KE116 | Ze zijn weg...

Lief dagboek,

Er is iets raars gebeurd. Ze zijn weg, ver weg.

Ze noemden zichzelf de groep KE116. Het klinkt voor mij als een groep militairen, zelfs een beetje Duits achtig. KE116 werd begin augustus ingevlogen en kwam uiteraard precies op tijd aan. Bij aankomst bleek het een goed getrainde militaire groep. Eerst kwam er een verkenner uit de aankomsthal om contact te leggen met ons vreemde ‘bush mensen’. Vervolgens kwam er een keurig georganiseerde groep in 2 of 3 tallen aan gestampt in dezelfde T-shirts, schoenen, veters, broeken, onderbroeken, tassen en zonnebrillen. Uiteraard heeft zo’n groep zijn eigen materieel mee zodat elke situatie overwonnen kan worden. Om niet vergiftigd te worden door een medicijnman of een voodoo hebben ze hun eigen beleg en waterfilter meegenomen. En om te voorkomen dat hun tere handjes vies worden van de bush of van het werken is er voor de zekerheid de hele Kruitvat aan zeep, alcoholzeep en wc-papier meegenomen. Zoals op een missie gebruikelijk is hadden ze hun eigen medische staf plus operatiekamer bij zich en een paar kinderen om als levend schild te gebruiken in oorlogssituaties. Ik vroeg me hardop af of de groep via Kenia naar de maan zou gaan….. maar dat bleek niet zo te zijn.

Aangekomen bij de school wordt snel de Nederlandse vlag gehesen. Dit bleek niet om de mooie kleuren van de vlag te gaan maar een aanleiding om tijdschema’s op te hangen, commando’s te gaan geven en het terrein te gaan verkennen. Lief dagboek het deed me een beetje pijn toen ze klaarblijkelijk de kleuren in Kenia niet mooi vonden. De pas geverfde muur moest er direct aan geloven. Een soort van grote knuffelbeer met een net wel - net niet baardje hing alle muren direct vol met wit behangpapier. Hierop werd het strategisch plan voor de komen de weken geschreven.

Na een paar dagen bleek er een duidelijk ritme in de groep te komen. Volledig tegen de Keniaanse regels en gewoontes in werd alles met z’n allen gedaan en ook nog precies op tijd. Strak op tijd zelfs. Er was zelfs een soort van opgeheven stem en frustratie als iemand maar 5 minuutjes te laat kwam. Aangezien alles op hun eigen tijdschema’s moest verlopen ben ik hen gaan helpen. Via Wikipedia heb ik eerst wat informatie opgedaan over het vreemde fenomeen tijd en heb ik mijn klok goed gezet. Vervolgens kon ik beter hun schema’s volgen. Precies op de juiste tijd deed ik de lampen aan en uit en begon ik iedereen te roepen. En lief dagboek wat denk je… ze vonden het nog leuk ook! Enthousiaste kreten werden geroepen als ik het licht ’s avonds uitdeed. Luidgekreun was er als ik ’s ochtends het ochtendappel aankondigde.

Het meeste moest ik wennen aan de ‘mededelingen’ van de commandanten tijdens het eten. De mededelingen werden als Duitse commando’s geroepen. Iedereen moest tegelijkertijd stil zijn en ook nog luisteren. Zo niet… dan werd je naam geroepen en was de kans op een week wachtlopen zeer dichtbij. Ook de militairen zelf vonden de mededelingen veel te hard en niet gepast. De groep ging zelfs een soort kort, vrolijk en blij liedje zingen voordat iemand een mededeling deed. Dit zorgde echter niet voor vrolijkere klanken bij de commandant maar eerder voor meer taken en dwangarbeid op de bouw. Op de bouw ging alles volgens de militaire regels. Iedereen was keurig in volledige uitrusting en elke beweging en al het materiaal werd streng gecontroleerd door de leidinggevende Majoor.

Om de groep goed te testen had ik een geweldig idee. Ik zorgde ervoor dat af en toe de stroom uitviel en dat het water niet altijd direct voorradig was. Dit was een uitstekende test. Gezien de materialen die ze hadden moest dit een goed getrainde groep zijn maar dit bleek heel anders lief dagboek. Bij de eerste stroomuitval had niemand een zaklamp en was er volledige paniek toen in het half donker ook nog een lief, soort van lieveheersbeestje, rond begon te vliegen. Toen het duidelijk werd dat de watervoorraad leeg begon te raken werd het duidelijk dat we niet te maken hadden met commando’s maar met echte zandhazen. Iedereen moest opeens naar de wc en er bleek acute uitdroging waardoor iedereen moest drinken. Tijdens de test werden er wel ontdekkingen gedaan. Zo blijkt dat je de geur van zweet niet alleen weggaat door te douchen maar ook door je deo-bus leeg te spuiten onder je oksels. En je blijkt gewoon naar de wc te kunnen gaan zonder door te spoelen en alles netjes te laten liggen in de pot. 

Af en toe gingen er verschillende groepjes op verkenning in de omgeving en werd er zelfs geslapen bij de omringende volken. Dit werd vervolgens keurig gerapporteerd in een soort van logboek die elke dag werd voorgelezen. Om alle informatie hiervan te verwerken en om voor te bereiden op een onverwachtse aanval werd er elke ochtend driekwartier overlegt in kleine groepjes. De commandanten hadden zelfs een paar keer per week een stafvergadering onder genot van wat bier en wijn. Dat laatste vond ik wel wat raar aangezien dit verboden was.

Lief dagboek ik was ook verbaasd dat de militairen zelf hun eigen opleidingstraining hadden opgezet. Kinderen van jonge leeftijd werden al gerekruteerd en bedolven onder ‘Nederlandse vaderliefde’. Met oranje ballen, vlaggentjes en tekeningen op de wangen werden ze elke dag weer de omgeving ingestuurd om de blijde Nederlandse boodschap te vertellen. Deze tactiek werd echter doorzien door de lokale bevolking waardoor er steeds minder kinderen in het opleidingsproject kwamen. De kinderen hebben Nederlandse liedjes en woordjes geleerd en het zal mij niets verbazen dat ze allemaal een chip in hun arm hebben gekregen zodat hun gedrag geanalyseerd kan worden.

De laatste avond was tactisch echt goed. Iedere Keniaan die iets had gedaan kreeg een cadeau van de groep. Het zal mij niets verbazen dat in deze cadeaus afluisterapparatuur, camera’s en GPS zitten.

Nu zijn ze weg, ver weg. Mis ik deze groep toch wel en moet ik bijna een traan laten. Maar omdat ik geboren ben zonder emotie of gevoel komt de traan niet.

Bart

p.s. Trots op jullie!