Op dit moment slapen (of waken) de deelnemers bij verschillende Masai-families thuis. Een spannend avontuur, waarin we de Masai-cultuur en hun leefgewoonten beter leren kennen. Alle deelnemers konden mee, wat ook inhoud dat we nog steeds redelijk vrij zijn van ziekte (op een verzwikte enkel en wat geborrel in sommige buiken na). In een volgend verslag meer over dit avontuur. Hierbij het verslag van vrijdagavond en zaterdag. Geniet ervan!
Vrijdagavond kregen we eindelijk de eerste berichtjes van thuis te horen. Wat een fantastisch gevoel was het om te horen dat er zo veel aan ons wordt gedacht in dat koude kikkerlandje! Gelukkig was de avond nog niet voorbij na deze hartverwarmende woorden; we kregen namelijk een spoedcursus Maa (de stamtaal van de Masai), zodat we ons een klein beetje verstaanbaar kunnen maken als we aankomende zondag bij deze locals zullen slapen. Naast woordjes, leerden we ook veel over de cultuurkenmerken. Zo werd ons verteld dat als een getrouwde man een andere getrouwde vrouw wel ziet zitten, hij haar, zonder enige problemen, mag lenen van haar eigenlijke partner voor een wild avontuur. Het enige wat hij voor dit pleziertje hoeft te doen is een speer neer te zetten naast het huis van de desbetreffende vrouw, om direct erna binnen te mogen treden. Toen Christian dit met gespitste oren had waargenomen, werd hij opvallend enthousiast en overwoog nog even om tot de masai toe te treden (sorry Nienke)... Maar nadat hij vernam dat hij voor zijn toetreding besneden moest worden en een leeuw moest doden, trok hij zich maar snel weer terug (schattig hè?).
De enerverende avond werd verder af en toe onderbroken wanneer het insect, dat een soort kruising tussen een hommel, wesp en groot pissebed is, in Liannes haar wilde zitten en ook nog even de warmte opzocht in een T-shirtje. Na nog wat spelletjes te hebben gespeeld, kropen we weer lekker onder ons geliefde muskietennet. Vóór het slapengaan vertelde Myrthe nog even, voor de minstens 10e keer, dat ze intens gelukkig is met haar lakenzak; ze gaat de kleine dingen in het leven blijkbaar nú al extra waarderen. Daarna deden we, op een paar luid snurkende mensen na, onze snaveltjes eindelijk toe.
De volgende dag stonden we fris en fruitig op om een zware bouwdag tegemoet te gaan. Bij het ontbijt kwam Lisa met een aangename verrassing: tien mensen mochten vanmiddag een traditionele bruiloft van de Masai bijwonen. Voor dit echter zover was, werd er nog heel hard gewerkt aan de fundering van de lerarenwoningen. Bij de sterke mannen gierde het testosteron door het lichaam, toen ze zich eindelijk van hun beste kant konden laten zien bij onze, (bijna even sterke) dames. Heel wat volgeladen kruiwagens, verrekte spieren en opengeschaafde armen verder, konden de harde werkers eindelijk genieten van een traditionele maaltijd: maïspap met wat spannende groenten.
Ook de kinderwerkers konden met een voldaan gevoel aan tafel, nadat ze weer hadden gezongen, geknutseld en gespeeld met de kids. Na de lunch gingen onze eigen Bob-de-bouwers verder aan de slag en verzonnen ze zelfs een heuse codetaal voor de verschillende grootte en vormen stenen die getild moesten worden. Tien andere gingen wandelend op weg, waar een bruiloft op de savanne op ze zou wachten. Tijdens deze halfuur durende wandeling trotseerden we heel wat obstakels. Zo dacht Sandra het eerste wilde dier al van een afstand te hebben gespot: "de hyena". De groep schrok zich een hoedje, maar toen het slechts een groepje puppy's bleek te zijn, waren ze toch lichtelijk teleurgesteld.
Eindelijk bij de bruiloft aangekomen werd iedereen een ontelbaar keer welkom geheten en bleek dat het doodgewoon was om als vreemdeling op een bruiloft te komen. Na heel wat foto's en een uur wachten, begon de ceremonie die net zo slecht te verstaan was als onze schorre Joanne. Toch was de ervaring onvergetelijk en hebben we genoten van alle traditionele kleding, dansjes en natuurlijk van de chaos. Op de terugweg kwamen we oog in oog te staan met een groep stieren en toen bleek dat Marin precies vandaag weer zo nodig een rode trui aan moest trekken, verstijfde een deel van de groep wel even. Nadat we ook dit weer hadden overleefd schoven we aan tafel voor heerlijke Keniaanse pannenkoekjes.
De avonturen houden hier maar niet op, maar helaas de blog van vandaag wel. Heel veel liefs, kusjes en knuffels uit Kenia!
Niels en Daphne
Nog even een persoonlijk groetje terug aan Fabiënne: dank je wel voor al je lieve en lange berichtjes haha. Je bent echt een schat en inmiddels zijn jouw vele berichtjes al beroemd aan het worden in de groep
