“Moet je nou eens kijken! Het lijkt net Duitsland”, roept Emma. “Ik heb nog nooit zo snel € 2.600,- zien verdwijnen.” Zambia is zooooo verrijkend voor Emma. In dit bericht nemen we jullie als thuisblijvers mee in alle onvergetelijkheden van de afgelopen dagen, voor zover ze te beschrijven zijn.
Goed, laten we beginnen. Maar waar? Er is zoveel gebeurd in de afgelopen dagen, dat het begin zoek is. Laten we het chronologisch aanpakken.
Ons vorige bericht eindigde met de sterrenhemel van dinsdagavond. De woensdag begon met de lieflijke wekdienst van Anne, de inmiddels vertrouwde rijstepap met vers eitje en een GMG waarin we dieper kennis maakten met elkaar. Op de bouw moest de groep het zonder Jonathan en Willem-Jan doen. Ze gingen naar de stad om geld te wisselen en kwamen terug met vreemde verhalen over heggenscharen en identiteitsfraude.
Voor de bank troffen ze een enorme rij aan, met een mooie reden. De Zambiaanse overheid heeft 30.000 nieuwe docenten aangesteld op de scholen door het hele land. Al deze docenten moeten zich bij de bank melden om zich te identificeren. Het geld wisselen duurde dus lang, maar ging verder soepel. Hoe anders was dat bij het kopen van simkaartjes. Dat bleek met persoonlijke identificatie te moeten. Jonathan heeft zich succesvol geïdentificeerd met het paspoort van hoofdleider Bart Jan. Identiteitsfraude dus, maar wel voor het goede doel. Op het boodschappenlijstje van de heren stond ook nog een emmer met schenkkraantje voor het gefilterde drinkwater. De lokale Gamma wilde het kraantje wel monteren en dat gebeurde met een… heggenschaar.
Tegelijkertijd vindt het eerste kinderprogramma plaats. Roos, Lotte, Marieke en Leanne bijten het spits af. Ze vertellen over Jona en de walvis, met grote tekeningen. De kinderen zijn enorm gehoorzaam en gedisciplineerd. Vooral het kleuren valt erg in de smaak.
Intussen wordt op de bouwplaats hard doorgewerkt aan de twee huizen. Hoewel het pas de eerste echte bouwdag is, werken we al geroutineerd als profs. De muren schieten omhoog (en worden soms na kwaliteitscontrole ook weer neergehaald en de stenen liggen steeds gestructureerder op de bouwplaats).
Tijdens het wachten bij de bank kwamen Jonathan en Willem-Jan een lid van het parlement tegen. Ze was zo enthousiast over het project, dat ze besloot bij ons langs te komen, vergezeld door haar persoonlijke cameraman. Ter meerdere eer en glorie van mevrouw figureerden wij in haar schaamteloze zelfpromotie. Ze weet het ook zo te organiseren dat zij de eerste boom mag planten van ons boomplantproject, samen met Esther.
Boomplantproject? Ja, boomplantproject! Behalve twee woningen voor leraren laten we ook een bos van duizend bomen achter bij de school. Die bomen geven schaduw, voorkomen erosie en leveren fruit voor de kinderen. Bovendien compenseren we zo een deeltje van de CO2 die onze vliegreis kost (naast de ‘gewone’ compensatie). De eerste 35 bomen zijn inmiddels geplant, de overige 965 volgen aan het begin van de regentijd.
Om ons respect voor de stenen te laten groeien, wandelen we na de lunch een stukje richting het dal achter de bouwplaats. Daar zien we de plek waar ‘onze’ bakstenen gemaakt worden. Wat een proces! De klei komt uit grote gaten in het dal, die daar gegraven zijn. De mensen stampen de bodem gemengd met water tot verwerkbare klei. Die gaat in vormen en wordt daarna in de zon gedroogd. Daarna maken ze grote stapels van de kleitabletten, waaronder ze twee dagen lang een vuur branden. Als de buitenste tabletten zo warm zijn dat het stro erbovenop ontbrandt, zijn de stenen klaar voor transport naar ‘onze’ bouwplaats. Onder de indruk van dit proces wandelen we, genietend van het uitzicht, terug. Hard aan de slag!
Esther geeft tussendoor nog even een live interview aan Omrop Fryslân, terwijl iedereen bijdraagt aan de groei van het gebouw. Iedereen? Nou ja, Irene even niet. Irene heeft nu een tegen-het-gebouw-leun-verbod, in de hoop dat dat verdere instortingen voorkomt.
