Alle updates van Alinde

3 juli 2024

Het is nog vroeg als we in Jaldhaka aankomen dus lopen we eerst even rond. Het gebouw ziet er goed uit. Op de veranda is ijzerwerk aangebracht, waardoor de veranda nu af te sluiten is. In het gebouw is een grote vergaderruimte, een kantoorruimte en er zijn twee toiletten. Ook is er elektricteit. Op de muur is te lezen (tenminste, dat werd voor ons vertaald): green citizen development association.

Nadat er gebeden is door een Moslim, Hindoe en Christen, gaan we met elkaar in gesprek. Ze vertellen direct wat dit gebouw betekent. “Voorheen zaten wij aan de ene kant en de kippen aan de andere kant. Nu kunnen we op alle momenten bijeenkomen.” Het gebouw trekt ook andere mensen aan. “Vanuit de overheid en de sociale dienst krijgen we bezoek. Er waren hier in juni 30 mensen met een handicap die in gesprek gingen met een organisatie over trainingsmogelijkheden. De organisatie was maar al te bereid om onze leden te ontmoeten. Verder houden we hier onze jaarlijkse en maandelijkse vergaderingen.”

“We groeten het World Servants team en de vrijwilligers die hieraan hebben bijgedragen. We bidden God voor jullie goede gezonheid en toekomst. We zijn trots op dit gebouw en we zullen blij zijn als andere associaties in de toekomst ook een soortgelijk gebouw krijgen.”

De associatie telt 38 zelfhulpgroepen en 407 leden (253 mannen en 154 vrouwen). Een deel van hen heeft een handicap als gevolg van lepra, een deel een ander soort handicap en een deel heeft te maken met andere gevolgen van lepra (zonder handicap). De zelfhulpgroepen hebben elk een naam, zoals ‘licht van hoop’ of ‘maanlicht’.

Aan de wanden hangen posters met samenvattingen van de plannen van dit jaar en de resultaten van afgelopen jaar. Het is indrukwekkend wat hier gepresteerd wordt. Met toenemend respect luisteren we naar de resultaten van 2023. Er zijn twee nieuwe zelfhulpgroepen bijgekomen. 40 zelfhulpgroepen leerden over gezondheidszorg en hygiëne (ook groepen van buiten deze associatie). 50 leden met lepra kregen advies over persoonlijke verzorging. Er werden diverse doelen overschreden. Zo werd er veel vaker dan maandelijks vergaderd, mede omdat de overheid regelmatig vroeg of ze konden komen. Voor de nieuwbouw kwamen ze niet zo vaak. “En we wilden ze ook niet uitnodigen in een slecht gebouw.”

De associatie ontvangt heel wat steun van de overheid. Leden werden getraind in visserij, landbouw en veehouderij. Vervolgens konden leden 1.000 fruitboompjes planten, ontvingen ze zaden en vis om te kweken. De overheid zorgde ook voor vaccinaties voor gevogelte. 14 vrouwen leerden naaien en 5 van hen ontvingen een naaimachine. 75 leden kregen warme kleren. 4 ontvingen een rolstoel. Na hagelschade was er financiële steun voor 18 leden.

Mensen met een handicap hebben een speciale identiteitskaart nodig om toegang te krijgen tot deze steun. Inmiddels hebben alle gehandicapte leden zo’n kaart en nu helpt de associatie ook andere mensen om een kaart aan te vragen.

De associatie is opgericht door The Leprosy Mission International-Bangladesh, die hen ook een financiering schonk. Daarmee heeft de associatie geïnvesteerd in de aankoop van land en koeien. Het land wordt verhuurd. De koeien worden verkocht en kalveren worden gekocht. Zo worden er manieren gevonden om het financieel kapitaal te doen toenemen.

Hoe krijgt deze associatie zoveel voor elkaar? “Communicatie en netwerken zijn hierbij essentieel. We communiceren met vele overheidsvertegenwoordigers over wat beschikbaar is. We nemen deel aan coördinatie bijeenkomsten met andere organisaties, waar we informatie verkrijgen en spreken over de behoeftes van onze leden. We hebben nu goede relaties, zodat ze ons bellen als er steun beschikbaar is. Nu krijgen we een stoel en thee aangeboden. Voorheen wilden ze ons niet ontvangen. Als er nieuwe mensen bij de overheid komen werken, komen ze hier en zien ze met eigen ogen wat we doen.”

Dat de lijntjes kort zijn, merkten we toen we vroegen hoeveel mensen met een handicap er in dit sub-district zijn. Er werd gelijk even gebeld naar de overheid (sociale dienst). Het antwoord kwam vlot: 6.500 personen.

Dromen voor de toekomst blijven er nog genoeg. Ze willen het gebouw graag meer gaan gebruiken. En er zijn nog steeds mensen met een handicap die geen lid zijn van zelfhulpgroepen, mede wegens stigma. Vooral onder oudere mensen bestaat er nog een sterk stigma over mensen met een handicap. Daarom blijft de associatie doorgaan met bewustwordingscampagnes.

De leden maken zich niet alleen sterk voor de rechten van mensen met een handicap, maar ook voor kinderen. Zo zetten ze zich ook in voor het voorkomen van kindhuwelijken.

Onder de indruk van deze associatie laten we Jaldhaka weer achter ons. Ook de omgeving maakt indruk. Een netwerk van kanalen om het vele regenwater te verwerken. De nationale bloem. De vele rijstvelden. De vissersnetten in het water.

30 juni 2024

Het regent op de dag van ons bezoek. Er zijn zo’n 20 leden van zelfhulpgroepen bijeengekomen. We beginnen met gebed; eerst een Moslim gebed, dan Hindoe, dan Christelijk. De voormalige voorzitter herkent Willem-Jan en is blij hem weer te zien.

Het gebouw staat er mooi bij en wordt goed gebruikt. De associatie gebruikt het voor maandelijkse vergaderingen, de district associatie vergadert er elk trimester en drie zelfhulpgroepen houden er ook hun maandelijkse vergaderingen. Daarnaast gebruikt TLMI-Bangladesh het gebouw voor ontmoetingen met deelnemers aan hun programma’s. Verder wordt er training gegeven en ontmoeten organisaties elkaar hier. Een belangrijke dienst die verleend wordt via de zelfhulpgroepen is sparen en lenen. Deze leningen worden bijvoorbeeld gebruikt om een winkel te runnen, land te kopen, in landbouw te investeren, een huis te bouwen, of een rickshaw aan te schaffen. Daarmee kan men inkomsten verdienen.

Wat voor verschil maakt dat gebouw nou? Het vormt de identiteit van de associatie. Het gebouw geeft een fysiek adres, maar ook aanzien. “Dit is ons centrum waar we plannen kunnen maken. Voorheen maakten we gebruik van andere locaties. Daar hadden we problemen met hitte, regen, geen elektriciteit. Hier kunnen we in regen en storm bijeenkomen. Onze leden zijn blij en bemoedigd door deze zichtbare verandering. Het geeft vertrouwen. De overheid neemt ons nu ook meer serieus. Ze kunnen nu met eigen ogen zien dat onze associatie bestaat en wat we doen. Het gebouw helpt ons om toegang te krijgen tot steun van de overheid.” Inmiddels heeft de associatie zelf een omheining gebouwd om het terrein waar het gebouw zich bevindt.

De associatie bestaat uit 40 zelfhulpgroepen, met in totaal 352 leden (158 mannen en 194 vrouwen). 111 van hen hebben een handicap gerelateerd aan lepra en 109 door een andere oorzaak. Via de overheid regelen ze diverse soorten steun voor de leden. In 2023 ontvingen 3 leden medische hulpmiddelen, 4 kregen steun met gezondheidszorg, 5 ontvingen een financiële bijdrage, 30 kregen warme kleren om het koude seizoen door te komen, 10 ontvingen voedselhulp, wat nodig was omdat de prijzen behoorlijk stegen. 3 leden ontvingen een nieuw huis. Ook in kennis groeiden leden. Twee personen woonden een training bij over leiderschap. Om in aanmerking te komen voor deze steun, moeten mensen een identiteitskaart hebben waarop staat vermeld dat ze wegens hun handicap steun kunnen ontvangen. Alle leden hebben inmiddels zo’n kaart.

Khadimul Islam is lid van een van de zelfhulpgroepen. “Ik wil bewijzen aan de gemeenschap dat ik iets kan doen, ook al heb ik een handicap, dat ik niet afhankelijk ben van anderen. Als jonge mensen met een handicap zetten we ons in om bij te dragen aan onze gemeenschap.”

Als we vragen naar herinneringen aan de groep die hier in 2019 was, begint iedereen door elkaar te praten. Er zijn zoveel onvergetelijke herinneringen! “We hadden een goede tijd samen. We gaven bakstenen door van de een naar de ander. We aten samen, we houden van elkaar. Ze leerden wat Bengaalse woorden. Sommigen probeerden Bengaals te koken. Ze stelden veel vragen in onze keuken. Ze hielpen mee met rijst planten. Zelfs in de regen hadden we plezier en werd er gewerkt. De geschenken die we ontvingen, hebben we bewaard als tastbare herinneringen.” Een van de vrouwen voegt toe dat ze weliswaar blij is om ons te zien, maar anderen die hier waren en meebouwden zijn ook van harte welkom om terug te komen!

