Na een week hard werken, veel indrukken en verhuizen is het wel even fijn dat het weekend is. Een extended weekend, want we trekken noodgedwongen de maandag er bij. Als je dan in Zambia bent moet je er wel het maximale uithalen. Benieuwd hoe de doop tijdens de safari is? En wat de uitslag van onze interland is?
Zowaar staat de vrachtwagen er vanmorgen drie kwartier te vroeg. Om 8:15 vertrekken we naar de bananenfarm. Door elkaar geschud en met een drukkende blaas arriveren we. Gerda van de Unituma Foundation uit Mkushi sluit aan. Manager Martin leidt ons rond op zijn crossmotor en vertelt honderduit over het verbouwen van macadamia noten en bananen. Snelle rekenaars onder ons concluderen dat een kilo bananen vanaf de boer een schamele 22 eurocent kosten. Hierna mogen we gebruik maken van de porseleinen pot, tuin en het zwembad van de boer en boerin. Boerin Sally vertelt er voor wie het wil horen lustig op los over composteren, het kweken van wormen en biologisch boeren.
Vervolgens op naar Noah’s Arc: een klein particulier wildreservaat. Staand in de pick-up en op de vrachtwagen zie je toch echt meer, en het maakt de beleving groter. We spotten tot onze vreugde al snel een paar giraffen. Op de picknick plek midden in het gebied nuttigen we onze lunch en dan gaan we over tot het bijzondere moment van deze dag: een doopdienst met op de achtergrond een giraffe en ander wildlife! Na een korte inleiding van Jan-Paul delen Noor, Gemma en Mirthe hun getuigenis. Indrukwekkende verhalen, uit het leven gegrepen, inspirerend en overtuigd. We pinken een traantje weg, zeker bij het dopen in het meer en de verzoeknummers die daarna volgen. We feliciteren, knuffelen en verwelkomen onze medestrijders in het geloof. Waardevol om dit zo met elkaar te mogen meemaken.
Gerda tovert frisdrank en bananenbrood tevoorschijn. We doen een tweede ronde en spotten naast zebra’s nog ander wildlife. De chauffeurs zoeken avontuurlijke routes en ook op de terugweg naar base-camp Miloso is het asfalt ver te zoeken. De zingende meute op de vrachtwagen trekt bekijks! Eén jongetje probeert ons op een fiets met één versnelling in te halen. We moedigen hem hard aan, maar hij moet het opgeven. Aangekomen in Miloso komt hij alsnog aan, hijgend en zwetend…. met een van de vrachtwagen gevallen trui in zijn hand. Dat detail hadden wij even gemist, oeps!
In de avond spelen we keihard om de stroopwafels in het ‘Ik hou van Holland’ programma. De ‘mussen’ winnen de strijd. Een in veel opzichten geweldige dag zit er alweer op.
Eén team, één taak, en dat is?
De ochtend biedt zich vroeg aan, niet enkel vanwege de hanen, arme Fred ligt alweer met z’n bekken op het beton. Na zijn everything shower wekt hij ons met zijn wonderschone ochtendzang. Ontbijten, jurkjes aan, haren strak en dassen om: op naar de kerk. Met de stoel in de hand ontstaat er even pure chaos in de kerk, niemand weet waar en hoe we moeten zitten. Overigens is ook nog steeds onbekend of Nederland of Zambia zal preken. We zijn even teleurgesteld in de stroomvoorziening, want ook hier een DJ met een keyboard. De twee koren zijn van een bijzonder hoog niveau, in kwaliteit, toon en volume. Menig mond viel open toen de eerste engelenklanken uit deze kelen kwamen, wauw! Ze nemen er de tijd voor, want ruim 2,5 uur later zijn we terug.
Uit de dienst maken we gauw nog een groepsfoto voor de lunch, waarna we ons voorbereiden op de interland die om 16 uur gepland staat. Dat biedt nog veel vrije tijd! Om 15 uur trommelen we het Nederlands elftal bij elkaar. Opgewonden vertrekken we naar het stadion. Aangekomen op het veld is het even slikken als we de tegenstander zien. Het geluidsniveau in de groep zakt snel. Onze bondscoach weet ons te enthousiasmeren, ‘niet over je heen laten lopen’, ‘zet je kont in de strijd’ en zo, maar hij heeft makkelijk praten, hij speelt niet mee.
