoogte waren van de ringbalk. Hier wordt de ringbalk direct boven de ramen gestort en later worden daar nog drie lagen stenen op gemetseld voor het dak erop komt. Toen wij weekend hadden is de lokale bevolking met enkele ‘vrijwilligers’ doorgegaan met bouwen. Het gevolg is dat we op maandagmorgen de ringbalk hebben gestort. Beton is klaar gemaakt, hier geen betoncentrale die gebeld kan worden, maar gewoon met de hand de mix maken. Vol enthousiasme werd het bekende World Servants treintje voor de emmers beton opgesteld. Er ontstond een gezellige vorm van competitie tussen de manier van de ‘locals’ met volle emmers en lopen en ons World Servants-treintje. Of het geholpen heeft blijft een raadsel, maar het gevolg was wel dat om 11.00 uur het storten klaar was. Een super mooi resultaat, derde bouwdag de ringbalk gestort. Zullen veel projecten niet kunnen zeggen!!

Het was goed dat we het weekend hebben gehad. Zoals te verwachten waren er de eerste verschijnselen van lichamelijke ongemakken als gevolg van het verblijf hier. Niet direct een gevolg van ‘verkeerd’ eten, maar wel van de andere omgeving, het harde werken en de toch wel andere omstandigheden hier. Een voorbeeld daarvan is de droogte, heeft voordelen. De hitte valt daardoor mee, maar daarom zit er heel veel stof in de lucht. Droge lippen, droge mond en enkele bloedneuzen tot gevolg. We zien ook dat de variatie in de cijfers op de schijtkalender groter wordt, er komen met name enkele uitschieters naar beneden. De groep heeft het weekend goed gebruikt om lekker bij te tanken om de komende week weer volop aan de slag te kunnen.

Zaterdag een min of meer toeristische dag gehad. Met z’n allen op een (te) kleine vrachtwagen naar de bananenplantage waar we gezien hebben hoe bananen worden geoogst. Het is zwaar werk, de trossen wegen rond de veertig kilo en worden door de vrouwen op hun hoofd naar de verzamelplaats gedragen. Trossen worden schoongemaakt en de bananen in trossen zoals wij die kennen via een bak met water en chemicaliën in de vrachtwagen geladen. Alles is handwerk en snelle rekenaars onder ons kwamen snel tot de conclusie dat de verdienste voor deze werkers nooit hoog kan zijn. Iets wat we ons niet realiseren wanneer in de supermarkt de bananen in de aanbieding zijn. 

Een onverwacht hoogtepunt op zaterdag was de korte stop bij het guesthouse van de plantage, een mooie tuin, maar bovenal een ‘normale’ WC. Vreugdekreten en rij alsof we nog in Dubai waren tot gevolg. Na dit hoogtepunt op naar Noach’s Arc. 

Hier volgt een stukje uit het dagverslag van Lysanne Gerritsen over het bezoek aan het park:

Dit was een klein safaripark waar je gewoon zelf doorheen mocht rijden. 
Geen tickets die gekocht moesten worden, geen veiligheidsinstructies, maar gewoon hek open, weer dicht en rijden maar. Iedereen zat te stuntelen als we allemaal wilden staan om overzicht te krijgen van de grote omgeving. 
Maar goed, nu we Zambia een beetje kenden hadden we kunnen weten dat ook hier de zandpaden erg slecht waren. Regelmatig werd er geroepen dat we moesten bukken of zitten voor een paar laag hangende takken of een diepe kuil.
“Van voor naar achter, van links naar rechts.” We hebben het riedeltje waar gemaakt.

Na een minuut of vijf waren de eerste dieren te bewonderen. Kleine gazelles en dieren die leken op elanden. Ze waren nog vrij ver weg, dus de fotografen in de bak moesten moeite doen om ze er scherp op te krijgen. 
Dan maar verder rijden.
Oh wacht, nee hoor. Chauffeur Dennis reed gewoon van het pad af en volgde de dieren tot we nog maar op 5 meter afstand stonden.

We mochten lunchen op de veranda van een huis met een groot houten balkon. Allemaal midden in het reservaat met een krakkemikkig hek als omheining. Hier bleven we een paar uur en konden we wandelingen maken op de zandpaden buiten de omheining. 
Er waren toch geen jachtdieren. 
No stress. Kan allemaal.