Dat het een onbeperkt groep was, had extra betekenis. “We dachten dat er niemand gehandicapt is in Europa. Toen we zagen dat mensen met een handicap hier kwamen, realiseerden we ons dat we niet alleen zijn. We dachten ook dat Nederlanders heel anders zijn, maar we zagen overeenkomsten. Sommigen hadden een zwaardere handicap dan wij. We kwamen samen als mensen met een handicap uit verschillende landen.”
“We dachten dat we nutteloos waren. Het was bemoedigend om te zien dat World Servants iedereen erbij betrekt. Door hun deelname lieten ze zien dat er wel degelijk iets is wat we kunnen doen.”

30 juni 2024

‘Ik ben Mohammad. Ik ben 60 jaar oud, getrouwd en vader van twee zoons en een dochter. Mijn dochter is inmiddels getrouwd. Één zoon studeert nog en de ander is net begonnen met werken.

Sinds mei 2009 ben ik lid van een zelfhulpgroep. Dat heeft mijn leven veranderd. Toen ik tien was kreeg ik lepra en dat heeft ook bepaald hoe ik naar mezelf keek. Tot iemand me vertelde over de zelfhulpgroep waar zij bij zat. Dat maakte me nieuwsgierig, maar haar groep zat ver weg. Daarom ging ik er niet heen. Niet lang daarna hoorde ik dat ik ook zelf zo’n groep kon oprichten. Dat heb ik toen gedaan. Ik ben blij met de hulp die ik daarbij kreeg vanuit de associatie en van The Leprosy Mission. Ik heb tien leden bij elkaar gezocht en we hebben een voorzitter, secretaris en penningmeester gekozen. Toen zijn we van start gegaan. Iedereen legt 110 taka per maand in en dat storten we op de bankrekening die we speciaal voor de zelfhulpgroep geopend hebben.

De groep is nog steeds samen. We zijn nu nog met acht leden. Twee leden zijn overleden. Hun inleg hebben we aan de familie teruggegeven. Die waren daar erg blij mee. We zijn met zeven mensen met gevolgen van lepra en iemand met een handicap met een andere oorzaak. Inmiddels kennen we elkaar goed en kunnen we elkaar ook advies geven en steunen. En we hebben financiële zekerheid, door onze inleg en doordat we voor zeven leden van onze groep een uitkering hebben kunnen aanvragen bij de overheid. Dat we samen zijn, maakt ons sterk. Maandelijks komen we samen en we bezoeken elkaar.

Als voorzitter bezoek ik alle leden regelmatig. Dat geeft me informatie en netwerk. Vroeger werd ik niet toegelaten in de moskee en als ik ergens wilde werken, werd ik vaak niet geaccepteerd. Ook kwam het vaak voor dat ik niet naar binnen mocht in het theehuis. Dat is nu anders. Moskeeën, restaurants en theehuizen laten me nu wel toe. Dat komt omdat de maatschappij veranderd is, maar ook omdat ik mezelf anders opstel. Dat heb ik geleerd via de zelfhulpgroep. We hebben allerlei trainingen gedaan, ook bijvoorbeeld een naaicursus. Zo zorgt de zelfhulpgroep voor veel meer dan financiële zekerheid. Ook bewustwording, informatie en acceptatie zijn belangrijke effecten.

Vroeger was ik dagloner. Ik heb uiteindelijk land kunnen kopen voor mezelf, met een lening van de zelfhulpgroep. Daardoor heb ik nu een vast inkomen en konden we een goed huis kopen, met drie kamers, een badkamer en een toilet. Daar ben ik heel blij mee.

De zelfhulpgroep is heel belangrijk voor me. Het is mijn identiteit geworden. De groep is bijna net zoals mijn vrouw. Zij heeft trouwens ook een handicap. Ik dacht over mezelf dat ik nooit zou trouwen, maar uiteindelijk ben ik wel getrouwd, nu al 33 jaar. Mijn vrouw heeft een amputatie sinds haar geboorte. Misschien dat we elkaar daardoor juist wel iets beter begrijpen.

Voorheen wisten we weinig over lepra, handicaps en rechten. Nu hebben we die kennis en daar zijn we blij mee. Vroeger leefden we in angst, maar nu niet meer. Het geeft ons een gevoel van kracht om te weten dat we niet alleen staan. TLMI-B lobbyt niet langer voor ons, maar moedigt ons aan om het zelf te doen. We hebben geleerd om te communiceren. Vorige maand ben ik gekozen als de voorzitter van het sub-district.. Ook daarbij is goede communicatie belangrijk.

De enige droom die ik nog heb, is dat meer mensen zelfhulpgroepen ontdekken. Er zijn nog zoveel mensen in de situatie die ik had voor 2009 en ik hoop dat zij ook allemaal ontdekken dat ze een waardevol mens zijn.’

30 juni 2024

“Ik ben Khadimul, 23 jaar oud en lid van een zelfhulpgroep. Samen met mijn ouders, broers en zussen woon ik in het dorp Berbandha, Shimulbari, Nilphamari district. Ik ben al sinds 2014 lid, toen ik nog op school zat.

Een lid van de zelfhulpgroep zag dat ik naar school ging en dat ik een handicap heb. Ik kende haar niet. Ze zei dat ik het haar gerust kon laten weten als er iets aan de hand was. Ik deelde met haar dat mijn ouders hadden besloten om mijn onderwijs te stoppen en me niet langer steunden. Ze zei dat ze me kon helpen. Dus ik vroeg op wat voor manier. Toen kreeg ik boeken en schriften.

Daarna ging de vrouw in gesprek met mijn moeder. Mijn ouders zeiden dat ze mijn school niet konden betalen, wegens armoede en vanwege mijn handicap, omdat ik slecht loop. Ze zagen geen toekomst voor mijn carrière. Mijn twee broers en drie zussen gingen wel allemaal naar school. Ik was geen slechte leerling. Er zaten 99 leerlingen in mijn klas en ik was een van de top 10. Maar ik ben een van de oudsten thuis en mijn ouders zeiden als ze geld voor mij zouden gebruiken dat er dan niet genoeg overbleef voor mijn jongere broers en zussen.

De vrouw wist mijn moeder te motiveren om lid te worden van de zelfhulpgroep. Daarna ontving ik steun voor onderwijs van TLMI-Bangladesh via de zelfhulpgroep. Zo kon ik alsnog doorgaan met school. Ik leende geld om het eindexamen te kunnen betalen. Ik slaagde voor mijn examen en studeer nu aan de universiteit. Ik geef les aan de basisschool om geld te verdienen en mijn studie te kunnen betalen.

Aan de universiteit heb je algemeen onderwijs en onderwijs met ere. De docenten waren het er niet mee eens dat ik de richting voor ere-studenten koos. Toen heeft een vertegenwoordiger van de associatie contact opgenomen met de universiteit. Daarna hebben ze me geaccepteerd als ere-student.

De associatie heeft me op verschillende manieren geholpen, onder andere om een identiteitskaart voor mensen met een handicap te krijgen. Met deze kaart hoefde ik niet het volledige bedrag aan schoolgeld te betalen. Later heeft de zelfhulpgroep me ook geholpen om financiële steun te krijgen van de sociale dienst. Ik heb niemand om mijn problemen mee te delen. Bij de zelfhulpgroep kan ik daar wel mee terecht. De voorzitter is als een vertrouwenspersoon.

Ik wil mijn ouders laten zien dat ik niet nutteloos ben en dat de zelfhulpgroep een doel heeft. Ik wil onafhankelijk zijn en zonder steun kunnen leven.

Dank jullie wel voor het luisteren. Er zijn vele mensen geholpen. We blijven dromen houden voor de toekomst.”

8 april 2021

In de zomer van 2019 heeft World Servants in samenwerking met TLMI twee “Association offices” gebouwd in Nilphamari en Jaldhaka. Het betrof de eerste projecten die door World Servants in het noorden van Bangladesh gerealiseerd zijn in de vorm van een onbeperkt project. De Association offices bouwen we voor mensen die blijvend gehandicapt zijn, voornamelijk door de gevolgen van lepra. In zogenaamde Self-Help-Groups verenigen zij zich, en wat het woord al zegt, bouwen ze hierdoor zelf aan betere leefomstandigheden. Vanuit deze ontwikkeling hebben de SHG’s behoefte aan een goede ruimte en faciliteiten om samen te kunnen komen.

De eerste kennismaking met de leden van de associatie was in het voorjaar van 2018, waar we met ze spraken in geïmproviseerde kantoortjes van plaatstaal of bananenbladeren.