We zijn nog opstelling en tactiek aan het bespreken als warempel de tegenstanders om 15:30 al op het veld staan. Slim van ze! Een zucht van opluchting als we zien dat er andere tegenstanders staan. Die kunnen we misschien wel hebben! De volksliederen klinken en de scheidsrechter blaast af. We gaan er vol in en na 5 minuten staat het al 2-0 voor Nederland. De Zambiaanse bondscoach Julies en zijn assistent Francis hebben veel plezier om hun eigen elftal, maar grijpen niet in. De eigen spelers doen dat wel en maken het soms nog spannend. Hoogtepunten zijn een prachtig doelpunt van Jelke, Sarah die scoort en Julia die besluit het ‘gras’ te kussen. Na 45 minuten strijden winnen we met 7-4. Woehoe!
Chef-kok Tito trakteert ons op giga stukken varkensvlees. Smikkelzalig weer!
De complimentenboekjes worden uitgedeeld. Dat wordt schrijven de komende dagen. Hierin komt een verhaaltje voor elkaar met een compliment/herinnering/etc.
De dames hebben nog een beautysalon met het wonderbaarlijke medicijn tegen chagrijnige vrouwen: chocola. De heren balen even dat ze in een andere doelgroep vallen. Nadat alle putten en gaten van het bouwen zijn dichtgesmeerd, sluiten we de avond serieus af met Jan-Paul die in het kort zijn boodschap (preek) voor de kerkdienst deelt. Hoe Psalm 1 wijst op verbonden zijn aan het levende water en Jezus.
We ritsen de slaapzakken weer dicht voor een nieuwe dag. Dag broeders en zusters in de Heer!
Een extended weekend
Nu de maandag noodgedwongen bij het weekend getrokken wordt, gaan we er van genieten. In de ochtend gaan twee groepen naar een school en twee groepen naar een kliniek, beide door WS gebouwd in het verleden. We leren dat niet alleen leerlingen een rating krijgen, maar ook leraren. Hoe hoger de rating, hoe groter het huis! Passen we deze principes in Nederland toe, dan wonen er een aantal op stand. Het bezoek aan de kliniek deed bij menig vrouw eierstokken klapperen. Ze mochten namelijk assisteren bij het onderzoek van de jongste bezoekers. De rest bakte hier en daar een pannenkoek of schreef de complimenten boekjes. In de middag staat de Zambia-express op het programma, waarbij we verschillende plaatselijke vakmanschappen bezoeken, plus onze keuken met het slachten van een kip als hoogte (?) punt. Het schema werd bekeken op het moment van vertrek en veroorzaakte even wat chaos. Een planning is natuurlijk nieuw. Dus die loopt vanaf het begin in de soep, want een kip slachten om 18:00 die om 18:30 klaar moet zijn is natuurlijk onmogelijk. Daarom slachten we de kippen meteen maar. Noortje bijt de spits af en na een aantal keren de kunst afkijken slaagt Noa er in om slechts met een paar messtreken de kip te onthoofden. Het gespartel en gekakel ontlokt nog een paar spreekwoorden waaronder: uit je nek kletsen en kakelen als een kip zonder kop. Niek liet zich fotograferen of hij boven een gevelde stier stond. Na al deze adrenaline kon de Zambia express toch echt van start. De ene groep hobbelde rustig door de velden, waar de andere onder leiding van Francis snel wandelend de ronde voltooide. Op het einde zelfs met Cara aan de hand. Hier moest Cara hartelijk om lachen. De aangedane stops zijn: een zonnebloemolie producent, een tomatenplantage, stenen bakken, millet malen op traditionele wijze, langs de ijzersmid en Tito helpen met koken (kip plukken). We leren veel en mogen zelf veel uitproberen. Daarnaast begrijpen we dat om hier rond te kunnen komen iedereen boer is en vaak daarnaast een extra beroep uitoefent. Hier en daar is een tolk verdwenen in de route, maar dat mag de pret niet drukken. We schrijven gauw nog wat boekjes en duiken ons bed in of schuiven nog even aan bij de avondsluiting.
Morgen staat het kinderfeest en de bouwoverdracht op de planning. Dat wordt een feestje!
