Wat hebben we het goed! Hieronder een verslag van onze eerste dagen. Het is geschreven door Lianne. Over vandaag zullen twee andere deelnemers een verslag schrijven. Als we de mogelijkheid hebben zullen we de verslagen uploaden om jullie zo mee te laten leven met onze belevenissen hier. Ik heb zojuist ook de groetjes gedownload, dus vanavond na het avondeten zullen die worden voorgelezen. Er wordt al naar uitgezien. Geniet van het verslag! Groeten namens de hele groep.
De reis
Daar gaan we dan! Nadat we alle ouders en andere nog even gekuffeld en gedag gezegd hebben, gaan we op weg naar Brussel. Alle spullen zijn ingeladen, niet alleen de laadruimte is vol maar ook de achterste bank van de bus is volgeladen met kisten en tassen. In de bus krijgen we van Michaël de eerste instructies en dan zijn we in Brussel. Daar worden alle spullen uitgeladen en proberen wij, gekenmerkt door de kleur rood en geholpen door een hele hoop bagagekarretjes, de weg naar de juiste gate te vinden. Dan checken we in, wat langer duurt dan nodig is, maar iedereen mag mee en alle ruimbagage verdwijnt over de rolband. Het duurt nog een tijdje voordat we in het vliegtuig kunnen dus we doen rustig aan. Na wat korte pauze's, een douane die voor de meeste goed verliep, behalve voor Simone en Justin die tot hun ondergoed aan gecontroleerd werden en Nenneh die even vergat dat je een paspoort niet moet vergeten, en een mogelijkheid voor een aantal om zichzelf nog even te voorzien van taxfree koffie, mochten we het vliegtuig in. De spanning steeg bij een aantal van ons omdat het eerste keer zou zijn dat ze zouden vliegen, maar nadat alle deuren echt helemaal dicht zaten, stegen we echt op en we vlogen. Met onze maatschappij was niets mis, de schermpjes voor ons vermaakte ons allemaal goed en het eten was zeker niet verkeerd, toen we net voor het landen ook nog een ijsje kregen en vervolgens veilig in Dubai landen was onze vlucht echt goed verlopen.
En daar stonden we dan, in het grote, warme en donkere Dubai. Ook daar was een korte douane controle waar de blonde meisjes gecomplimenteerd werden, je je water gewoon mee mocht nemen en Daphne even langs mocht bij K3. Omdat er een nacht voor ons lag zochten we een plek waar we ons zelf even neer konden leggen. Gate A10 was de gelukkige, daar werden de luchtbedjes op geblazen of op de grond neergeplofd. Sommige van ons zijn gaan slapen, andere vertrokken naar de ligstoelen of een rustigere plek en een aantal zochten de McDonalds of een andere winkel op. Toen het rond 3 uur rustig begon te worden werd het muziekje dat het koffie automaat speelde ontdekt en dat was niet bevordelijk om in slaap te kunnen komen. Om half 5 werden alle dromen onderbroken door een gezang en verzamelde iedereen zich langzaam weer bij gate 10, nadat Michaël had ontdekt dat zijn rode World Servants toilettas was verloren, gingen we om half 8 naar een ontbijtbuffet dat lekker was na een lange nacht. Waarschijnlijk was het hetzelfde als bij de lunch en diner maar het tijdsbesef was bij vele van ons al verdwenen dus dat deed er niet toe.
Na een groepsfoto verzamelde we ons bij gate A4 en mochten we daar gelukkig ook allemaal instappen en was ook de toilettas van Michaël daarbij en stegen we veilig op. Tijdens de vlucht vonden verschillende actieviteiten plaats. Mensen sliepen, waaronder Lukas in een mooi muurwiegje, andere speelde Tetris in een kleine competitie. We ontdekten dat we gezegend waren omdat er net achter ons een vliegtuigvleugel bij het landen was ontploft (geen gewonden gelukkig) en wij daar gelukkig geen last of vertraging van gehad hebben. Ook in dit vliegtuig was prima voedsel en kregen we zelfs een warm doekje om ons even mee op te frissen. De landing verliep wat onrustig, een soort ongewild achtbaan ritje, maar het uitzicht was maakte dat gelukkig weer goed.
Aankomst
En daar staan we dan, op Keniaanse grond. De tempatuur is fijn en de mensen zijn vriendelijk. Als we de douane binnen komen merken we de echte verschillen met Dubai, want hier staan we in de volwassenentent van Opwekking en in Dubai kon je een metro gebruiken om op bestemming te komen. Gelukkig werkte alles wel goed en konden we onze tassen op onze bagage karretjes laden en op weg gaan naar de bus. Helaas ontdekten we dat een tas had besloten om achter te blijven in Brussel (gelukkig zonder essentiel materialen).
Buiten stond het volgende avontuur op ons te wachten, want nadat alle bagage in een bijzonder mooi beschilderd busje was gepropt, mochten ook wij nog in dat busje erbij. Deze bus leek niet op iets wat in Nederland rijdt. Want stoppen op de doorgaande weg, uitstappen, achteruit rijden, stoppen om even iets te kopen of om een foto te maken en praten met andere weggebruikens (die niet alleen autos maar ook wandelaars en fietsers zijn) gebeurde alllemaal. De busreis was ook een soort ongewild achtbaanreisje want de gaten in de Keniaanse weg zijn er echt en de bergen worden niet vermeden maar opgereden met te hoge toeren en afgedaald met te hoge snelheden. Het moment dat iedereen wakker schrikt en enkele zelfs van hun bankje glijden omdat de bus zo scheef hangt herrinneren we ons allemaal best goed, maar we zijn er niet uitgevallen en niet omgevallen. We kwamen met de ontzettend mooie zonsondergang aan bij de locatie.