Het is inmiddels voorjaar 2021 en aan het einde van een online meeting (ten behoeve van de de projecten voor 2021 en 2022) vraag ik onze lokale coördinator Suren vraag hoe het op dit moment gaat met de associaties en hun gebouw gebouwd in 2019…. Vanaf dat moment begint Suren enthousiast te praten. Over zichtbaarheid en voornamelijk Identiteit. Doordat ze nu hun eigen “clubhuis” hebben is de zichtbaarheid in niet alleen in de eigen gemeenschappen, maar daar buiten groter geworden en is de trots en eigenwaarde van deze mensen gegroeid. Lokale bestuurders worden ontvangen in een eigen kantoor. Er is nu de gelegenheid om meer leiderschapstrainingen te volgen voor de leden, De locatie is goed bereikbaar, en ook andere organisaties huren nu de ruimte voor het geven van trainingen en opleidingen. Kortom, de groep is zichtbaar, maar wordt ook gezien.

Niet alleen de huidige situatie, maar ook de realisatie van de gebouwen, waarbij de mensen hebben ervaren hoe het was om samen te werken met jongeren uit Nederland, vooral de deelnemers met een handicap, hebben de leden van de associatie als bijzonder ervaren en geeft een extra dimensie aan het eigenaarschap dat ze hebben van “hun” gebouw.

Inmiddels is ook een van de projecten bezocht door Sumon Halder (directeur van TLMI Banglades) samen met medewerkers van TLMI uit Schotland en Whales. De impact van de projecten wordt als groot ervaren en TLMI wil graag meer van deze projecten realiseren.

5 maart 2020

Community Based Rehabilitation Partner (CBRP), TLMI Bangladesh has been working in Panchagarh, Thakurgaon, Nilphamari and Rangpur districts to rehabilitate the people with leprosy disability and disability other than leprosy. The objective of the project is People in North West Bangladesh with disabilities (including people with leprosy) have access to their rights and full participation in social and economic life, and are represented by sustainable, independent, functioning organization. The project has helped to form 745 Self-Help Groups, 24 sub-district level associations and 4 district associations. The 745 SHGs are running by the leadership of sub-district association respectively. 24 associations have their own offices made of CI sheet or rented house. All of them have required building of each for their office and identity. So project have communicate to the World Servant Project through TLMIB, WS visited eligible areas and decided to build building at Nilphamari Sadar and Jaldhaka sub-district associations in 2019. The buildings have been constructed from June 2019 to December 2019.

After having these buildings the Nilphamari and Jaldhaka associations have been serving SHGs more effectively, have their meetings & training, keep their records and belongings in secured place. Overall it is helping SHG and association for sustainable development. Livelihoods of the members of the Association and underlying self-help groups and their relatives have been improved. After completing construction several meetings and training take places in those buildings (11 in Nilphamari with in total 547 participants, 9 in Jaldhaka with in total 313 participants). These are the formal use of meeting and training into these building. The buildings have been used at least once weekly by the working committee members for deferent activities, communication, recording, reporting and planning.

7 oktober 2019

Context and summary


Describe the original plan/idea for the project. Has the project been executed as planned?
Yes. Livelihoods of the members of the Association and underlying self-help groups and their relatives improved.

Give a (short) general description of the implementation of the project.

Association building construction started end of June 2019. Before WS team arrive base level construction and toilets completed. WS team with 30 members arrived in project side on 23rd July and actively participated in construction with association members. It was a good experience working together with Dutch and Bangladeshi, disabled non disabled people. Team completed upto the roof of Nilphamari Association building and Joldhaka close to the roof. WS team left Nilphamari on 7th August.

How do you look back on the following topics? How was it arranged, what went well, what could be done better?


Construction

Buildings worked on
Mason assigned by TLM and World Servant. A purchase committee arranged needed materials accordingly. WS team participated all type of tasks on construction though the weather was hot some days heavy rain.

Tasks to be done

WS team participated in all tasks.

Programs

Children program
Children in the community and inside compound participated and enjoyed through different programs.

Cultural and touristic outings
One evening we had a joint cultural program in the training center where many staffs in TLM and WS team performed. Family members of the compound enjoyed this program. One day WS team visited Dalia (a river with a barrage) 70 KM away.

Life Skills program and Football for Water

Some individual participants of WS team participated life skill program. Some participants visited education institutes (seven). One day we arranged a football match between WS and TLM where local community came to encourage football players.

Cooperation and involvement


Leadership team World Servants
We see a good leadership role in the team. They maintained team discipline and very supportive. 

Local leaders / key persons
Association leaders and community leaders (UP Chairman) gave their cooperation to the team to arrange food, participate in construction and other activities.

Community
Local community welcomed well WS team in their community and they cooperate to the team.

Beneficiaries
Self-Help Group/ Association members involved actively in construction and food preparation with WS team. Always they worked together with WS members. They help disabled members to participate.

(Local) authorities
Local UP Chairman visited project site, local authority permitted to visit WS team to Nilphamari and supported for security.

Facilitation of the team

Accommodation

30 members were staying in TLM training center, rooms were non AC which was difficult for the members in a hot season.

Food
Team had lunch in the construction site and it was typical bangla food. Training center provided breakfast and dinner.

Transportation

It was difficult for a big team to travel from Dhaka to Nilphamari by train when they had many luggage. Some luggage needed to send by courier services.

Safety

We tried our best for their safety and security. It was an important issue for us. We always updated local administration about the situation. Police station provided their support when required.

Lessons learned
Travel Arrangement for 30 members with huge luggage was difficult. Involvement of TLMIB staff for supporting team was more than our expectation. Other program rather than construction required time & needed many staffs involvement.

26 augustus 2019 om 10:47

Te zien is dat het bijna af is. Dat hebben ze snel gedaan! :)

11 augustus 2019 om 01:03

Na een intens project en een intense reis is Bangladesh terug in Nederland. We zijn benieuwd naar alle verhalen!

9 augustus 2019 om 18:17

We kijken terug op een prachtige tijd in Bangladesh. Vanavond deden we dat met de groep, terugdenkend aan de penalty's, het dak op 'ons' gebouw, vele prachtige gesprekken en waardevolle ontmoetingen, lachsalvo's in kamer zes, het zingen in het ziekenhuis en zoveel meer moois dat de afgelopen weken kleur gaf. Wat een tijd laten we achter ons en wat een herinneringen nemen we mee!

We zien er absoluut naar uit om jullie allemaal weer in onze armen te sluiten morgen op Schiphol, maar de leegte voelen we ook, terugdenkend aan de mensen in Nilphamari. We kunnen niet wachten om de eerste foto's te zien van het gebouw in gebruik en de verhalen van de associatie die nog meer impact heeft daardoor. 

De laatste dagen vlogen voorbij. Jullie gaan het in detail allemaal horen, maar toch nog een paar highlights:

• De overdracht was mooi, niet te kort en niet te lang. De bouwplaats was goed versierd en we zongen Tienduizend Redenen voor Dankbaarheid in het Bengaals. Kippenvel. 
• Het kinderfeest was veelzijdig feestelijk.
• Kort na de overdracht kregen we een telefoontje vanaf de bouwplaats. Of we toch nog even terug wilden komen. Bij uitzondering stonden er auto's klaar om ons erheen te vervoeren. Wauw! Het dak ligt gewoon op het gebouw!!
• We hebben ongekend veel groepsfoto's gemaakt en staan op minimaal duizend zoveel selfies van Bengalen.
• De airco in de trein stond zo koud, dat sommigen wintersportassociaties kregen. Anderen lagen er warmpjes lepeltje lepeltje bij. 
• Gisteren hebben we in totaal een uur of acht gereden voor een bezoek aan de kledingfabriek. Wat een bizar verkeer hier. Maar wat een indrukwekkend bezoek was het. Dubbel en dwars de file waard om te zien hoe onze kleding gemaakt wordt. Op de vestiging waar we waren werken 13.000 mensen aan 3.000.000 kledingstukken per dag. We herkenden kledingstukken die bij ons in de winkels hangen. Bizar detail: een bestelling van een miljoen kledingstukken die vandaag gedaan wordt, kan over 15 dagen geleverd zijn. Ongelooflijk, want dat is van grondstof tot verpakt en geprijsd verkoop klaar eindproduct!
• Vannacht hadden we de airco's op onze slaapkamers op gemiddeld 23 graden, anders was het te koud om te slapen voor ons.
• Vanmorgen hebben we uitgebreid souvenirs ingeslagen en vanmiddag gerelaxt op een riverboat, een stukje buiten Dhaka. Heerlijk om even niet de kledingvoorschriften te eerbiedigen en gewoon van de zon en de wind te genieten. 
• Vanavond hebben we teruggeblikt op onze tijd hier en nu zitten de meesten boekjes te schrijven. 
• Morgenochtend gaat de wekker om 4.45 uur, een uurtje later stappen we in de bus naar het vliegveld. 

Tot morgenavond!

6 augustus 2019 om 18:05

Het is dinsdagavond als ik dit schrijf. De vorige update is alweer anderhalve dag oud, hoog tijd om jullie bij te praten dus. Gister en vandaag zaten weer heerlijk vol met allerlei ervaringen. Ik vertelde al over de geplande bezoeken aan een school, gezin en operatiezaal en over de bouw en het verven van ziekenhuisbedden. 

