Met een goed gevoel kunnen wij het weekend in. Niet alleen omdat we allemaal fit zijn en de bouw gestaag gevorderd is, maar ook omdat we leuke plannen hebben. We kopen stof op de oude markt in Mkushi en gaan langs Gerda van de Umituma Foundation. De leiding serveert ons diner. Zondag genieten we van een kerkdienst en een relaxte middag. Jelke verslaat Niek bij de tandenpoetsboom die steeds meer wit kleurt. Uiteraard wint het leidersteam het wereldhandelspel!
Het is weekend!
We blijven stug in ons ritme. Om 6 uur wekt Gemma ons, want we willen om 8 uur met de vrachtwagen op pad naar Mkushi. Geheel tegen verwachting in horen we hem precies op tijd aankomen. Deze keer hebben we een aantal matrassen onder onze kont gestopt. Op naar Mkushi naar het huis van Gerda! Daar kunnen we jullie van informatie voorzien en nu zien we dat wat geüploade filmpjes zijn doorgekomen. Leuk!
Gerda werkt voor de Umituma Foundation, in het Nederlands vertaald: Hart Stichting. Ze ontvangt ons bij haar thuis met frisdrank en we kunnen weer luxe onze behoefte doen. Gerda legt de dos en don'ts van een bezoek aan de oude markt uit en dan gaan we weer op stap.
Op de oude markt kopen we stof om kleding van te laten maken. Sommigen kopen nog wat anders. We voorzien ons ook van een box om muziek af te spelen, "nog geen tientje". Bluetooth, zonnecel achter en inclusief zaklamp. Het kan hier allemaal. De markt is verder indrukwekkend, erg druk, veel herrie en veel stinkende vis en vliegen. We kopen een kledingkraampje nagenoeg leeg. Desondanks is de verkoopster niet veel vrolijker, misschien zijn de Hollanders wat te intens.
We vervolgen ons uitstapje naar het voedselcentrum waar Gerda de scepter zwaait. Een niet te missen onderdeel van elk World Servants project. Hier krijgen we een lunch en kruipen we in schoolbankjes om aandachtig haar verhaal te horen. Ze vertelt hoe ze zich in 2004 tijdens een World Servants project geroepen voelt en hoe hoofdleider Jan-Paul haar sinds dat begin bijstaat. Des te indrukwekkender nu Jan-Paul erbij is. In 2012 is ze op deze plek hier terecht gekomen en heeft ze gewerkt aan haar plek en die van Umituma in de gemeenschap. Een gevestigde naam ondertussen. We horen haar getuigenis en hoe dit haar geloof in God bevestigde, keer op keer. Misschien mag het ook wel ons geloof bevestigen. Teveel voor dit bericht en zeker iets om ons naar te bevragen als we thuis zijn. Ondertussen zijn er klaslokalen bijgebouwd voor 240 leerlingen en wordt er sinds 1 juli les gegeven op een privé school, zonder dat hier iets voor in rekening gebracht wordt, zonder uniform en zonder het rangschikken van kinderen op hun rapport. Wel even wennen voor Zambiaanse begrippen. We leren van Gerda dat het er niet om gaat of je geschikt bent in de roeping van God, maar vraagt naar je beschikbaarheid en je vervolgens steeds geschikter maakt. Ondertussen zijn veel kinderen verzameld bij het hek rondom de compound, dus die hebben we even opgezocht.
En weer terug de vrachtwagen in, waar we lekker keuvelen en genieten van het landschap waar we doorheen rijden, inclusief een prachtige zonsondergang. Uberhaupt worden we langzaam verliefd op Zambia. De natuur, de mensen, de cultuur en de temperatuur. Alleen het vroege opstaan en de koude nachten zijn afknappers.
Eenmaal terug blijken de harde werkers uit het dorp bezig te zijn met het storten van de ringbalk. Wat een toewijding! We realiseren ons dat hun aanwezigheid op de bouwplaats deze weken thuis opgevangen moet worden.
We genieten opnieuw van een heerlijk avondmaal, in een dinner date setting met gesprekskaarten, groepsleden gehusseld. Onze leiders serveren het eten, dressed-up in zondagse kleding. Tot laat praten we door.
Geen uitslapen op zondag, want om 9 uur is er kerkdienst. Althans, dat blijkt 10 uur te worden. Geen gemopper over uitslapen, want eigenlijk is het wel lekker dat uurtje rust. Kunnen we mooi nog even onze opvoering in de kerk oefenen.
De kerkdienst is ronduit geweldig en indrukwekkend. Een klein kerkje van bamboe en riet met wat doeken. Tegen onze verwachting een DJ achter de piano die de gekste melodietjes er vol enthousiasme uit knalt. Hier gaan de stembanden en heupen van de gemeenteleden erg lekker op, onze oren wat minder. Het gezang is net zo mooi als je dat verwacht van een Afrikaanse kerk en dat gewoon van nature, geen koor. Jan-Paul predikt dat wij kunnen putten uit het onuitputtelijke levende water wat Jezus geeft (de Samaritaanse vrouw) zolang wij eraan werken die put niet te dempen met verkeerde dingen. Passend en doeltreffend in de omgeving waar wij ons bevinden gezien de reactie uit de gemeente.