Daar begon meteen het eerste groepswerk: het door geven van de tassen. Allemaal in een rijtje gaven we de soms veel te zware tassen door naar binnen naar het huis waar we de komende drie weken gaan slapen. Wat er vanbuiten uitziet als een bouwval. Niet alleen uitziet maar het ook daadwerkelijk nog is, want aan de laatste verdieping en het dak worden nog volop gewerkt. Van binnen ziet het eruit als een kamplocatie in quarantaine door alle stapelbedden met klamboe's.
Snel daarna volgt het welkom waar bij de leraren van Tamalaki zich voorstellen, liedjes zingen en er van overtuigd zijn dat wij net zo goed als hen kunnen dansen... dat was voor sommige zeker het geval want de moves van onder andere Marin waren erg strak. Daarna werd er nog even gedanst op goede beats, want alle leraren hebben een geweldig ritme gevoel. Terwijl wij allemaal moe waren van de ruim 30 uur reizen, had alleen Lukas het geluk dat hij lekker kon slapen want de leraren en de directeur leerde ons nog hun namen, een aantal Swahili woorden zoals down, en dat is [chnili], middel en dat is [katikati] en up en dat is [ju] en deden nog een aantal dansje en liedjes voor ons voor. Datzelfde deden wij ook voor hen: Diep diep diep als de zee kwam langs maar ook Dit is de dag en Hoofd, schouders, knie en teen waren erg leuk.
Toen, terwijl het al lang donker was, wat hier in ongeveer 30 minuten gebeurd, mochten we eindelijk eten. En wat was dat lekker! Voor de meeste van ons, want voor bijvoorbeeld Rafaël was het vlees een verandering en voor andere waren de vetjes aan het vlees ook anders dan anders. De pillen werden allemaal weer geslikt, de handen waren gewassen en er was veel te veel eten. Gelijk na dinertime het bed in. Normaal had ik daar persoonlijk moeite mee gehad, maar vandaag was dat voor niemand een probleem. Iedereen bezocht de WC (op een Franse WC die ze hier hebben), maar wel in een hokje met wc papier, tanden werden gepoetst en gelukkig was daar onze Bart (een Nederlandse werknemer van TAK) die de spin op de meiden zaal wilde vangen zodat we daarna allemaal snel en rustig konden gaan slapen. Wat ook moest want het licht ging uit om dat er water gepompt moest worden. Slaap lekker dus...
De eerste dag op Tamalaki
De volgende ochtend begon hier om half 8 en om 8 uur zat iedereen weer aan het ontbijt met al ons zelf meegebrachte broodbeleg wat voornamelijk bestond uit schuddebuikjes en leverpastei. Een uitspraak van Marin over koffie veroorzaakte wat verwarring in de groep maar er was gelukkig wel gewoon thee en chocolademmelk. Onze eerste GMG samenkomst ontstond uit vragen en verwachtingen en de eerste bladzijde van het boekje. Wat was dat fijn om dat buiten in de stilte van Kenia en met het ontzettend mooie uitzicht van hier te doen. Het moment dat daarop volgde was dat iedereen zijn meegebrachte spullen meenam naar de eettafel en daardoor onstond er een mooi beeld van 14 pakjes kokosbrood, een hoop scharen, een rij met 20 dezelfde zeep pompjes, 30 pakken pannenkoeken beslag en een aantal waslijnen allemaal bij elkaar op een tafel.
Alles werd stilgezet voor het officiële welkom wat gepland was om 10 uur, maar hier in Kenia kan dat ook zomaar 11 uur zijn of later. We pakten onze stoel en liepen het terrein ermee over naar het ronde gebouw met het rieten dak. Daar volgde weer een welkom zoals de vorige avond maar werd het dansen vervangen praten en uitleggen van de cultuur gebruiken. Het leggen van de eerste steen was een mooi moment waar de twee culturen samen kwamen. Nadat we daar met vallen en opstaan veilig aan waren gekomen op onze slippers op de bouwplaats. Het lied wat we met z'n allen zongen was een samenbinnend lied wat nog zeker geoefend moet worden zoals Ngaira zei.
Terug naar boven geklauterd was er weer een lekkere lunch waar Hollandse aardappels waren die er met een snelle vaart door heen gingen. Aan het einde van de lunch werden de taken voor die middag verdeeld, hield Dennis een korte mode show en ging iedereen aan de slag. Een aantal leerde water filteren van Jan, de assistent bouwleider, andere gingen alvast op de bouwplaats aan de slag en er werd binnen een klaag- en complimentenmuur gemaakt en het een en ander opgeruimd en schoongemaakt. Buiten onstond er toen het werk klaar was een volleybal partijtje plaats waar ook een aantal leraren aan meededen. Aan het einde van de middag was er een veiligheidstraining van Dennis, bouwleider, die ik gemist heb door het schrijven van dit blog. Maar zoals één van de mensen hier al zei: “Als je je boeren verstand gebruikt dan komt het wel goed.”
Nu hoop ik op een goed diner, want ik weet dat er erg veel vlees voor was ingekocht en vooral veel witte kool. Ook hoop ik nog een keer de lokale specialiteit te eten, maispap.
Groeten,
Lianne