Op de bouw is een groot deel van de muren gestucd en alle wanden zijn op hoogte. De laatste vloer is nog net niet gestort, maar verder is het gebouw op het dak na af. Daar zijn we best trots op, want de laatste twee dagen piekte de gevoelstemperatuur boven de 50 graden uit. Flink buffelen en vooral liters zweten dus. 

Gisteravond persten we nog even de laatste energie eruit met een actief spel, nadat Marjet ons heel aansprekend en persoonlijk had bijgepraat over jonge mantelzorgers in Nederland. Het spel maakte een ware gekte los in de groep, ondanks de hitte. 

Vanmorgen ging de wekker (Marius dit keer) weer om 6.30 uur. Zoals gezegd: tijd voor de laatste werkdag. Snel aan de slag om de algemene bagage reisklaar te maken, want die gaat per koerier naar Dhaka, rond het middageten (niet dus, bleek later…). Onverwacht mocht er nog een groepje naar een school, die ons nog heel graag wilde ontvangen. Intussen hebben we weer hard gebouwd en bedden geverfd. En Esther, Britt en Evelijn gingen aan de slag met het logobord, voor op ‘ons’ gebouw. Een speciaal in memoriam willen we opnemen voor de geit die onze koffiepauze niet overleefde. Verdere details zijn te gruwelijk voor jonge lezers…

Gister overleed de moeder van de voorzitter van ‘onze’ associatie, daarom kon de interland niet doorgaan. Die vond dus vanmiddag plaats. Dat werd een ware apotheose van het project, niet in de laatste plaats vanwege het ongeëvenaarde commentaar van speaker Canrinus. Van 1-0 werd het 1-1, toen 1-2, daarna bloedstollend 2-2 (ED Lou B.) en uiteindelijk waren er penalty's nodig om het gevecht te beslissen. Zoals het Nederlanders betaamt… WONNEN WE! 

We sloten de avond af met een diner met alle mensen die bij het project betrokken waren. Een volle zaal vol prachtige mensen die in de laatste weken onze bekenden zijn geworden. Bedanken, zingen en praten en tot slot nog een question & answer over alles wat hier gebeurt en over lepra. 

Tijd om te gaan slapen, morgen echt echt de laatste dag hier, met de overdracht en ’s avonds de rit met de nachttrein naar Dhaka. Welterusten!

5 augustus 2019 om 07:08

Oeps, excuus voor de radiostilte de laatste dagen. De hitte in Nilphamari hakt flink in onze energiehuishouding, daardoor schoot het schrijven van updates er een beetje bij in. Sorry!

Bij ons laatste bericht stond het weekend op aanbreken. Dat is inmiddels achter de rug. We hebben op vrijdagmorgen gerelaxed (en de leiderstrajecters stil gestaan bij het effect van verschillende communicatievormen in leiderschap). Een klein groepje heeft zondagsschool gegeven (jaja, zondagsschool doen ze hier op vrijdag…). 

Na de lunch begon het mannen-/vrouwen programma. De vrouwen namen tijd om stil te staan bij psalm 139, hoe waardevol we gemaakt zijn. De mannen praatten over vertrouwen en vriendschap en hoe ze vriend zijn. Daarna was het tijd voor passende ontspanning. De vrouwen kregen dansles en de mannen trokken erop uit met de fiets. Sylvan liet wel even extra zien hoe getraind handbiker hij is, niemand zou zo ver gekomen zijn in een lokale tricycle als hij. Uiteraard op armkracht… De mannen speelden nog een pot voetbal en ouwehoerden nog even zoals mannen dat kunnen. 

Ook het diner aten we gescheiden, de mannen patat met kip, ketchup en noodles en de vrouwen ijs als toetje. Toen volgde de finale van de dag: de mannen schreven een brief aan de vrouwen en andersom. Natuurlijk veel hilariteit, maar ook mooie woorden voor elkaar werden voorgelezen na de hereniging. 

Op zaterdag zijn we erop uit geweest. Eerst een korte stop in Jaldhaka, onze tweede bouwplaats. Daarna door naar de Teesta River, die in deze regentijd onmetelijk breed is en ondanks de dichte sluizen hard stroomt. Een heerlijke plek om af te koelen. Voor de dames moest dat wel volledig gekleed, maar dat mocht de pret niet drukken. Heerlijk om weer even frisheid te voelen…

Terug ‘thuis’ genoten we van een relaxte laatste avond van het weekend, want zondag begon de werkweek weer. En hoe! Het wordt hier dagelijks heter. Elke dag dat het niet regent, is een garantie op hogere temperaturen de volgende dag. Toch gaan we stevig door op de bouwplaats. Het hoogste punt is in zicht, een aantal muren is gestuct en de laatste vloer gaat richting stortklaar. 

Uiteraard bouwden we niet alleen, maar zijn er ook weer verschillende groepen op pad geweest. We deden weer een kinderprogramma, er is een groep naar een meeting op een school geweest, georganiseerd door een selfhelpgroep, een groepje bezocht het project van volgend jaar en een groepje heeft ziekenhuisbedden geschuurd, aan het eind van de middag gingen we naar de kerk.

De dienst was deze keer een ‘productie’ van een aantal vrijwilligers uit de groep. Een interkerkelijke viering vol prachtige elementen was het resultaat: Mathilde leidde de dienst, Tjitske opende met een welkom, Bert en Gideon begeleidden het geheel muzikaal, Hanna en Julia lazen uit de Bijbel, Kirsten verzorgde een overdenking, Marjet las de geloofsbelijdenis, Nelleke bad en Britt & Kayleigh zongen Hallelujah. We sloten af met een Bengaalse dans. ’s Avonds hadden we een avondprogramma over onze plek in het geloof. Iedereen mocht letterlijk een plek markeren in het gebouw, dat verbeeldt hoe hij/zij gelooft. 

Nu ik dit schrijf is het maandagmorgen. Er is een groepje naar een school om het lifeskillsprogramma te verzorgen, een andere groep is op huisbezoek, drie mensen lopen mee met een chirurg die operaties verricht, een groep is ziekenhuisbedden aan het verven en natuurlijk is er een groep bikkels op de bouw die de hitte trotseert. We houden het werken korter vandaag, want vanmiddag is de interland Nederland-Bangladesh. We zijn benieuwd of we het redden in de warmte… 

Zweterige groeten uit Nilphamari, waar het voor een aantal van ons best wel zwaar is. Er wordt soms al gefantaseerd over ‘even niet zweten’ thuis…
 

2 augustus 2019 om 17:03

We werden heerlijk gewekt door Marius die met een gebroken stem zong: ‘Morning has broken’. Na een wederom vullend wit-brood-ontbijt vertrokken we naar de bouw o.l.v. Gideon en Bert, want bouwleider Marius had corvee en huisbezoek. O.l.v. Christian gingen Britt, Esther G., Sylvan, Jiska, Kirsten en Evelijn naar het ziekenhuis om daar aan de slag te gaan. Daarnaast lagen er ook nog wat zieken op bed… In het ziekenhuis werden bedden geschuurd, het verven zou later gebeuren (wat enige teleurstelling bij de deelnemers veroorzaakte). Op de bouw werd veel zand en steen geschept, beton gemaakt en een deel van de vloer gestort. De locals werkten verder aan de muren, omdat de steigers inmiddels te hoog zijn voor de deelnemers helaas. Het was weer een verhitte dag, dus veel rust, water drinken, kletsen, lachen en zingen moest ook gebeuren. De bouwdag sloot rond een uurtje of 15 vanwege het middagprogramma. Nadat het meeste zand afgeklopt was (iets met een klein zandgevechtje van Louise, Evelijn en Marius) begaven we ons naar het veld om daar cricket te leren! Alle kinderen die gerekend hadden op het kinderwerk kwamen kijken of meedoen. Niet iedereen had nog energie om het spel te leren en mee te doen, dus die genoten van de zon en de mensen om hen heen. Het duurde even voor we de regels van cricket doorhadden, gelukkig was er een coach die ons door het spel loodste. Het was een leuke middag! Na het sporten fristen we ons op voor het diner en het avondprogramma. Op de eerste verdieping van onze accommodatie was er deze avond namelijk een cultuuravond met acts van de werknemers van het lepra ziekenhuis en van ons! We gingen er naartoe met grote zin, want er was ons verteld dat er airco was boven. En we hadden ook wel zin in de cultuur hoor ;). We hoorden de soundtests tijdens het eten al en sommigen hadden, heel slim, oordopjes meegenomen. Na een aantal Bengaalse nummers was het tijd voor Christians goocheltrucs. Ook Rutger liet wat trucjes zien en Kayleigh zong een nummer, wat heel enthousiast door de band werd ondersteund, maaar wel in de verkeerde toonsoort. De Bengalen verrasten ons met prachtige dans en een bijzondere performance van het nummer Thriller… Halverwege de avond werden we verrast met een zakje chips en konden we er weer even tegenaan! Nadat een paar meiden uit onze groep een spetterend optreden van Nick en Simon deden en we o.l.v. Bert een paar opwekkingsnummertjes zongen, dachten we dat de avond voorbij was. Maar we werden nog verrast door een viertal dansoptredens van de dochters van de werknemers. Heel leuk, maar we wilden ook graag naar bed. Het allerlaatste optreden was van een zeer soepele jongen, maar zijn act liep niet helemaal soepel doordat de muziek en stroom steeds uitviel. Tijd voor de dankwoordjes dus en tijd om ons bedje op te zoeken. Vanuit het verhitte Bangladesh: groetjessss Britt en Evelijn 
 

