Verslag van 2 mei 2014 - Het was vroeg in de morgen. Na enige verwarring over de vertrektijd; was het nu de éérste bus om 6.45 weg of de laatste(?!), een uitgebreid ontbijt en het bereiden van een lunchpakket vertrokken we in 4 busjes naar het station van Uzhhorod.
Erik, de chauffeur van het eerste busje, had een groepskaartje gekocht, welke tijdens de reis door Ildikö beheerd zou worden. Later bleek dat ze het kaartje wel heel goed had opgeborgen… Xenia wist gelukkig waar het was gebleven.
De trein stond al klaar op het station, hoewel het nog ruim voor vertrektijd was gingen we toch maar zitten, zodat we in ieder geval allemaal dicht bij elkaar konden zitten. Langzamerhand liep de trein verder vol en precies op tijd kwam de trein in beweging… daar zou de NS nog een voorbeeld aan kunnen nemen (sorry Joost). Na diverse stops op kleine stationnetjes stapte een zigeunerfamilie in die een muzikale noot meebracht in de vorm van een trekharmonica. Ze riepen in hun lied alle christenen op te bidden voor de vrede in het land. Als antwoord zongen we ‘K stel mijn vertrouwen’. Later stapte er nog een familie in met pikhouwelen, een fiets en een halve kinderwagen, maar wat die gingen doen is nog steeds de vraag.
Na ongeveer 90 kilometer in 2,5 uur op houten bankjes kwamen we in Uzhok aan. Na een intensieve wandeling van ongeveer 2 kilometer bezochten we een 17e eeuws orthodox houten kerkje, welke inmiddels is toegevoegd aan de wereld-erfgoedlijst. Na een korte rondleiding en een bult op een hoofd (het was niet geschikt voor grotere mensen) keerden we in alle rust weer terug naar het station.
De volgende trein van 12.05 bracht ons langs de grens met Polen naar het hoogstgelegen treinstation van Oekraïne in Sianky op 900 meter NAP. Hier kregen we heel even de tijd om rond te kijken, maar we moesten snel weer in de trein zijn voordat deze aan de terugweg zou beginnen. Tijdens de rit probeerden enkelen van ons bij elk station de stationschef met zijn of haar spiegelei op de foto te krijgen. Echter, dit ging niet bij iedereen goed, want soms leken ze op bomen en andere keren op betonpalen of andere ondefinieerbare voorwerpen. Ook kreeg een van ons een privécursus fotografie van een Oekraïense man (hoofd facility management station Uzhhorod), maar we wachten de foto’s in spanning af.
Aangekomen in Uzhhorod, 15.45, mochten we even plassen en kregen we een demonstratie van de fontein in de centrale hal van het station. Na een wandeling door het centrum vertrokken we weer naar huis, waar de tafel weer netjes voor ons gedekt stond met tomatensoep en macaroni met kwark. Sommigen aten dit met ketchup en anderen met suiker.
Na de maaltijd kregen we een presentatie over het project in Rát van Maria en Arpad Biro. Ze waren graag bereid dit nogmaals uit te leggen en de emoties waren merkbaar. Mooi en dankbaar, maar vaak ook moeilijk werk! We mochten hen een zegenbede toezingen als afsluiting van de presentatie.
Daarna nog gezellig wat gedronken en iedereen ging bijtijds weer naar bed. Welterusten!
Alie, Bregtje, Klaas, Martijn en Sikke.