Het echte Afrika is goed ervaren op deze dag. Vele zebra’s, giraffen, buffels en struisvogels kwamen op ons pad en die zijn goed onder de loep van verschillende camera’s gelegd.
Een ander zeldzaam soort was vandaag ook aanwezig: de fanatieke vogelspotter die van hot naar her rende voor een kiekje van de Marmer IJsvogel; also known as: Menno Beute.

Na 4 giraffen van 15 meter afstand gezien te hebben was iedereen onder de indruk.
“Het zijn er wel weinig he.”
“Ach,” Zegt Eline. “Ik plak de foto’s wel achter elkaar, dan heb je een hele kudde.”
Toen was het toch echt weer tijd om de truien uit de tassen te halen en hiermee op een of andere manier weer comfortabel in de TATA te kunnen zitten.

Na thuiskomst, bijkomen van de reis, het slechte zitten in de vrachtwagen en alle verdere indrukken  van de dag.

Het wordt zondag en konden eerst uitslapen. Wat een feest, deze keer pas half acht in plaats van kwart over zes de wekken. Om tien uur naar de kerk. Wat een ervaring.

Hier een stukje uit het dagverslag van Kasper de Graaf over de ervaringen van de kerkdienst:

De kerkdienst is een hele ervaring. Mensen zingen terwijl ze ook wat dansen/swingen. Geen muziekinstrumenten, maar die missen ze ook niet, want wat klinkt het gezang mooi. Je ziet de oprechte eerbied voor God, je ziet hoe dicht de mensen bij God leven, en dat maakt indruk. Als een vrouw een gebed uitspreekt, doet ze dat met een luid volume, heel intens. We verstaan er niets van, maar er vloeien enkele tranen vanwege de indruk die het maakt en we krijgen er kippenvel van. Heel mooi is ook dat de kerkdienst begint met de vraag voor wie voorbede gedaan kan worden. Er worden een aantal mensen genoemd die zich niet helemaal goed voelden en daar werd voor gebeden. Onze gedachten gaan intussen uit naar wie uit onze groep misselijk of niet helemaal fit zijn. 
Na een aantal keer zingen in de lokale taal mogen wij naar voren om de door ons ingestudeerde liederen te zingen. Eerst ‘Heer, ik prijs Uw grote naam’, waarbij de mensen in de kerkzaal op een gegeven moment vrolijk meeklappen. Ze vinden het ook leuk eens een keer Nederlands te horen. Daarna ‘Laat het feest zijn in de huizen’, waarbij Piet opmerkt: “When we sing about dancing, we think about it, we don’t do it.” En ja, wij staan bij het zingen gewoon stil. Niet zoals de Zambianen. Maar ons zingen maakt niet minder indruk, want er worden terwijl wij zingen door een aantal mensen in de zaal ook foto’s en/of video’s gemaakt met een telefoon. Als laatste lied zingen we nog ‘Light of the world’, in het Engels. 

De zondagmiddag is gebruikt om bij te slapen, te spelen met de kinderen of door goede gesprekken te hebben. De middag is afgesloten door een wandeling door Miloso. We hebben nu kunnen zien wat World Servants hier tijdens de afgelopen jaren heeft neergezet. Het is in 2002 begonnen met de kliniek en daarna is er gebouwd aan de basisschool, het trainingscentrum, de middelbare school, het hostel voor de meiden en nu voor de jongens. De spontaniteit van de (kliene) kinderen greep ons aan. Direct aan de hand, op de nek of op de schouders gingen ze met ons mee. Ook werd ons verteld dat ook Miloso zijn ‘sleche’ wijk heeft, waar met name het alcoholprobleem aanwezig is. ’s Avonds met z’n allen nog speeddaten aan de hand van Pickwick vragen en daarna lekker naar bed.

Na een rustige nacht zonder dat bijzonder blatende geiten ons wakker gemaakt hebben vandaag naast het storten van de ringbalk ook het eerste kinderwerk. Nog geen honderden kinderen, maar de verwachting is dat het aantal zeker zal stijgen. Het plezier van diegenen die er waren was er niet minder om. We volgen met het kinderwerk het scheppingsverhaal en vandaag dus de eerste dag. Het versieren van de zwarte blaadjes met glitterstikkers was een succes en er werd enthousiast mee gedanst.

Groeten van een enthousiast stel Apen in Zambia
Piet