31 juli 2019 om 19:15

Vijf voor half zeven: Luid zingend stuwt de hele groep de kamer van Gideon binnen. Even later ligt zijn klamboe vol confetti, als Bert een partypopper leegknalt. Iedereen feliciteert Gideon en geeft hem een cadeau. Dat wordt een volle tas op de terugreis…

Allemaal snel in de kleren, we hebben weer een veelzijdige dag voor de boeg. Het groepje van Mathilde mag corvee doen en daarna op huisbezoek. Dat werden uiteindelijk twee bezoeken, aan een gezin van iemand die lepra gehad heeft, een arm gezin dus. En een bezoek aan de familie van een van de bouwvakkers, een middenklassegezin. Het eerste gezin had geen elektriciteit en de keuken bestond uit één plank met potten en pannen. Bij het tweede huisbezoek kreeg de groep koekjes en chips. Bijzonder in dit huis was het altaartje voor een hindoegoed in het midden van de binnenplaats.

Een andere groep ging naar een middelbare school voor meisjes, tegenover de markt in het centrum van Nilphamari. Eerst was het groepje welkom bij de directeur. Het groepje kwam binnen in een kantoortje dat super luxe was, de airco draaide hard en de man werd op zijn wenken bediend. Het was een man die duidelijk was over wat hij had “bereikt” op deze school. Na het drinken van mierzoete thee en een heerlijk koekje mochten ze de klaslokalen bezoeken.  Dat betekende dat ze een verdieping omhoog mochten, volgens de mannen van de school een groot probleem, omdat Esther G in een rolstoel zit. Maar wij stoere Hollandse vrouwen die mee waren naar de school, zagen het probleem niet en tilde Esther makkelijk met 4 vrouwen naar boven. Na dat we het lokaal binnen kwamen, heeft Hanna een mooi stukje verteld. Ze vertelde over hoe belangrijk het is dat je als vrouw naar school gaat en hoe blij we waren dat hier zoveel jonge vrouwen naar school gaat. (Hanna 4 president) het groepje heeft in totaal 3 vakken gezien in verschillende lokalen: Engels, social sience en political sience.  Het was bijzonder om een meisjesschool in een ander land te zien.

Na de lunch vertrok een groep (aankomend) medici naar een groot ziekenhuis hier een uur vandaan, waar een Nederlandse arts werkt. Ze kregen een uitgebreide rondleiding enw aren onder de indruk van hoe gestructureerd en effectief de zorg in LAMB hospital georganiseerd is. Dokter Antje reisde met het groepje mee terug, zodat we ’s avonds met de hele groep konden leren van haar ervaring in Bangladesh, waar ze al lang woont. We stelden vragen over de gewoontes hier, de kledingvoorschriften, manieren van het uiten van geloof en wat ze allemaal doet als arts hier. Erg interessant. 

Intussen werd er natuurlijk ook hard gewerkt op de bouw. En dat in een verzengende zon. Iedereen denkt dat we hier wegregenen, maar het is al een paar dagen droog geweest. We hebben beton gestort, gemetseld, ijzer gevlochten, de ringbalk is gestort en nog allerlei kleine klussen. 

Het diner sloten we af met een taart met kaarsjes voor Gideon, gebakken door Kelly en Kayleigh. Daarna gingen we naar het lepraziekenhuis om weer een feestje te bouwen met de patiënten. Wat een plezier en wat een muzikaliteit. Kayleigh stal de show met een solo-uitvoering van ‘Hallelujah’.

Door naar woensdag. Weer een afwisselend programma. Ditmaal huisbezoek door de groep van Jorrit, bij de koffiedame van het projectenkantoor. Wat een ongelooflijk lieve vrouw, met een schokkend levensverhaal. Wat is het effect van lepra toch slopend op het sociale leven van mensen. Heel heftig…

Tegelijkertijd kregen onze (para)medics een rondleiding door het ziekenhuis hier. De rest van de groep gruwde van den enthousiaste verhalen over wonden en andere medische gruwel. Een ander groepje ging naar een meeting georganiseerd door de selfhelpgroep van Jadhaka. Op een school gaven ze voorlichting over het omgaan met een beperking. De inhoud was niet altijd makkelijk te volgen, maar het is wel interessant om te zien dat de selfhelpgroepen ook op deze manier invloed uitoefenen. 

Natuurlijk is er ook vandaag weer keihard gebouwd: koeienmelken (door Marius), vloer egaliseren, metselen, cement maken, ijzer vlechten en andere kleine klussen. Het gebouw komt echt mooi op hoogte!

’s Middags probeerde een groepje een bezoek te brengen aan de moskee, door de gietende regen. Helaas werden de dames (tegen de eerder gemaakte afspraken) niet binnengelaten. De heren hadden een kort bezoek in de moskee, verder zonder enige uitleg. Beetje een domper dus… 

Vanavond was de eetzaal ingericht als restaurant. Het leidersteam bediende de groep en we sloten af met ijs en chocola. Heerlijk. 

Groeten uit Nilphamari. Het gaat hier lekker, maar het is ook wel een goed gevoel dat morgen alweer de laatste dag van de werkweek is. Ons energielevel is toe aan weekend.

28 juli 2019 om 19:36

Na de GMG sloten we daarom aan bij de morning devotions van onze buren: de helft van de groep genot van Bengaalse zang en Bijbelstudie in het projectenkantoor en de andere helft deed datzelfde in het ziekenhuis.

Daarna scheidden de wegen verder: het grootste deel van de groep ging naar de bouw, een ander deel bleef achter voor corvee en huisbezoek en Bert en Esther brachten de bedrijfsprocessen van de in 2016 door World Servants gebouwde polikliniek in kaart, op verzoek van Dr. Jewel. Op basis hiervan kunnen de inkomsten hopelijk strakker in kaart gebracht worden.

Op de bouw staan inmiddels de steigers, het eerste stuk vloer is gestort en we zijn begonnen met bekisting en ijzerwerk voor de dragende delen. Natuurlijk genoten we ook weer van de lekkere lunch bij de omwonenden van de bouwplaats, gemaakt door hen en een aantal van ons.

Inmiddels bleek het huisbezoek niet door te gaan, in plaats daarvan konden Lise en Julia mee naar een bewustwordingsbijeenkomst over inclusion & disability. Dat bleek achteraf een heel interessant uitstapje naar een grote middelbare school te zijn, waar ze zagen wat de kracht is van de selfhelpgroepen. Een mooie aanbieding voor ons werk.

Intussen vonden meer avonturen plaats: Christian en Louise verkenden onverwacht half Nilphamari terwijl ze de lunch inkochten en een ander groepje belandde bij de brandweer en de politie. Indrukwekkend om te zien hoe de social services hier geregeld zijn.

's Middags was het weer tijd voor het kinderprogramma en we waren te gast bij de kerkdienst op de compound. Prachtige gastvrijheid en een mooie sfeer. Na het diner introduceerden Mathilde en Tjitske het programma voor de rest van de week: volop actie en vooral interactie. Over een week weten wij alles van de Bengaalse cultuur...

Na de zeer welkome groetjes (beetje kort houden is prettig 😉) genoten we van een welverdiende vrije avond, waarop een paar van ons nog even op verjaardagsvisite gingen bij een van de dokters. Gezellig, met cola en zelfgebakken cake!

Morgen is het programma zo mogelijk nog gevarieerder, te beginnen met gesplitst werken op twee bouwplaatsen. Morgen gaan we ook aan de slag in Jaldhaka, waar we bij een associatie een uur verderop eenzelfde gebouw bouwen. We zijn benieuwd naar de ontvangst daar...

Zweterig warme groeten namens een enthousiaste groep,

Willem-Jan

27 juli 2019 om 18:39

Jullie hebben even geen updates van ons gehad, internet weigert systematisch dienst. Vrijdag lukte het voor het laatst om een microblogje te delen, gister bleef het stil. Hoog tijd voor de weekendupdate!

Laten we bij vrijdag, hier de eerste weekenddag, beginnen. Uitslapen, ‘pas’ om 9 uur ontbijt. Na de GMG bouwden we samen met onze buren, de patiënten van het lepraziekenhuis, een onvergetelijk feest. Gejuich, kippenvel en tranen van vreugde wisselden elkaar af, terwijl we dansten op Bengaalse livemuziek en juichten op de hits uit ons logboek. Onmetelijk bijzonder om met deze verstoten armsten ‘oh happy day’ te jubelen en om hen zingend ‘may you have enough to go around’ te wensen. 

