Hoofdleider Charissa Weber belt met het bericht dat de Haarlemmers op de plaats van bestemming gearriveerd zijn.
De busrit verliep soepel, de deelnemers keken hun ogen uit naar alles wat er op en rond de weg te zien was: typisch Afrikaanse taferelen, verkoopstalletjes, mensen die van alles op hun hoofd vervoeren en heel veel kleuren. Welcome to Africa!
De laatste vijf kilometer ging het hobbelend door de bush, een beproeving voor de bus. Eén van de wielen overleefde de gaten in de weg niet. De gemeenschap van Changilo heeft de groep warm ontvangen, met veel gedans en hartelijkheid. De klassen kinderen, die net de school uitliepen toen de groep aankwam, krioelden rond de Nederlanders. De Haarlemse heupen zijn al meteen wat losgemaakt, want natuurlijk moest er ook samen gedanst worden. Verder werd er ook meteen op indrukwekkende manier gebeden voor de groep, dat maakte wat los bij sommige deelnemers.
De groep verblijft op het terrein van de school, dat bestaat uit een aantal losse schoolgebouwtjes. Een aantal lokalen is inmiddels ingericht als slaapplaats, de matrasjes liggen en de klamboes hangen. Intussen maakt de lokale staf de douches nog in orde. Charissa voelt zich thuis: "Het is heerlijk primitief, precies zoals het hoort!"
Tegelijk heerst er ook verslagenheid in de groep, vanwege het nieuws over het tragische ongeval dat een dierbaar gemeentelid in Haarlem is overkomen. Iedereen is geschokt door het plotselinge overlijden van zuster Annie van Kooten Niekerk en leeft diep mee met Annemarie en de rest van de gemeente. Het voelt onwerkelijk dat ze maandag nog betrokken als altijd op Schiphol was om de groep uit te zwaaien. Tijdens de begrafenis in Nederland wordt Annie ook in Zambia herdacht door het zingen van een lied en uiteraard blijft de groep in gebed betrokken bij iedereen in Haarlem en bij Annemarie in het bijzonder.
Ondanks het dubbele gevoel gaat het goed met de groep en wil Charissa vooral dat we de hartelijke groeten aan iedereen overbrengen. Groeten dus uit Changilo!