‘s Avonds hebben we een programma waarin we stil staan bij ‘geloven’ en wat dat voor ons betekent. Overal rond ons thuis zitten groepjes te praten over vragen als ‘welke plek heeft geloven voor jou?’ en ‘ben je tevreden over die plek?’. Tijdens de gesprekken verbazen we ons opnieuw over de sterrenhemel hier. Wat een ontelbaar aantal sterren…
Het gekletter van opscheplepels verstoort de vredige nachtrust. Bart Jan heeft er de grootste lol mee. Gelukkig toch íemand die het leuk vindt… Vooral Baukje is er ondersteboven van. Ze neemt haar tafel en maaltijd mee in haar onbalans, enorme vlekken in haar kleding tot gevolg.
IJverig gaan we aan de slag op de bouw. IJverig en soms overijverig. Whitney vindt het cement later zelfs terug in haar ondergoed… We focussen eerst op huis 1, waarvan we begin volgende week de ringbalk willen storten. Sanne, Anne, Corieke en Baukje bouwen intussen een feestje met de kids, die nu alles weten over Jozef.
‘s Middags maken we nader kennis met Msuzi. Cultuurleider Jurre (aka vogelverschrikker) heeft een spel a la wie-is-de-mol uitgewerkt, dat we gaan spelen tussen de GMG-groepjes. Klokslag drie uur klinkt het startsein. Gewapend met opdrachtenboekjes en een gesloten enveloppe verdwijnen groepjes in alle richtingen.
Twee en een half uur later ontmoeten we elkaar, indrukwekkende ervaringen rijker. Uitspraken als ‘de mooiste dag van m’n leven’ en roodbehuilde ogen getuigen van een waardevolle middag. Woorden schieten tekort om te beschrijven wat we meegemaakt hebben. Van diepe gesprekken over overleden familieleden tot samen Nsima koken en van dansen op de muziek van een antieke autoradio tot een rondleiding langs een thuisbrouwerij, natuurlijk omlijst door heel veel zingen met nog veel meer kinderen. Zoals gezegd: woorden schieten tekort, dus vraag ons gerust naar deze bijzondere donderdagmiddag als we weer thuis zijn.
Als de sterrenhemel weer oplicht, kruipen we om het kampvuur. Er is genoeg te delen en bespreken. Het wordt een koude en heldere nacht, vol dromen en gedachten…
Dat het een nacht na een bijzondere middag was, zien we vrijdagmorgen op de bouwplaats. Bas ligt te slapen op de steenbult. Soms heb je even een tukkie nodig om te kunnen bouwen aan verandering, zelfs als bouwprof.
Stijn en Debora liggen ook al op de grond, maar niet te slapen. Hun wandeling naar het kinderprogramma vloog letterlijk uit de bocht, toen Stijn Debora’s rolstoel wat teveel vaart gaf op een hobbel in het grasveld. Eindelijk kan Irene haar ontsmettingsskills inzetten! Voor de lezers thuis: niks spannends hoor, een klein pleistertje was voldoende geweest als Irene niet zo enorm van verband hield. Overigens verliep het kinderprogramma verder zonder kleerscheuren. Er viel maar één dode; dat was Goliath, vol dramatiek verteld door Debora, Daniëlle en Stijn.
Terwijl de bouw vordert, komen Amanda, Margriet en Marsha terug uit het ziekenhuis. Amanda heeft vandaag meegelopen op de verloskundeafdeling, haar vakgebied in Nederland. Hoe anders werkt het hier… Margriet en Marsha zijn verbaasd over de mogelijkheden in het laboratorium, hun professionele thuis in Nederland. Er kan hier veel meer dan ze vooraf verwachtten.
Roos en Emma hebben last van tamelijk korte spanningsbogen. Nou ja, hun omgeving heeft er last van, zelf schijnen ze er wel plezier in te hebben. Neem Roos en Emma. Terwijl we dit bericht schrijven, komen ze bruin bestoft en proestend van de bouw rennen. Met hun ‘koprollen op de zandhoop is best leuk’ maken ze collega-korte-spanningsboger Debora flink jaloers.
Na de koffie arriveren een aantal kapsters. Tabitha, Miriam, Emma en misschien nog wel meer van onze meiden krijgen een Afrikaanse coupe. Hoe dat wordt, vertellen we misschien wel in een volgende update. Tot dan!
PS: alle groetjes, in het bijzonder die van de Parels en Lieuwe, worden enorm gewaardeerd