Met het kippenvel nog op de armen doken we op de opnieuw heerlijke lunch. Ongelooflijk hoe afwisselend en lekker we hier eten! Genoeg brandstof voor de volgende weekendactiviteit: een goede wandeling in de omgeving. Leuk om wat meer te zien van de plek waar we deze drie weken leven. Wat een groen en wat een water! En wat een modder… de all terrain rolstoelen kwamen goed van pas dus. We hebben grofweg een rondje om de plek waar we verblijven en bouwen gemaakt. Op verschillende plekken doken voor ons inmiddels bekende gezichten op en het liefst nodigde iedereen ons binnen uit. 

Dat werd ‘m niet, want we moesten door. Sporten met jongeren uit de buurt. We begonnen met een klein ploegje en eindigden met twintig tegen twintig. Het hobbelende gras en de temperatuur hielden ons niet tegen om er een flinke pot van te maken.

Na douche en diner was het tijd voor de GMG Battle AKA Tjitskes pubquiz. Lang verhaal kort: de GMG van ondergetekende won met dubbele cijfers verschil. Hotsa! De lachsalvo’s zetten zich nog tot in de kleine uurtjes voort, want ook zaterdag mochten we uitslapen. 

Om 10 uur stonden we aan de grote weg om riksja’s aan te houden. Met z’n dertigen bezetten we er zes, die ons eerst naar een (nogal tegenvallende…) tempel brachten en aansluitend naar het centrum van Nilphamari. Daar hebben we naar hartenlust op z’n Bengaals geshopt. Overhemden, cola, souvenirs, sieraden, henna, chips gingen mee terug. En daar komt de ambulance om de hoek: een van ons moest door een lichte darmstoring snel naar het toilet en onze overbezorgde gastheer belde direct de ambulance. Niet iedereen ging dus per riksja terug, een deel van de groep deed dat per ambulance…

Na wat vrije tijd en een meeting van de leiderschapstrajecters ging het weekend door met het enige echte Nilphamari Wie-Is-De-Mol met spelleiders Geert en Evelijn. Zware challenges en vooral bloedgemene mollenstreken maakten het een intensieve middag. Opnieuw strijkt de hoofdleider met de winst, ditmaal met een score van 100%. Just for the record… 

We genieten van een lekker diner en een vrije avond. Opgeladen gaan we de nieuwe bouwweek in. Dat is wel wat verwarrend, zondag als eerste werkdag. We maken er morgen daarom wel een bijzondere werkdag van, met een extra morning devotion en een bezoek aan de kerk aan het eind van de middag. 

Hartelijke groeten aan jullie allemaal van een nog altijd vrolijke en (op wat borrelende darmpjes na) groep. 

P.S.: Elise hoopt dat Jouke weet waar de oren van een kikker zitten
P.P.S.: Elise weet inmiddels waar de touwtjes van een zak BBQ-kolen voor zijn en hoe je zo’n zak opent.

P.P.P.S.: Groetjes terug

Hanna:
Hoi allemaal! Met mij gaat het heel goed en ik geniet met volle teugen! Graag zou ik willen weten hoe het met Martijn gaat. Groetjes! 

Kirsten:
Hoi allemaal, het gaat heel goed met mij. Er zijn al bijzondere dingen gebeurt. Graag zou ik overdondert willen worden met groetjes aangezien ik er maar 1 heb gehad. 
Groetjes Kirsten 

Rutger:
Hee mensen, het gaat hier super en ik geniet hier heel erg. Het land Bangladesh is prachtig!
Groetjes Rutger.

Jiska:
Hee, over het algemeen alles goed hier. Beetje last van de warmte! Afgezien van dat geniet ik enorm en heb ik het erg naar mijn zin!
Groetjes Jiska

Nelleke:
Hey lieve mensen! Ik geniet van de groep en de te gekke cultuur en weet nu al niet hoe ik alles moet gaan vertellen. Bereid je voor op chaotische verhalen 😄
Liefs Nelleke

Britt:
Lieve allemaal, wat een fantastisch land en project hier in Bangladesh!! (Zweten doen we hier zeker) Ik geniet van elke dag en van de groep. Ik vertel jullie alles als ik terug ben. (ohja en alles gaat goed)😉
Tot snel
X Britt

Julia:
Heey allemaal, hier even een bericht van mij dat het allemaal goed gaat!! Ik heb het erg naar mij zin (alleen het zweten is wat minder😅) Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat! Tot snel!! 
X Julia

Lieve allemaal! Alles gaat goed hier! Tikkeltje warm, maar verder prima te doen! Goed eten en een mooi project met een hele mooie groep! Zoals de woorden van vorig jaar: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder! 
Tot snel! Bert

Hoi hier gaat het goed. 
Gr Sylvan 

Hoi, 
I shine Bright like a diamant.
Groetjes alinde

Bangladesh is een super mooi land! Het gaat allemaal voorspoedig!
Kus Esther

Alles goed hier. Bedankt voor alle groetjes, die doen mij erg goed. Met genoegen ;)
Christian 

Hier gaat alles goed, ik geniet. Ik hoor graag hoe het met jullie gaat, dus groetjes mogen worden gestuurd ;).
Liefs, Marjet

Hier gaat alles prima, ik geniet enorm van al jullie groetjes, echt super! Verder geniet ik van Bangladesh, het is echt een prachtig land. En heb zin om lekker aan de slag te gaan op de bouw. Tot snel!
Liefs Elise

Hier gaat alles goed, ik geniet van de tijd hier. Het werk wat we hier doen en de ontmoetingen met de lokale bevolking zijn een onvergetelijke en waardevolle ervaring. Ook geniet ik enorm van jullie groetjes! Liefs Mirthe

Ja hoi ik heb geen idee wie dit allemaal leest, maar als je dit leest is het een teken dat je interesse toont in dit mooie project, waarvoor dank :) Alles kids hier, ik vermaak me prima met deze top groep. Ciao, Kelly

Ja moi....het gaat goed hier, en het gaat me goed af op de bouw, veel leuke dingen meegemaakt. Youri ik mis je ontzettend, hopelijk heb je een leuke vakantie tot over 2 weken. Ik hoor graag hoe het met jullie gaat. Veel knuffels Mayke 

Esther G:
Hallo iedereen, Heit en Mem bedankt voor de leuke groetjes en fijn om te horen dat jullie ook genieten. Jo Spook lekker rustig zonder mij😂. Ik geniet hier maar mis jullie wel dus ga lekker door met de groetjes.
Veel liefs Esther

Hoi Allemaal,

Ik heb het hier heel erg naar mijn zin.
Bedankt voor de groetjes die ik heb gehad. (nieuwe zijn welkom 😋)
Tot over 2 weken!!

Liefs Ruth

Hoi iedereen!
Hier is alles goed, elke dag regen maar de afgelopen dagen wel weer wat droger. Ik hoor graag hoe het met jullie gaat dus meer groetjes zijn welkom! Bedankt voor de groetjes en tot snel! 
Ps; Duncan, ik weet wel dat je me mist;)
Liefs Kayleigh

Hoi!! 
Ik heb het hier naar me zin en alles gaat goed! Het is warm, het eten is top, de groep = heel leuk en we zingen veel. Ik blijf voorlopig nog ff hier xxxx
An,succes met je voorbereidingen voor Ghana! & Jur, succes met papkwab en loedermoeder ❤ En Jo, lekker leren...
Liefs Lise 

Moeders, het gaat lekker hier, houdt u Ajax nog een beetje in de gaten? Lucasio en Snoerd, groetjes waren top. Vraag is naar al mijn bijnamen, maar houd je in bij alles wat op Maruis eindigt. En Plangadesh is happening 😂

AJ, heb jij al een week niks gegeten ofzo?? En Ana hoe is het met de klaprozen...? Papa mama, kunnen jullie dit ff doorgeven? Hoe is t in met z'n tweetjes in het noorden? Het is ontzettend gaaf hier!! Kusjes Evelijn 

Hallo Nijenhuisjes,
Super bedankt voor al jullie lieve berichtjes in mijn tas. Ik heb het hier super naar mijn zin. Ik houd ontzettend veel van jullie en mis jullie stiekem wel een beetje. Ik hoor graag nog een berichtje van jullie via de site. Groetjes Gideon
PS: ik hoor graag iets van jullie over de reveil week.

Hoi allemaal! Even een kort berichtje van mij. Het gaat hier helemaal top! Ben heel benieuwd hoe het daar allemaal gaat met de warmte. Ik hoor van jullie!
Geert

Hoi allemaal, bedankt voor jullie berichtjes! Het gaat hier helemaal prima, nu al zoveel beleefd hier! Hopelijk bij jullie ook alles goed, sterkte met de warmte! Liefs xx Tjitske.