In afwachting van dans en muziek lezen we wat na de dienst en spelen een spelletje. Een heel aantal jongens en meiden voetballen met de kids uit het dorp en een groep meiden speelt netbal met de meiden uit het dorp. Fanatiek is een understatement. We trekken toeschouwers aan en hebben veel plezier. We concluderen dat dans en muziek toch niet op de agenda staat en sluiten de dag af met een sing-in bij het kampvuur. Dagleider Wim sluit de avond met Mattheus 6 vers 19-21 en Mattheus 19 vers 16-22: waar je schat is, zal ook je hart zijn, laten we schatten in de hemel verzamelen.
Morning has broken
De maandag begint met een prachtige zonsopkomst. Het kost ons even moeite om uit bed te komen en weer te schakelen naar het op tijd klaar staan. Niek constateert tot zijn schrik dat zijn hoogte record op de tandenpoetsboom de avond ervoor is verslagen door Jelke. Hij floept er per ongeluk uit dat de tafel waar hij op had gestaan niet geholpen heeft erbij. Dat maakt Jelke nog trotser op zijn prestatie.
Na een heerlijk ontbijt trekt Tito zowel Jedidja als Anne-Martine de keuken in om hem te helpen brood te bakken. Zij hadden gevraagd om het recept en warempel staan ze deeg te ‘kneden’. En of dat zwaar is!
We starten een spel op wat we over meerdere dagen spelen: gotcha! Iedere persoon krijgt een slachtoffer dat je een woord moet laten zeggen. Zodra dat lukt, krijg je diens slachtoffer als doelwit, alsmede alle veroverde eerdere slachtoffers. Wie overblijft met de meeste kaartjes (slachtoffers) heeft gewonnen. Een licht wantrouwen ontstaat en al snel sneuvelen de eersten. Het spel is een succes.
De bouw staat voornamelijk in het teken van stucen en dakspanten voorbereiden. De hamers hadden het zwaar te verduren, eentje heeft de slag niet overleefd. Noor, Chris, Julia en Jasmijn starten met de voorbereiding van ons gezamenlijke logo. Al snel blijkt waarom dit een goede keuze is. Wacht u maar af!
Bij het kinderwerk heeft David opnieuw Goliath verslagen. De kinderen leren vandaag Annemaria Koekoek. Uiteraard sluiten we het kinderwerk af met sport en spel op het grote veld.
Om 16 uur vertrekken twee groepen naar een huisbezoek en een boerderij bezoek. Elke werkdag staat een huisbezoek van een GMG groep op het programma. Deze ervaren we als zeer indrukwekkend. Van oud tot jong slapen ze op de grond in een kleine ruimte. Innes en Andrew leven met hun kinderen, Vivien (13 jaar), Grace, en tweeling Anastasia en Grenton van nog geen jaar oud, van het land. Andrew helpt ons op de bouw. Ze proberen meerdere soorten gewassen te verbouwen. Door mond en klauwzeer zijn de koeien dood (zonder dat ze die konden eten). Dus moesten ze het land zelf omploegen. Let wel, dit is soortgelijk als dat wij nagenoeg al onze bezittingen en toekomst potentieel verliezen zonder hiervoor verzekerd te zijn. Plan A was meer verbouwen tot ze weer vee kunnen kopen, maar door voorgaande en door de droogte is het huidige plan (nummero zoveel) om maar te verkopen wat ze hebben voor hun dagelijkse eten. Het kleine beetje wat over is, willen ze zaaien in de (wan)hoop dat het komende jaar wel goed is voor ze. Uitzichtloos… en dat doet pijn om te zien en constateren. Desondanks rotsvast in hun geloof en dankbaar. Bang om als gevolg hiervan te sterven zijn ze ook niet. That’s part of life.
‘s Avonds spelen we het wereldhandelsspel. Zes teams met ongelijk verdeelde grondstoffen (papier, lijm, schaar, plakband, liniaal) en Jan-Paul als corrupte bankier. Doel: zo veel mogelijk kubussen van papier van 8 bij 8 cm maken. Het leidersteam wordt geboycot en is aangewezen op de bank, veel onderhandelingen leiden nergens toe en er onstaat wereldlijke wanorde. Uiteindelijk heeft het leidersteam de minste kubussen, maar wel de meest perfecte. De andere teams hebben veel meer geproduceerd, zoals een team van ‘buitenlandse arbeidsmigranten’ dat kiest voor massa productie, ten koste van kwaliteit. Dus met 40 versus 39 punten wint het leidersteam.
We sluiten de avond af in dezelfde groepjes met een gebedsronde. Hier en daar worden nog goede gesprekken gevoerd en onder het geluid van jankende honden moffelt iedereen lekker het bedje in.
Tot snel weer!
Jullie schatjes
