In Chambale dansen mensen op straat. Jorrit en Ruben nemen ons stijve Hollanders op sleeptouw. Lees gauw verder hoe onze laatste dag in Chambale is.
Yes! We kunnen nog een dagje terug
De dag is aangebroken waar we stiekem naar toe hebben geleefd sinds ons vertrek vanuit Chambale. Hoewel we ondertussen gesetteld zijn in Miloso, voelt het nog niet afgerond. We zijn voornemens een mooi feestje te bouwen als laatste herinnering aan onze waardevolle tijd.
Jan-Paul wekt uiteraard de dames weer liefkozend en de mannen met een harde aanpak. Mirna, Naomi N en Mirthe bespreken hun spannende dromen en een nieuw project stelletje. De vrachtwagen is al snel ingeladen en het vermoeden over het nieuwe project stelletje is bevestigd. Mirthe regelt onderweg de verzoeknummers voor de fotoshoot van vanmiddag bij het schoolgebouw. We rijden de hoek om in Chambale en kunnen onze ogen niet geloven; daar staat een gigantisch schoolgebouw met honderden verwachtingsvolle mensen eromheen. De hele omgeving is uitgelopen. Onze keuken is afgebroken en omgebouwd tot “conferentie ruimte”. De dames slaapzaal (voorheen school lokaal) is onherkenbaar en de eetzaal is volledig weg. Het leven hier gaat door.
Gauw kleden we het sportveld aan en dan kan het kinderfeest van start! De helft van ons begeleidt een groepje kinderen en de andere helft bemant de 8 verschillende spelletjes die de kinderen mogen doen. Sarah schminkt bouwvakker en tolk Jozef en de head teacher tot een indiaan en een katje, wat voor hilariteit zorgt. Gemma slaat haar slag en betovert aannemer Frances. Niet alleen de jonge kinderen hebben de tijd van hun leven, maar ook de oudere kinderen en zelfs de toekijkende volwassenen. Ondertussen zijn alle officials gearriveerd en doet Jan-Paul een zeer uitgebreide rondleiding, waarmee hij voldoende tijd rekt om het kinderfeest te kunnen afmaken.
Iedereen verzamelt zich vervolgens voor het schoolgebouw bij het daartoe ingerichte conferentiecentrum en de speeches gaan van start. De volgorde van het programma is niet geheel duidelijk, zelfs niet voor de head teacher die als host het programma leidt. Zo enthousiast als hij is, heeft hij zijn schmink opgehouden wat met zijn zwaar oversized pak tot een potsierlijk, maar ook wel aandoenlijk, aanzicht leidt. Naar zijn zeggen: “Today I can be everything”. We zijn trots op deze geweldige man die wel een lichtpuntje moet zijn voor deze kinderen.
Ons onbekende officials en representatives voeren het woord of zijn er gewoon niet. Kinderen zingen (blijkbaar niet helemaal zoals gewenst) en regelmatig wordt er gedanst. Jorrit en Ruben trekken de stoute schoenen aan en gooien hun Nederlandse heupjes in de strijd. Als een Hollands schaap over de dam is, dan volgen er al gauw meer en barst het spektakel helemaal los. We zitten nog niet koud of we worden opgeroepen om onze dans op te voeren. Gewiekst als we zijn, doen we 2 kinderliedjes: “Chi Chi Wah”, wat tot hilariteit leidt en “hoofd schouders knie en teen”.
Vervolgens is het “lintje” knip moment en stormen de kinderen luid joelend het nieuwe schoolgebouw in. Daar doen we het voor! Zelfs Rainier en Sally van de bananenfarm zijn gekomen. Wat een inspirerende mensen.
We eten snel een sandwich en gaan dan over tot het uitdelen van pannenkoeken en stroopwafels. Het is te merken dat Gerda een voedingscentrum runt. Zij brengt wat orde in de chaos en voorkomt dat een aantal hongerige mensen heel veel of juist niks krijgen. Onder toeziend oog van honderden mensen voeren wij een fotoshoot uit. Onder bezielende leiding van Mirthe, fotografeert Gemma in no time tientallen verzoeken aan vrienden(groepen), stelletjes, et cetera. Preparation is everything!
We hebben ‘s avonds een afscheidsdiner met Michael en zijn MCC team (de keukenstaf, aannemer, timmerman en tolk). Beide opperhoofden spreken hun dankwoord uit en benadrukken de impact en relevantie van ons werk. Dat is ondertussen in onze harten gegrift. Op de achtergrond naait de ‘MCC women group’ de laatste kledingstukken aan en in elkaar. We halen onze kleding op, welke bij de een beduidend beter valt en past dan bij de ander. We moeten er hard om lachen en denken alvast na over welke lieve moeder, oma of ander familielid hier mogelijk nog wat in kan aanpassen.
Zo, nu komt het echte slotstuk van ons project. U heeft uitgebreid mee kunnen lezen en leven, wat we aan de talloze pagina’s aan groetjes hebben mogen ervaren. We hebben ons gedragen en gesteund gevoeld! Nu vangen we onze terugreis aan. Morgen gaat de wekker weer vroeg, kunnen we evalueren met elkaar en onze complimentenboekjes afschrijven, waarna we donderdag nog wat souvenirtjes scoren en alweer terug vliegen, jullie armen tegemoet.
De volgende berichten zijn om jullie op de hoogte te houden van onze reis vorderingen.
We houden van jullie en tot snel!