Hoi! Hier alles heel goed! Ik heb het super naar m'n zin in de gezellige groep en het fantastische land. Bedankt voor alle leuke groetjes en tot over twee weken! Liefs Mathilde

Heeeey beste mensen! Alles goed hier! Een heel mooi land en veel fijne mensen om ons heen. Het kinderwerk is ook van start! Veel enthousiaste kinderen en jongeren doen hier aan mee. Groetjes Jorrit

Echt een heerlijke groep, mooie sfeer, bloeiende mensen en volop mogelijkheden. Genieten dus! Alleen een beetje plakkerig weer... Groeten, Willem-Jan

P.P.P.P.S.: Jullie groetjes worden erg gewaardeerd!

24 juli 2019 om 19:14

Vanmorgen vroeg hesen we ons in onze nog natte bouwbroeken en -schoenen en na de GMG wandelden we soppend naar de bouwplaats in onze cultureel verantwoorde slobberhesjes. Het tochtje voelt al een beetje vertrouwd: een stukje over de compound, langs de asfaltweg en dan het dorpje in waar we steeds meer bekende gezichten zien.

Op de bouwplaats is veel werk verzet. De weggedreven eerste steen is inmiddels deel van een strakke muur: de eerste zes lagen liggen. We hebben een succesvolle en veelzijdige eerste bouwdag achter de rug in Nilphamari.

In de tussentijd hebben Sylvan, Rutger en Mathilde een bezoek gebracht aan het huis van Polash, de Bengaalse hoofdpersoon van het Metterdaad-programma. De ontmoeting was indrukwekkend, ondanks de beperkingen van Polash is het huis in geen enkel opzicht aangepast. Het gezin leeft met zes personen in een kleine ruimte, waarin Polash een tweepersoonsbed deelt met twee broers. 

Polash vertelt blij te zijn met onze komst en onze inzet. Het gebouw voor zijn associatie geeft hem meer kansen hier in de maatschappij. Toen hij 's middags op de bouwplaats was en meewerkte, herhaalde hij dat keer op keer.

We hadden een bijzondere lunch, die we deels zelf klaarmaakten. Nelleke, Kayleigh en Kelly kregen een stoomcursus Bengaals koken op de binnenplaats van het huis naast de bouwplaats. Een paar uur later zaten we op die plek met een mannetje of vijftig te eten, met onze handen van 'borden' van bananenboombast. En het was heerlijk!

Vanmiddag was het eerste kinderprogramma. Eerst leek de opkomst tegen te vallen, maar uiteindelijk was die met een kind (6-18 jaar) of 40 boven verwachting. Het was een feest met een bijbelverhaal, een estafettespel en een knutselwerk. We zien al uit naar de herhaling morgen.

We sloten de bouwdag tegen een uur of half vijf af met een hoosbui, gelukkig lukte het de meesten deze keer om redelijk droog te blijven. 

Vanavond stond er een schaal heuse Hollandse piepers op tafel en later speelden we 'de deelnemers van Nilphamari', een variant op weerwolven van Wakkerdam, gemaakt door Ruth. Ter geruststelling: de brave deelnemers wonnen ruimschoots van de gemene.

Morgen is alweer de laatste werkdag van deze week. Het weekend begint in een moslimland immers op vrijdag. Nog ff een dagje knallen dus!

Hartelijke groeten van een tevreden (nouja, ontevreden over de eerste stemronde van het spel...) hoofdleider. 

23 mei 2019

‘Ik ben Polash, 22 jaar oud. Ik woon dichtbij het centrum van Nilphamari, hier een klein stukje vandaan. Mijn zus en ik zijn een tweeling en toen ik één jaar oud was, zag mijn vader dat ik minder kon dan mijn zus. Ze zijn hier naar het ziekenhuis van TLM gegaan en daar stelden ze vast dat ik Cerebrale Parese heb. Ik heb veel spierspanning en spasme in mijn onderlichaam en daardoor kan ik alleen mijn bovenlichaam gebruiken. In het ziekenhuis van TLM kreeg ik training en fysiotherapie, waardoor ik mijn lichaam zo goed mogelijk leerde gebruiken.

Mijn ouders zijn heel behulpzaam en accepteren me zoals ik ben. Ik merkte vroeger dat andere mensen mij negeerden of weigerden vanwege mijn beperking. Ik heb de basisschool afgemaakt, maar ik kon niet naar de middelbare school. Daar werd ik niet toegelaten vanwege mijn beperking. Op de basisschool was ik een goede leerling, dus ik vind het jammer dat ik niet verder kon leren.

Drie jaar geleden kwam ik in contact met Smriti, een veldwerker van TLM. Zij stelde me voor aan Sattar, de voorzitter van selfhelpgroup Dahlia. Hij verwelkomde me en ik wilde graag lid worden. Eerst deed ik dat vooral omdat ik dan een tricycle kon krijgen van het CBR-project (community based rehabilitation) van TLM. Die kreeg ik na zes maanden. Het heeft me veel meer vrijheid en zelfstandigheid opgeleverd.

Maar dat was nog maar een begin, ontdekte ik toen ik lid was geworden. Als lid draag ik maandelijks bij aan de kas, waarmee we samen investeringen doen, door middel van leningen aan leden. Ik draag elke maand 100 TK (€ 0,10) bij en als het lukt wat meer. In totaal heb ik nu 8.000 TK bijgedragen. In de afgelopen jaren hebben verschillende leden kleine winkeltjes geopend, melkkoeien gekocht en zijn ze begonnen met snacks verkopen op straat. Dat konden ze doen door van de selfhelpgroup te lenen.

De selfhelpgroup heeft me geleerd dat wij niet waardeloos zijn vanwege onze beperking. Ik had een geïsoleerd leven thuis, maar nu weet ik dat we geen onzichtbare mensen van de achtergrond hoeven te zijn. Ook met een beperking kun je gewoon meedoen. Dat begint met anders naar onszelf kijken en dan gaan andere mensen ook anders naar je kijken. Dat heb ik geleerd op de selfhelpgroup.

Met de selfhelpgroup kom ik op allerlei bijeenkomsten en in restaurants, scholen en officiële gelegenheden. Mensen accepteren me daar en ik krijg een serieuze rol. Ik voel me daardoor van belang. Mijn stem wordt gehoord, ook door politici en andere invloedrijke mensen. Laatst sprak ik met de deputy commisioner (de hoogste man van het district) en hij geloofde niet dat ik alleen de basisschool heb afgemaakt. Volgens hem heb ik het niveau van iemand die middelbare school gehaald heeft.

Ik zou graag alsnog de middelbare school willen doen. Via de selfhelpgroup kon ik een computertraining doen. Daar heb ik veel van geleerd. Ik zou graag een kleine computerwinkel willen starten. Daarvoor spaar ik zelf een bedrag en dan kan de selfhelpgroup dat aanvullen met een lening. Ik hoop dat dat binnen twee-drie jaar lukt.

Ik blijf actief in onze selfhelpgroup en daarnaast zet ik me in voor de associatie waar jullie in juli gaan bouwen. Ik probeer bij alle bijeenkomsten te zijn en ik ben auditor bij een van de selfhelpgroepen.

Het lijkt me geweldig om samen met jullie te bouwen, al weet ik niet zo goed wat ik kan. Misschien kan ik wel stenen hakken of ijzer zagen. En wie weet nog wel meer. Ik heb gehoord dat sommige Nederlanders die komen ook een handicap hebben, misschien kan ik ook van hen leren hoe je moet bouwen.

Ik wil ook werken aan een eigen huis, want ik zou wel willen trouwen, over vijf jaar misschien. Als ik kan leren hoe ik zelf kan bouwen, dan kan ik sneller mijn eigen huis hebben.’

28 november 2018

Ik ben Ramonath. Ik ben 55 jaar oud en ik woon in Nilphamari. Ik heb een zoon van 18 en een dochter van 14. Ik ben lid van de self help group Nodabosh Nilphamari. Toen ik 40 was kreeg ik erg pijnlijke tenen. Ik kreeg ook zweren op mijn tenen, dus mensen dachten dat ik lepra had. Dat was het niet, want lepra doet geen pijn. De traditionele genezer probeerde me te helpen, maar de pijn werd steeds erger en de zweren groter.

Ik werd opgenomen in het DBLM hospital, daar stelden ze vast dat ik buljars had, een agressieve ziekte. Eerst probeerden ze de doorbloeding in mijn benen te verbeteren door een operatie aan een slagader in mijn bovenbeen. Dat hielp niet. Toen is mijn onderbeen geamputeerd. Dat moest wel, want anders zou ik overleden zijn.

De tenen aan mijn andere voet waren ook pijnlijk, maar gelukkig zijn die genezen. Nu is alles goed met mij, de ziekte is weg. De tijd na de behandeling was erg zwaar. Mensen verdachten mij ervan dat ik lepra in het dorp zou brengen en daarom negeerde iedereen mij. Ik werd in feite verstoten. Ik was bijna dood geweest, maar de verlating was eigenlijk erger.

Mijn vrouw zorgde voor mij, maar die is vier jaar geleden overleden. Mijn zoon is toen gestopt met school, hij is nu bouwvakker om in het onderhoud van ons gezin te voorzien. Mijn dochter gaat nog wel naar school.

Ik werd lid van een self help group. De groep heeft voor mij gepleit bij de overheid en daardoor krijg ik nu een uitkering van TK 700 (€ 7,-) per maand (gemiddeld inkomen: TK 9.000/maand). De groep heeft ook gezorgd voor voorlichting aan de mensen in mijn dorp. Nu accepteren ze me en ik heb mijn waardigheid terug.

28 november 2018

‘Ik ben Omor Farrut, ik ben 20 jaar en ik kom uit Domar, de sub district town ten Noorden van Nilphamari. Ik woon daar samen met mijn vader, moeder, broer en zus.

Ik ben lid van de Self Help Group Horrony Gungs Domar-Nilphamari. In 2005, toen ik zeven jaar oud was, ging ik logeren bij mijn tante in Dhaka. Daar heb ik een ongeluk gehad. Ik werd aangereden door een vrachtwagen en die reed over mijn onderbeen. Mijn been was niet meer te redden en is geamputeerd.

Ik ben behandeld in het ziekenhuis in Dhaka en na een paar weken terug gegaan naar mijn ouders in Domar. Mijn toekomst zag er niet goed uit, vooral mijn ouders maakten zich daar zorgen over. Met deze beperking zou ik niet ver komen in onze maatschappij.

In 2009 hoorden we van DBLM en de self help groups. Ik ben toen lid geworden van de self help group. Het community program van DBLM heeft er toen voor gezorgd dat ik een prothese kreeg. Daardoor kon ik weer lopen, zonder krukken!

De prothese werd in 2009 aangemeten, ik kreeg hem twee en een halve maand later, helemaal op maat gemaakt. In 2010 heb ik een week fysiotherapie gehad in het ziekenhuis van DBLM. Ik was gewend met krukken te lopen en daardoor had ik voldoende kracht en evenwicht om het snel te leren.

Dat ik nu soepel kan lopen zonder krukken maakt veel verschil voor me. Het betekent dat ik mijn handen weer vrij heb voor andere dingen. Ik heb sinds kort een nieuwe prothese, de vorige was helemaal versleten. Dat ik weer kan lopen was nog maar het begin van mijn ervaringen in de self help group.

Nadat ik mijn HSS voltooid had, besprak ik mijn droom om ondernemer te worden met de self help group. Ik heb daarna een professional business training gevolgd voor mobile phone servicer en ik heb nu mijn eigen telefoonshop. De zaken gaan goed: ik maak TK 500 (€ 5,-) winst per dag (= TK 15.000 per maand, gemiddeld inkomen TK 9.000).

Ik ben inmiddels secretaris van de self help group en zet ook daarbij mijn kennis over ondernemerschap in. We zijn met 11 leden en hebben inmiddels een kapitaal vergaard van TK 125.000. We hebben dit jaar vijf koeien gekocht, twee melkkoeien en drie vleeskoeien. Die verkopen we over een jaar weer en we hebben afgesproken dat de winst voor 50% naar de groepskas gaat en voor 50% naar de leden.

Mijn droom is om mijn winkel verder te laten groeien. Eerst blijf ik op de plek waar ik nu zit, maar ooit hoop ik een grote winkel in de stad te openen en misschien wel mijn eigen motor te kopen. Iedereen is verbaasd dat ik motor kan rijden met mijn prothese, maar dat kost me helemaal geen moeite. Ook daarom ben ik heel blij met mijn prothese.’

28 november 2018

Ik ben Niparani, ik ben 32 jaar oud en heb twee kinderen: een zoon van 5 en een dochter van 10. Toen ik zelf 10 jaar oud was, kreeg mijn vader lepra. Hij had een zweer op zijn benen. Toen mijn vader dat ontdekte, hoopte hij eerst dat het vanzelf over zou gaan. De zweren stonken en toen de buren het zagen werden ze boos. Ze waren bang dat mijn vader hen ook ziek zou maken. De behandeling bij de traditionele genezer leverde ook niets op.

Een medewerker van DBLM heeft mijn vader meegenomen naar het lepraziekenhuis. Daar is hij behandeld. Ik herinner me nog goed dat we vaak bij hem op bezoek gingen. De behandeling is geslaagd, na tien maanden was mijn vader genezen van lepra.

Toen hij weer thuis kwam begon de ergste tijd van mijn leven. De buren accepteerden het niet dat mijn vader weer thuis was. Ze stelden een ultimatum: mijn vader moest vertrekken. Ze wilden dat we op de begraafplaats gingen wonen, maar dat wilden wij niet. Uiteindelijk zijn we ergens in de jungle terecht gekomen, op een plek vol met boze geesten.

We hadden vaak dagen niets te eten en dronken water uit de rivier. De broer van mijn moeder kwam bij ons langs en eiste dat mijn moeder bij ons weg zou gaan. Hij vond het niet goed dat zijn zus zo zou leven. Mijn moeder weigerde dat, gelukkig bleef ze bij ons.

Een medewerker van DBLM hoorde van onze situatie en kwam langs. Hij bemoedigde ons en gaf ons hoop. Ze zorgden ervoor dat er een pomp geplaatst werd, zodat we beter water hadden. In 2001 zijn we lid geworden van een self help group.

21 maart 2016

Ratna (15 years) lost her left leg above knee at road accident when she was studying at class nine. She was born a poor family and living with her mother. She was the youngest sister among her brother and sisters. Her father left them and lives another place with her stepmother. Her two brothers and sister are living separately after their marriage. When she was admitted in hospital her father, brothers didn't come forward to help her. Her mother managed her treatment costs by begging.

However she stopped going to school and became helpless. Her mother lost everything for her treatment. Ratna always would cry silently, she spent most of time lying down in bed or seating, she wouldn't wish to face with others. She said, she feel bad when she can't play with her friends, didn't go outside and school with them and couldn't do anything like a normal person does.

In the beginning of 2015 her mother became a member of CBRP's self-help group. Her mother discussed about her daughter's miserable condition with group leaders. According to the recommendation of group leaders the CBRP staff provided her an above knee prosthesis. She says that I became very excited for getting it, it really works out and I have begun living a normal life.

The CBRP staff helped her to walk for a while with the prosthetic limb on as she had not walked for many days. She again returned to school, she says her school teachers and students became very happy for her returns. She informed that she had participated to picnic, but previously she couldn't join with her friends.
Her mother worked towards establishing a number of income-generating activities over self-help group. Her mother received loan from group and bought some goats, a cow and some hens. Recently Ratna became a familiar girl in community through group and association. Group also helped her to familiar with a Bangladesh government's cultural minister. The minister provided her a recommendation latter for disability allowance. Recently the deputy director of social services included her for disability allowances.

Now Ratna became a role-model for many people with disabilities in her village. According to her statement she says “I am not afraid of my disability''. Disability is not terrible for me now. I feel always stronger at any time and believe that I can overcome any difficulty. She also says that CBRP group influences her to think positively and increased her self-confidence. She thinks final achievement strongly depends on the mindset of the person with disability and his/her willingness to break the shackles.

Ratna is very pleased of CBRP's great support. She expressed her opinion in future she wanted to work people affected by disability. She deserves to look forward for better future.

21 maart 2016

In 2001 at the age of 13 Abul Kalam (now 32 years) got accident with power tiller (ploughing car) and lost his right leg above knee. At the same time he lost family acceptance, friends and also community acceptance. As a result his surrounding became smaller, most of time he was passing his day laying down or sitting in home. His poor father sold everything for his treatment cost. He wanted to earn money but he didn't know how it's possible.
Within a few resources he set up a small bicycle repairing workshop. But lack of capital he couldn't make profit from this workshop.

In 2009 he joint a self-help group and involved in savings activities. After joining group he received a tricycle, a set of crutches from CBRP project. He also received six months bicycle and van mechanic training from CBRP project. He became an active group member in Self-Help Group. Now he is the group cashier and secretary of Dimla Sub-district association.

He first received a TK.5000 loan and expends his business including bicycle and tri-cycle mechanic tools. Group members helped him to marry a girl. After one year of marriage he became a father of son. But he couldn't manage family needs from his small business.

Abul can read and write in bengali so he quickly became updated about disability rights.
He gathered more knowledge about people affected by disability, disability rights, development of disability and where the facilities are available for disabled persons.

He quickly received government disability allowances for his strong communication with local union chairman and government social services officer. He said this continuous allowance provided him extra support for his family.

On the other hand he received several time loans from group and gradually extended his business. Now his shop is full of different bicycle, tri-cycle tools and became as a well-known technician. He set up his tri-cycle with rechargeable battery and modified it like auto rickshaw. This rechargeable tri-cycle helped him extra moving ability. Now sometimes he receives order from disabled person for making auto tri-cycle. Recently his workshop gets popularity as an auto tri-cycle making workshop for disabled peoples. His earning has increased significantly. Next year he is planning to set up a brick house. He says that CBRP's supports able him to be an independent, self-reliance and accepted person in community.